به گزارش خبرگزاری مهر، دكتر محسن اسماعيلي استاد حوزه و دانشگاه و عضو حقوقدان شورای نگهبان در درس شرح و تفسير نهج البلاغه كه همزمان با شب ميلاد اميرالمومنين (ع) در مركز فرهنگي سرچشمه برگزار شد، گفت: اميرالمومنين نه اينكه نعمت بزرگي است، نه! بلكه اصلا اتمام نعمت با اميرالمومنين بود. اگر ولايت اميرالمومنين نبود، تمام نعمت‌هاي خداوند بر ما ناقص و بي‌اثر بود.
این استاد حوزه و دانشگاه افزود: اثر نعمت اميرالمومنين نه تنها در قلب و زبان ما، بلكه در عمل ما هم بايد ديده شود. ما موقعي مأموم اميرالمومنين هستيم كه در ابعاد مختلف زندگي‌مان أعم از فردي، اجتماعي، سياسي، عبادي، اقتصادي، فرهنگي و ملي و بين‌المللي، در عمل نشانه‌هايي از علي (ع) وجود داشته باشد.
منتخب مردم استان تهران در مجلس خبرگان رهبری در هفتادودومين درس شرح و تفسير نهج‌البلاغه، در ادامه شرح نامه ٦٩ نهج‌البلاغه، درباره «آشكار نمودن آثار نعمت‌هاي الهي» گفت: در روايات آمده است كه ديده شدن اثر نعمت، خود شكر نعمت است و ديده نشدن اثر نعمت، كفر است. ديده شدن اثر نعمت، تبليغ توحيد و خداپرستي است.
وی با بیان اینکه «ديده شدن اثر و نشانه نعمت در زبان و عمل مساوي با عبارت قرآني"تحدث به نعمت" در سوره ضحي است»، گفت: تحدث به نعمت يعني وقتي انسان در قلب، عاشق منعم و با زبان، ستايشگر منعم است و در عمل از نعمت الهي در مسيري كه خداوند گفته است استفاده مي‌كند، در حقيقت با زبان قال و زبان حال، ذاكر و شاكر خداوند است و مي‌گويد آنچه دست من است مال خود من نيست بلكه از جانب پروردگار من است.
«تحدث به نعمت» در كلام آيت‌الله حاج آقا مجتبي تهراني
دكتر اسماعيلي در ادامه به كلام آيت‌الله حاج آقا مجتبي تهراني درباره «تحدث به نعمت» اشاره كرد و گفت: مرحوم استاد می‌فرمودند: بگوييد نعمت الهي، مال رب است. «رب» آن اسم خداست كه مربوط به تربيت كردن است. در اظهار نعمت، بگوييد خدا اين نعمت را به من داده كه من را رشد دهد و تربيت كند. بگو اين نعمت را براي آدم شدن به من داده است؛ اين يعني «قربان صدقه منعم برو و خيره به نعمت نشو».
كيفيت «تحدث به نعمت»
این استاد حوزه و دانشگاه درباره كيفيت تحدث به نعمت، گفت: معناي «تحدث به نعمت»، خودنمايي و ريا و شكستن دل كساني كه از آن نعمت بهره‌مند نشده‌اند، نيست. مؤمن زيرك است و بايد زيركانه به گونه‌اي از نعمت استفاده كند كه افراد بي‌بهره از آن نعمت، مشكل اعتقادي پيدا نكنند و از خدا طلبكار نشوند.
اسماعیلی افزود: نشان دادن اثر نعمت در عمل بايد به گونه‌اي باشد كه بينندگان را به ياد رب و منعم بياندازد، نه اينكه مغرور به نعمت كند. بنابراين اگر در زبان و عمل، طوري نعمت را نشان دهيم كه خدا فراموش شود و تبليغ خود صورت گيرد، اين ديگر خودنمايي است نه خدانمايي.
سيماي موحدانه «نعمت»
دكتر اسماعيلي در بخش دیگر سخنانش درباره سيماي موحدانه «نعمت» اظهار داشت: با نگاه دقيق خداشناسانه هيچ كس از نعمت محروم نشده است؛ همه از نعمت برخوردارند اما اشكال كار اين است كه فكر مي‌كنيم «نعمت» فقط در «دادن»ها است و نمي‌دانيم كه نعمت در «ندادن»ها هم هست. در نگاه انسان موحد، اعطا و منع نعمت، هر دو نعمت است. امام سجاد (ع) در صحيفه سجاديه مي‌فرمايند، خدا را شكر مي‌كنم؛ هم بخاطر چيزهايي كه داد و هم بخاطر چيزهايي كه نداد.
وقتي بيماري براي موحد، نعمت مي‌شود
شاگرد برجسته آیت‌الله حاج آقا مجتبی تهرانی، در ادامه تفسير نامه ٦٩ نهج‌البلاغه، وقتي به شرح نگاه موحدانه نسبت به «نعمت» رسيد، به نقل خاطره‌اي از استاد حضرت آيت‌الله حاج آقا مجتبي تهراني پرداخت كه مي‌گفتند: يكي از بزرگان در اواخر عمرشان آن قدر مريض بودند كه نمي‌توانستند غذا بخورند و غذا را در دهان‌شان مي‌گذاشتند؛ اين بزرگوار در همان حال، مي‌گفتند «خدايا قربانت كه چقدر من را دوست داري و نعمت داده‌اي كه حتي زحمت گذاشتن غذا در دهانم را هم گرفته‌اي».
نظر شما