به گزارش خبرنگار مهر، این پروژه در سال ۲۰۰۳ در بخش اسلام‌شناسی دانشگاه فرایبورگ آغاز شد و سپس در سال ۲۰۰۸ به مرکز پژوهش‌های خاورمیانه در دانشگاه ماربورگ انتقال یافت. اما پس از مدتی ادامه کار پروژه به بخش ایران‌شناسی دانشگاه ماربورگ واگذار شد.
محققان در این پروژه، اسناد تاریخی مربوط به دوران قرون وسطی و اوایل عصر جدید ایران و همچنین آسیای مرکزی تا قرن بیستم را برای بایگانی دیجیتال مورد بررسی قرار می‌دهند.
بر اساس این گزارش که رایزنی فرهنگی ایران در برلین آن را تهیه کرده و برای انتشار در اختیار مهر قرار داده است، آنطور که در سایت این پروژه آمده است، هدف از این طرح، دستیابی به اسناد و مدارک تاریخی فارسی است که هر روز بر شمار آن افزوده می‌شود.
این بانک دیجیتالی با امکان استفاده از تصاویر و امکانات وسیع جست‌وجو، دسترسی پژوهشگران به منابع دست اول تاریخی را آسان‌تر می‌کند. در بخشی از این سایت، درباره هدف ایجاد بانک اطلاعاتی آمده است: «با ایجاد این بایگانی مجازی نه تنها دسترسی به اسناد تاریخی فارسی آسان‌تر می‌شود، بلکه امکان جست‌وجوی دقیق درباره یک شخص، یک شهر، یک منطقه و یا یک موضوع مشخص برای مخاطبان امکان‌پذیر می‌شود. در این راستا، ثبت با کیفیت تصاویر دیجیتالی اسناد و مدارک از اهمیت زیادی برخوردار است. دسترسی به این بانک اطلاعاتی برای محققان در هر جای دنیا بدون نیاز به حضور در محل نگهداری سند، مطلوب است».
این بانک اطلاعاتی شامل اسناد خصوصی و دولتی از قبیل فرمان‌ها، مکاتبات رسمی و شخصی و اسناد حقوقی مانند وقفنامه‌ها، عقدنامه‌ها، و احکام قضایی است و با توجه به اینکه این بانک اطلاعاتی به طور پیوسته اسناد تاریخی منتشر شده را بایگانی می‌کند، به مرکزی برای جمع‌آوری فهرست اسناد نیز تبدیل شده است.
نظر شما