ورزش توانمندترین وسیله برای تعامل و تبادل میان فرهنگ‌ها و تمدن‌هاست

به گزارش خبرگزاری مهر ، نخستین هم اندیشی بین المللی تاریخ ورزش ایران زمین با پیام حجت الاسلام سید محمد خاتمی رئیس موسسه بین المللی گفتگوی فرهنگ ها و تمدنها  آغاز به کار کرد.

در این پیام چنین آمده است:  از ساده ترین دوره های تمدن بشری تا پیچیده ترین آنها، «ورزش» همواره مقوله ای مهم و تأثیر گذار در ارتباطات میان فرهنگی بوده و هست. هر وجهی از حیات جمعی که ظرفیت آفرینش، انتقاد و دریافت فرهنگی را داشته باشد زمینه و وسیله ای برای تعامل و تبادل میان فرهنگها و تمدن هاست و چه زمینه و وسیله ای توانمندتر از «ورزش» که عهده دار این مهم باشد.

خوشحالم که آکادمی ملی المپیک و پارالمپیک جمهوری اسلامی با برگزاری نخستین هم اندیشی بین المللی تاریخ ورزش در گستره فرهنگی ایران زمین بابی به روی پژوهش درباره نسبت میان تمدن، فرهنگ و ورزش گشوده است.

تردیدی نیست که ورزش هم در صورت همگانی و هم در پهنه قهرمانی آن در حوزه فرهنگ ایرانی و اسلامی امکان شکوفایی و بالندگی فراوان داشته و متقابلاً امکانی نیز برای گسترش و ارتقای فرهنگ دینی و ملّی بوده است. در آیین ما «خردورزی مطلوب محصول سلامت تن» و در فرهنگ ملی ما «راستی و درستی نتیجة نیرومندی» است، پس برای دوری از کژی و کاستی باید به ورزش که کاهنده مستی است، روی آورد و همچنین سرآغاز پیوند های وثیق و عمیق ورزش و فرهنگ است.

از یاد نبریم که انعکاس گفت و گوی فرهنگ ها و تمدن ها در گسترة ورزش نه مقوله ای صرفاً تاریخی و نه محدود به حوزه های تمدنی و فرهنگی گذشته است. ورزش زنده ترین و روزآمدترین حوزه های گفت وگوی تمدنهای زنده و فرهنگهای روز آمد است. امروز حتی بخشهای نخبه گرا و سرآمدان هر فرهنگی همانقدر به ورزش وابسته و دلبسته اند، که بخش های عمومی و سازندگان فرهنگ عامه، به همین سبب است که اخلاق و ورزش، دین و ورزش، فرهنگ و ورزش، سیاست و ورزش، هنر و ورزش، اقتصاد و ورزش و جامعه و ورزش موضوع های ملموس و اجزای زندگی جدید همه شهروندان و جوامع توسعه یافته و در حال گذارند.

پس اگر در پی تبیین و تدوین اندیشه ها و راهبردهای نو برای زیستن مؤثر در دنیای معاصر هستیم باید در افق گفت و گو میان فرهنگ ها و تمدّن ها که چاره ای اساسی برای این نیاز است، نقشی ویژه برای «ورزش» بیابیم. امید آنکه این مهم با تلاشهای ویژة نهادهای مدنی، مراکز علمی و مؤسسات فرهنگی در سطوح ملی و بین  المللی سامان و سازمانی مناسب یابد.

هرچه بیشتر رویم، بیشتر به «گفت و گو» نیازمند می شویم و «گفت و گو» در عالم واقع به طرفینی توانا وابسته است که هم گوشی برای شنیدن و هم زبانی برای گفتن داشته باشند. بکوشیم این گوش و زبان را در عرصة گفت و گو و ورزش تواناتر کنیم و افقی تازه در این عرصه هم به روی «خویش» و هم به سوی «دیگری» بگشاییم.