پيشنهاد فرانسه براي چند قطبي شدن و تقويت روابط اتحاديه اروپا با مسكو و پكن / موضعگيري تند آمريكا عليه ايران موجب شكاف جديد دو سوي آتلانتيك است

به گزارش خبرگزاري مهر، موسسه مطالعاتي PINR در تحليلي نوشت : " فيليپ دوست بلازي" وزير امور خارجه فرانسه در 6 سپتامبر گفت كه پاريس نمي تواند جنگ تمدنها بين غرب و جهان اسلام را بپذيرد. اظهارات وي پس از آن صورت گرفت كه جرج بوش رئيس جمهوري آمريكا ايران را يك كشور خطرناك ارزيابي كرد.

نويسنده اين تحليل خاطر نشان مي كند : اظهارات بلازي نشان دهنده مخالفت پاريس با استراتژي سياسي و ايدئولوژيكي دولت آمريكا در تعامل با تهران بود. فرانسه مي داند كه ديدگاه واشنگتن به طور خطرناكي از سوي ديدگاه " جنگ تمدنها" ديكته شده و اين در حالي است كه پاريس مي خواهد مخالفت ديپلماتيك خود را در مورد برنامه هسته اي ايران ادامه و توسعه دهد ، بدون آنكه به روابط آن با تهران آسيب بيشتري وارد شود و يا اين كشور را تهديد كند ، اگرچه پاريس هفته گذشته تاييد كرد كه موضع كنوني تهران در مسئله هسته اي رضايت بخش نيست. در 7 سپتامبر نيز" دومينيك دو ويلپن" نخست وزير فرانسه از اظهارات بلازي حمايت و از استراتژي واشنگتن عليه تروريسم انتقاد كرد.

اقدام نظامي عليه ايران موج جديد تنفر ضد غربي را به راه مي اندازد.

در ادامه اين تحليل آمده است : اظهارات بلازي را بايد جدي تلقي كرد . فرانسه نگران است كه آمريكا و اسرائيل مي توانند گزينه مقابله نظامي با تهران را برگزينند ومعتقد است كه چنين اقدامي چارچوب كنوني تيره شده سياسي و استراتژيك خاورميانه را پيچيده مي كند و موج جديد تنفر ضد غربي را به راه مي اندازد كه ممكن است به طور جدي منافع فرانسه و اروپا را در منطقه و فراتر ازآن به خطر بيندازد. از سوي ديگر فرانسه نگران دستيابي احتمالي ايران به سلاحهاي هسته اي است و همچنان معتقد است كه مشاركت راه صحيحي براي بررسي اين مشكل است.

PINR خاطر نشان مي كند : سه سال پس از شكاف چشمگير بين فرانسه، آلمان ، بلژيك و آمريكا كه در نتيجه عدم توافق بر سر جنگ عراق ايجاد شده بود، شكنندگي جديدي در دو سوي آتلانتيك در حال نمايان شدن است.

در ادامه اين تحليل آمده است : روابط استراتژيك ميان فرانسه و آمريكا تحت تاثير اختلاف عميق آنها بر سر چگونگي نگرش به مسائل امنيتي جهان قرار دارد.. اگر چه پاريس و واشنگتن در طول جنگ سرد گفتگوي سياسي و استراتژيك پيچيده و گاهي بي ثباتي داشتند، اما يك چنين دشواريهاي شناخته شده اي مانع همكاري ساختاري آنها در جهان دوقطبي نشد.

اما درآغاز قرن 21 به نظرمي رسد كه ويژگي روابط بين فرانسه و آمريكا در حال تغيير است، چرا كه پاريس مي داند كه رابطه استراتژيك آن با واشنگتن بسيارمهم است، اما مثل گذشته يك محور نيست. فرانسه از نظر ژئوپليتيكي خود را به گونه اي معرفي كرده كه يك قدرت منطقه اي است و منافع آن از طريق يك جهان چندقطبي متعادل كه در آن پاريس يك اروپاي متحد را از نظر سياسي هدايت مي كند، به دست مي آيد.

به عنوان بخشي از اين ديدگاه، پاريس همچنان يك هم پيمان آمريكا محسوب مي شود، اما خود را همتاي واشنگتن مي داند و نمي خواهد در عملياتهاي نظامي در جايي كه يك شريك پايين تر تلقي شود، شريك شود. به همين دليل است كه "ژاك شيراك" رئيس جمهوري فرانسه مكررا از مدل آمريكا و انگليس براي اينكه مي خواهند يك مدل مستقل تك باشند، انتقاد كرده است.

نويسنده مي افزايد : فرانسه معتقد است جنگ عليه كشورهاي خاور ميانه سودمند نيست. در نتيجه راه حل پيشنهادي فرانسه براي برنامه هسته اي ايران پيشنهادي مبني بر چند قطبي شدن، ديپلماسي و مشاركت ، تقويت روابط اتحاديه اروپا با مسكو و پكن به منظور تمايل هرچه بيشتر به سوي جهان چندقطبي است. فرانسه خواهان روابط محكم با روسيه در زمينه هاي اقتصادي و امنيتي است در حالي كه آمريكا به گونه اي محتاطانه به روابط خود با مسكو مي نگرد.  

PINR تصريح مي كند: فرانسه در مواجهه با واقعيتهاي قدرت امروز، به سرمايه هاي ديپلماتيك خود به عنوان يك عامل كليدي براي امنيت يك موقعيت حساس در متن خاور ميانه مي نگرد.

به گزارش خبرگزاري مهر، نويسند ادعا مي كند: اگر اسرائيل ومقامهاي تند رو در واشنگتن ديدگاه خود را درمورد اينكه برنامه هسته اي ايران غيرقابل توقف است ، تقويت كنند ، شانس هاي بمباران پيشگيرانه  استراتژيك عليه سايتهاي هسته اي ايران به طور چشمگيري افزايش خواهد يافت. بنابراين اظهارات بوش عليه ايران بسياري از فرانسويها را نگران مي كند.

تغيير در استراتژي خاور ميانه اي واشنگتن به منظور ايجاد يك همكاري جديد ، بهتر و موثرتر و متعادل در دو سوي آتلانتيك الزامي است

PINR در بخش نتيجه گيري تحليل خود آورده است : فرانسه تلاش كرده تا روابط دو سوي آتلانتيك را بهبود بخشد ، اگرچه نشان داده كه تغيير دراستراتژي خاور ميانه اي واشنگتن به منظور ايجاد يك همكاري جديد ، بهتر و موثرتر و متعادل در دو سوي آتلانتيك الزامي است.

اگر آمريكا گزينه ديپلماتيك برسربرنامه هسته اي ايران را كنار بگذارد و گزينه زور را برگزيند، بعيد است كه پاريس با واشنگتن همراه شود، مگر آنكه به طور كلي از سوي واشنگتن و ديگر كشورهاي اتحاديه اروپا و روسيه و چين تنها گذاشته شود.

در پايان اين تحليل آمده است : اگر يك شكاف جديد در دوسوي آتلانتيك درست سه سال پس از جنگ عراق ايجاد شود، تداوم يك استراتژي امنيتي سازمان يافته و استوار بين اروپا و آمريكا به طور جدي با چالش مواجه خواهد شد.