به گزارش خبرگزاری مهر، متن زیر یادداشتی است از محمدمهدی رحیمی که به مناسبت هفته وحدت از نظر می گذرد؛
حدود ۴۰ سال از طرح و اجرای ایده دقیق، حساب شده و هوشمندانه معمار کبیر انقلاب حضرت امام خمینی(ره) درخصوص نامگذاری هفته وحدت اسلامی می‌گذرد. پیشنهادی که از آن روز تا امروز همواره محل بحث اندیشمندان و فعالین سیاسی و اجتماعی و البته مقامات حکومتی نه فقط در ایران که در سطح جهان و به ویژه در کشورهای اسلامی بوده است. اگرچه ایده وحدت و پرهیز از تقویت اختلافات در میان فرق مختلف اسلامی پیش از امام راحل هم قائلینی داشته و افرادی له یا علیه آن سخن گفته و قلم زده‌اند اما هیچگاه سابقه نداشته است که شخصیتی در جایگاه عالی حکومتی این ایده راه طرح کرده و برای تحقق و اجرایی شدن آن تلاش نموده و ساختار و نهاد تاسیس نماید.
با بررسی چهار دهه گذشته موارد متعددی را برای لزوم باور به اهمیت مسئله وحدت می‌توان ذکر کرد اما شاید هیچگاه به اندازه سال‌های اخیر و شرایط کنونی جهان اسلام زمینه برای سنجش کارایی ایده وحدت و پرهیز از اختلافات فراهم نبوده است.
در یک دهه اخیر کشورهای مختلف اسلامی درگیر اعتراضات، اغتشاشات و از همه آنها مهمتر جنگهای تحمیلی بین‌المللی بوده‌اند که بی شک یکی از هیزم‌های اصلی این آتش افروزی، اختلاف اندازی بین فرق مختلف اسلامی به ویژه شیعیان و اهل سنت بوده است. سهم پررنگ اختلافات مذهبی در به وجود آمدن نزاع بین مسلمانان نشان دهنده پی بردن دشمنان به کارکرد و اهمیت وحدت در بین مسلمین و تلاش برای تعمیق اختلافات و عدم تحقق حداکثری وحدت اسلامی است. اگرچه در این زمینه توفیقات مختلفی را کسب کرده‌اند اما از سوی دیگر امروز گفتمان وحدت و کارکرد آن قائلان بیشتری پیدا کرده است.
شاید بارزترین میدان برای سنجش کارایی ایده وحدت و میزان صداقت قائلین به آن، میدان مبارزه برای آزادی قبله اول مسلمین باشد. «فلسطین» و آزادی آن مهمترین مسئله جهان اسلام است که سنجه‌ای دقیق و واقع‌بینانه برای بررسی ادعای هر کسی در خصوص ارادتش به جهان اسلام، نوع نگاه و زاویه دیدش به مسائل امت اسلامی و میزان دلبستگیش به مسلمانان است. در این شرایط می بینیم که در میدان مبارزه با صهیونیست و تلاش برای آزادی فلسطین یک وحدت عملی شکل گرفته و شیعه و سنی در کنار هم در میدان مبارزه سیاسی، مبارزه نظامی و جهاد رسانه‌ای فعالیت می‌کنند.
در همین زمینه بارها رهبران و فرماندهان ارشد فلسطینی به نقش پررنگ ایران در حمایت از مقاومت فلسطین اشاره کرده‌اند. اشاره به ایران از این جهت مهم است که ایران به عنوان کشوری با حکومت شیعی و پرچمداری مسئله وحدت، به حامی نخست فلسطینیانی بدل شده که اکثریت قابل توجه آنان را برادران اهل سنت تشکیل می‌دهند.
حال باید به این نکته اشاره کرد که گفتمان مقاومت و تاکید بر مبارزه با اشغالگری و استکبار و تلاش برای آزادی خاک و مال و اندیشه کشورهای اسلامی از قدرت‌های فرامنطقه‌ای اصلی‌ترین موتور محرکه برای تحقق ایده وحدت است. به بیان دیگر باید یک نگاه کاملاً کارکردی و عملگرا به مسئله وحدت داشت و در این مسیر هیچ عامل دیگری را نمی‌توان یافت که به اندازه مسئله مقاومت و مبارزه با ظلم بتواند امت اسلامی را در یک جبهه متشکل کند. البته همین گفتمان مبارزه با ظلم، بدلی نیز دارد که اتاقهای فکر غربی آن را طراحی کرده‌اند و آن توسعه گفتمان اسلام تندرو و سرکوبگر است آن چیزی که امروز تحت لوای تفکرات وهابیت ریشه دوانده است
در همین چارچوب تبیین درست تفکرات سلفی‌گری و تمایز آن از اندیشه اهل سنت ضروری است. در این مسیر از بزرگان اهل سنت انتظار می‌رود که جدی‌تر از قبل به میدان بیایند و با تکفیری‌ها و حامیان اندیشه وهابیت مرزبندی شفاف کنند.
مجموعا باید اذعان کرد که جهان اسلام در یک پیچ تاریخی قرار دارد که بسیار برای آینده آن تعیین کننده است؛ اگر گام‌هایش را درست و هوشمندانه‌ای بردارد به سمت تاسیس «تمدن نوین اسلامی» حرکت خواهد کرد که نشانه‌هایی برای این بلوغ در میان مسلمانان دیده می‌شود اگرچه نگرانی‌هایی نیز وجود دارد. بی‌شک دشمنان پیشرفت مسلمانان و کشورهای اسلامی از اینکه ما احساس امت واحده کنیم و خود را امت محمد(ص) بنامیم بسیار نگرانند و این مسئله مختص امروز نبوده و در ادوار مختلف تاریخی برای عدم تحقق این اتحاد تلاش کرده و هزینه کرده و می‌کنند، باید به دنبال باطل‌سحر این اقدامات بود.
نظر شما