صاحبنظران سینمای کودک در گفتگو با مهر : سینمای کودک با مشکل حمایتی و کیفیت فیلم‌ها مواجه است / مهمترین مشکل سینمای کودک نبود قصه و داستان خوب است

به گزارش خبرنگار مهر، این ژانر از معدود بخش های سینما محسوب می شود که طی سال های اخیر رو به افول گذاشته است. آن هم در شرایطی که در دهه نخست سینمای پس از انقلاب در اوج قرار داشت. هر چند طی سال های گذشته به بهانه برگزاری جشنواره فیلم های کودکان و نوجوانان یا دیگر مراسم سینمایی دلایل این رکود و کاهش تولید بررسی شده، اما به هیچکدام از راهکارهای عملی و قابل اجرا برای حل این مشکل عمل نشده است. در حال حاضر، بسیاری از سینماگران باسابقه این ژانر به اتفاق نظر در خصوص مشکلات این بخش رسیده اند و برای تغییر شرایط آمادگی دارند.

بر اساس نظر فعالان سینمای کودکان و نوجوانان یکی از مهمترین مشکلات سینمای کودک مربوط به نبود توجه و حمایت کافی از تولید و پس از اتمام اثر از نحوه اکران این نوع آثار است. به عبارت دیگر، بخش های مختلفی که باید در جهت ساخت آثار متنوع و متعدد در این بخش دست بزنند، در عمل آن را به فراموشی سپرده اند. مهمتر اینکه وقتی فیلمی با دشواری ساخته و ارایه می شود، محل و زمانی برای نمایش عمومی پیدا نمی کند تا اثر خود را در بوته نقد و نظر مخاطبان واقعی این سینما قرار بدهد.

سیداحمد میرعلایی عضو هیئت انتخاب و داور جشنواره فیلم کودک امسال در این باره می گوید : "یک اثر سینمایی بیش از دیگر آثار هنری نیازمند صرف هزینه و وقت است. به همین دلیل باید زمینه اکران مناسب این آثار فراهم شود تا فیلمسازان برای تولید در این عرصه تشویق شوند. در واقع ایجاد شرایط مناسب برای اکران زمینه افزایش تولید را فراهم می کند و با افزایش تولید سینمای کودک رونق می یابد."

پوران درخشنده که سال گذشته "بچه های ابدی" را تولید کرد، اعتقاد دارد: "سینمای کودک مدتهاست در وضعیت چندان مناسبی قرار ندارد و فیلم های این ژانر مورد توجه قرار نمی گیرند. تمام امید سینماگران کودک این است که مجالی برای اکران و نمایش فیلم هایشان پیدا کنند که این اتفاق رخ نمی دهد. از سوی دیگر، از تولید آثار کودک نیز حمایت چندانی نمی شود."

محسن علی اکبری تهیه کننده سینما اعلام کرد: "امکانات و تسهیلاتی که در اختیار سایر ژانرها قرار می گیرد، کمتر به سینمای کودک اختصاص پیدا می کند. این مسئله پس از تولید فیلم در زمان پخش و اکران هم دیده می شود. طوری که بیشتر فیلم های کودک رنگ اکران را به خود نمی بینند. در صورت اکران، سالن های اندکی به این نوع آثار اختصاص می یابد. در حالی که همه جای دنیا فیلم های ژانر کودک فرهنگ جامعه را می سازد و مورد توجه و اقبال قرار می گیرد."

غلامرضا آزادی دیگر تهیه کننده فیلم های کودک گفته است: "در دفتر خودمان دو فیلم کودک داریم که چند سالی از زمان ساخت آنها می گذرد، ولی هنوز اکران نشده اند. اکران آثار کودکان و نوجوانان در وضعیت نابسامانی قرار دارد و اگر فرصت اکران هم پیش بیاید، بسیار محدود و کوتاه مدت است که به همین خاطر فروش فیلم جوابگوی هزینه های تولید نخواهد بود. صاحبان سینماها به دلخواه فیلم ها را اکران می کنند و نفوذ بخش دولتی در مقایسه با سال های گذشته برای اکران و نمایش بسیار کم است."

محسن دامادی فیلمنامه نویس عرصه کودک نیز از حمایت در تولید و پخش می گوید: "همواره سینماگران کودک برای اکران بهتر و اختصاص سالن های بیشتر نمایش تلاش می کنند. برای سینمایی که دوباره قصد احیاء دارد، مسئولین امور سینمایی باید حمایت های گسترده تری انجام دهند و به اختصاص یک گروه دائمی و ثابت برای سینمای کودک اقدام کنند. رسیدن سینمای کودک به دوران پربار نیازمند عزم ملی و اراده غالب تمام اهالی سینما و مسئولان است."

رهبر قنبری که فعالیت خود در سینما را با ساخت فیلم کودک آغاز کرده است، بر این باور است: "گسست عمیق فرهنگی که در تولید آثار کودکان و نوجوانان به وجود آمد، به خاطر رویکرد مدیران فرهنگی به تجارت بود. در حالی که اگر مدیران سینمایی کشور همچنان کار فرهنگی می کردند، در طولانی مدت گیشه نیز با این شرایط همراه می شد. اکنون ما به درآمد پنج میلیاردی فروش یک سال سینمای ایران افتخار می کنیم. در صورتی که اگر سینمای ما در بستری مناسب پیش می رفت، هر کدام از فیلم های ما باید پنج میلیارد تومان می فروخت. همانطور که اکنون در جهان فیلم های عرصه کودکان و نوجوانان فروشی بسیار بالا دارند."

مسعود کرامتی عضو هیئت انتخاب جشنواره امسال کودکان و نوجوانان گفته است: "به طور کلی از سینمای ما حمایت چندانی صورت نمی گیرد. این موضوع در مورد سینمای کودک بسیار بدتر است. چون فیلم کودک یا اصلا اکران نمی شود یا اینکه به صورت بسیار محدود در چند سینما به نمایش درمی آید. در کشور ما، هیچ فیلمی بدون حمایت های دولتی به مرحله تولید نمی رسد و اگر دولت از عرصه سینما کنار برود، سینما از حرکت بازمی ماند."

بهروز غریب پور در خصوص شرایط موجود آثار کودک می گوید: "من دولت را متولی اصلی و واقعی این سینما می دانم. مهمتر اینکه مدیران دولتی ما حفظ هویت دینی و ملی را یکی از اصلی ترین دغدغه های خود معرفی می کنند. بنابراین باید در زمینه تولید و عرضه آثار فرهنگی تلاش بیشتری کنند. بخش خصوصی در دست سرمایه گذار است و هر سرمایه داری بر اساس قانون بازار، برگشت سرمایه خود را طلب می کند. به همین خاطر، دغدغه فرهنگی چندانی ندارد و حق هم دارد. دولت باید دنبال جذب سرمایه ها با حمایت بخش خصوصی باشد."

اسماعیل براری با اشاره به مشکل نبود برنامه ریزی اظهار داشت: "دوره شکوفایی سینمای کودک شاید به این خاطر ادامه نیافت که در زمینه برنامه ریزی تداوم وجود نداشت و اهداف به صورت کوتاه مدت و میان مدت پیگیری شدند. این روند همچنان ادامه می یابد. به نظر می رسد مدیران سینمایی ما در خصوص نحوه برنامه ریزی باید آموزش ببینند. چون این شرایط طی سال های گذشته نامناسب تر شده، تا جایی که سهل انگاری های تبدیل به فرصت سوزی شده است."

فریدون حسن پور دیگر فیلمساز این عرصه معتقد است: "وقتی صحبت از ساخت و تولید فیلم و سریال کودک می شود، بودجه ها محدود و جمع و جور است. در سینمای روز دنیا برعکس این شیوه عمل می شود و برای ایجاد جذابیت بهترین امکانات و هزینه ها به فیلم کودک تعلق می گیرد. نتیجه تولید فیلم کودک با هزینه پائین نمایش فیلم بدون مخاطب در سینماست. بنابراین سینماگر مجبور می شود در فیلم از دو تا بچه و چند کوچه و درخت استفاده کند که تبدیل به یک فیلم نحیف و بی حس و حال می شود. بچه ها هم با دیدن آن از هر چه فیلم و مجموعه کودک بیزار می شوند."

کامبوزیا پرتوی نویسنده و کارگردان فیلم گفت: "به نظر می رسد اصولا مدیران سینمایی نیازی به حفظ سینمای کودک و نوجوان احساس نمی کنند. این موضوع را به آسانی می توان در نحوه سیاستگذاری تولید و اکران فیلم های این ژانر دید. در شرایطی که تا این حد به ژانر کودک و نوجوان بی اعتنایی می شود، فیلمساز دیگر چه توقعی می تواند از دست اندرکاران این بخش داشته باشد. در حال حاضر مشکل اکران برای تمام فیلم ها وجود دارد، اما سینمای کودک بیش از سایر گونه های سینمایی با مشکل مواجه است."

نادر مقدس در خصوص مشکلات گونه سینمای کودک عنوان کرد: "وقتی این ژانر می تواند به حیات خود ادامه دهد که مرحله تولید و نمایش فیلم بر اساس برنامه ریزی دقیق و حساب شده انجام شود. در حالی که اکنون سینمای کودک از کمترین میزان امکانات برای تولید برخوردار است. یکی از مشکلات هزینه های به نسبت زیادی است که باید صرف مراحل مختلف تولید از جمله ساخت عروسک، دکور و تولید انیمیشن شود. در این میان، باید از سوی برنامه ریزان سینمایی شرایط حمایت از ساخت این آثار پرهزینه تدوین و اعلام شود."

مهین جواهریان دیگر فیلمساز کشورمان اعلام نظر کرد: "چند سالی است به سینمای کودک کم توجهی می شود که در نتیجه تولیدات آن محدود شده است. بیشتر این آثار کیفیت چندان بالایی ندارند که دلیل عمده آن کمبود بودجه است. ساخت یک فیلم کودک با ویژگی های فانتزی، مفرح و جذاب نیازمند تولیدی پرهزینه است و تهیه کنندگان بخش خصوصی تمایل چندانی به تولید آثار کودک در مقیاس وسیع و پرهزینه ندارند. کارگردان فیلم کودک هم مجبور می شود با حداقل امکانات فیلمی بدون جذابیت بسازد. وقتی مخاطب کودک به دیدن آثار خارجی عادت کند، دیگر دیدن فیلم های کودک جمع و جور ما برایش اهمیت ندارد."

یکی از موارد که طی چند سال گذشته همواره در مورد آن صحبت شده - هرچند نتیجه ای از آن به دست نیامده است - تعامل وزارت ارشاد و فیلمسازان با ارگان هایی است که با مخاطبان اصلی فیلم های عرصه کودکان و نوجوانان ارتباط مستقیم. دارند. وزارت آموزش و پرورش و مهد کودکها محل هایی هستند که می توانند با برنامه ریزی دقیقی از فیلم های این ژانر استفاده کنند. هرچند این اتفاق به صورت پراکنده می افتد، اما برنامه مدونی در این زمینه وجود ندارد. سازمان صدا و سیما نیز با توجه به اینکه حجم بالایی از برنامه های خود را به گروه سنی کودکان و نوجوانان اختصاص می دهد، با خرید امتیاز پخش تلویزیونی این نوع فیلم های می تواند گامی در جهت رونق اقتصادی این بخش بردارد.

سیروس حسن پور در این باره می گوید: "تعامل میان مسئولین فرهنگی و مدیران آموزش و پرورش بسیار کمرنگ است. سینمای کودک فقط با اکران مناسب به شرایط مطلوب نمی رسد و با حمایت های متولیان آموزش پرورش و سایر ارگان ها می توانیم به تداوم حیات سینمای کودک خوشبین باشیم. بسترسازی و تبلیغات درست باید در سطح مدارس انجام شود تا تماشاگران را جذب سینمای کودک کند."

علی اکبری نیز اعتقاد دارد: "یکی از بازوهای توانای کمک به توسعه سینمای کودک می تواند سازمان صدا و سیما باشد. با توجه به جمعیت بالای جوان در کشور، سینمای کودک این پتانسیل را دارد که با حمایت درست جزو ژانرهای پرمخاطب شود. در کنار حمایت سازمان صدا و سیما، بخش دولتی سینما می تواند با اختصاص یارانه های جداگانه ای به رونق این ژانر کمک کند. این حمایت ها می تواند در زمینه اختصاص بلیت های نیم بها به مخاطبان باشد."

بیژن بیرنگ راجع به این موضوع معتقد است: "در سینمای ما حد و حدود حمایت ها چندان مشخص نیست. سالها با وزارت آموزش و پرورش گفتگو کردیم که با تمهیداتی بچه ها و دانش آموزان بتوانند از فیلم های کودک دیدن کنند یا بتوانیم در مدارس نمایش آثار کودک را تبلیغ کنیم که این کار هرگز عملی نشد."

امیرحسین شریفی تهیه کننده سینما بر این باور است: "حمایت از تولید، اختصاص یارانه و ارائه تسهیلات ویژه برای تولید فیلم کودک از جمله کارهایی است که می توان برای احیاء دوباره این ژانر انجام داد. آموزش و پرورش با توجه به ارتباط بی واسطه با کودک و نوجوان در این عرصه می تواند نقشی بسیار تعیین کننده داشته باشد. این وزارتخانه باید بخشی از بودجه خود را صرف تولید و حمایت از آثار کودک کند. سازمان صدا و سیما هم می تواند به جای صرف هزینه های زیاد برای خرید انیمیشن های خارجی این سرمایه را برای تولیدات داخلی مورد استفاده قرار دهد."

فریال بهزاد نیز می گوید: "مدتی قبل در روزنامه ها خواندم معاون سینمایی وزارت ارشاد با مسئولین وزارت آموزش و پرورش گفتگوهایی انجام داده اند تا در زمینه استفاده از آثار ژانر کودکان و نوجوانان همکاری کنند، این امر طبیعی است. چون مخاطبان اصلی این نوع فیلمها 9 ماه سال را در مدارس حضور دارند و باید برای آنها برنامه ریزی شود تا بتوانند فیلمها را ببینند. این نوع گفتگوها باید خیلی زودتر انجام می شد."

رضا حیدرنژاد فیلمنامه نویس ژانر کودک و نوجوان اعلام کرد: "برای اینکه چند سال آینده همین تولیدات اندک و محدود هم قطع نشود باید سازمان های دولتی همچون صدا و سیما و وزارت آموزش و پرورش حمایت بدون واسطه، مستقیم و بدون محدویت های اداری انجام دهند. الان حمایت آموزش و پرورش در حد نامه نگاری و توصیه دیدن فیلم به مدارس است و از تبلیغ و معرفی فیلم در سطح مدارس خبری نیست."

با وجود مشکلاتی که در زمینه تولید و توزیع فیلم وجود دارد، سینماگران به مسئله میزان جذابیت و آموزنده بودن آثار خود کمتر توجه نشان می دهند. طی 10 سال اخیر فیلمنامه ای متفاوت یا به کارگیری ساختاری جدید و قابل توجه در نظر مخاطب کودک ارایه نشده است. به نظر می رسد این موضوع بیش از همه به تغییر نگاه و رویکرد سینماگران این عرصه برمی گردد.

ابراهیم حسن‌بیگی عضو شورای سینمای کودک بنیاد سینمای فارابی معتقد است: "یکی از دلایل رکود این عرصه کمبود فیلمنامه نویس مجرب است. دو عنصر مهم تخیل و طنز در سینمای کودک در ساخت فیلم باید مورد استفاده قرار بگیرد. اگر بتوانیم فیلمنامه نویسان خاص کودک داشته باشیم که از کودک و دنیای آنها شناخت داشته باشند، به طور قطع می توانیم نمونه های مشابه آثار پرمخاطب تولید کنیم."

امیرحسین صدیق که فیلم "دربدرها" را ساخته، گفته است: "ما در زمینه صنعت تولید فیلم های کودکان و نوجوانان از دنیا عقب مانده ایم. به همین خاطر، سینمای این عرصه توانایی جذب و حفظ مخاطبان خود را ندارد. بیننده ای که به مجموعه فیلم های "هری پاتر" دسترسی دارد، آثار ایرانی را چندان نمی پسندد. از سوی دیگر، تعدادی از کارگردان های ما به دنبال ساخت فیلم هایی درباره کودکان هستند و چندان به جذب خود کودکان و نوجوانان توجه نشان نمی دهند."

بهزاد نیز بر این باور است: "متاسفانه در حال حاضر تعداد زیادی از فیلمهایی که در این عرصه تولید می شود، درباره کودکان است نه برای کودکان. مهمتر اینکه، فناوری لازم برای تولید جلوه های ویژه مناسب و جذاب در اختیار ما قرار ندارد. طی چند سال اخیر فیلمنامه های خوبی در ژانر کودکان و نوجوانان نوشته نشده است. آثاری که به جامعه شناختی و روانشناسی کودک توجه نشان بدهد."

منوچهر اکبرلو عضو شورای سینمای کودک بنیاد سینمایی فارابی اظهار داشت: "مهمترین مشکل سینمای امروز کودک، نبود قصه و داستان خوب است. اگر نزدیکی بیشتری بین فیلمنامه نویسان کودک و ادبیات کودک در عرصه ایرانی و خارجی صورت بگیرد، بسیار به موضوع کمک می کند. اغلب این آثار فیلم هایی درباره کودک هستند."

محمدابراهیم معیری در این خصوص می گوید: "با تولیداتی که در چند سال اخیر در سینمای کودک داریم به یقین نمی توانیم پاسخگوی نیازهای فکری، فرهنگی و تفریحی کودکان باشیم. کودکانی که دارای هوش و قوه تشخیص بالا هستند و با هر فیلم بدون کیفیت نمی توانند ارتباط برقرار کنند."

علی سرتیپی راجع به این موضوع اعتقاد دارد: "سینمای کودک در حال حاضر نیازمند ساخت فیلم هایی است که بتوانند در عین داشتن جذابیت دارای مسائل آموزنده و آموزشی و دور از مسائل مخرب و بدآموزی باشد. سازنده فیلم کودک باید به خوبی با روانشناسی و مسائل تربیتی کودکان آشنا باشد."

یکی از اتفاق های بسیار مهم بیست و یکمین جشنواره بین المللی فیلم های کودکان و نوجوانان برگزاری در شهر همدان است. طی سال های قبل شهر اصفهان میزبان اصلی این جشنواره محسوب می شد. اما امسال از زیر بار این مسئولیت شانه خالی کرده است و قرعه به نام همدانی ها خورد. مهمترین مشکلی که با این جابجایی به وجود می آید، تاثیر بر ذهن مخاطبان و به خصوص مهمانان خارجی است که بدون تردید این تغییر مکان برگزاری در ذهن آنها ایجاد پرسش می کند. چون در هیچ جای دنیا باب نیست که یک جشنواره پس از سالها برگزاری تغییر مکان بدهد.

پوران درخشنده در این باره می گوید: "اگر مکان ثابتی برای جشنواره در نظر گرفته شود، بهتر است. البته اگر این جایجایی ها حساب شده و با برنامه باشد، باعث گسترش سینما در شهرهای مختلف می شود و فرصتی برای مردم استان همدان است تا از نزدیک با فیلم ها، هنرمندان و اهالی سینمای کودک آشنا شوند. به طور کلی نوعی تبادل فرهنگی صورت می گیرد. البته این جابجایی ها نباید دایمی باشد. زیرا جشنواره کودک از شکل بین المللی خود خارج می شود."

سیروس حسن پور این باور را دارد: "جابجایی مکان برگزاری جشنواره تاحدودی شرایط را تغییر داده است. هر چند این تغییرات را هنگام برگزاری جشنواره باید ارزیابی کرد. تغییر محل برگزاری جشنواره می تواند باعث توجه سایر شهرها و استان ها به سینمای کودک شود. با اختصاص امکانات و ایجاد شرایط ویژه، سینما در همدان رشد می یابد."

علی اکبری در مورد اهمیت تغییر محل برگزاری جشنواره تاکید کرد: "از ابتدا تمرکز برگزاری جشنواره در شهر اصفهان اشتباه بود. اگر هر سال جشنواره در یکی از شهرهای کشور برگزار شود به یقین موجب رشد و اعتلا سینمای کودک می شود. در حال حاضر نیز تمرکز محل برگزاری جشنواره در همدان چندان صحیح نیست. برگزاری هر سال جشنواره در هر شهر و استانی می تواند فرهنگ مناطق مختلف کشور را به کودکان سایر شهرهای ایران انتقال دهد و در کنار آن باعث رونق اقتصادی سینما شود."

آزادی در این خصوص معتقد است: "اصفهان شهری بزرگ، با هویت بین المللی و دارای جذابیت است که رخدادهای متعددی در عرصه های فرهنگی و هنری به خصوص در حیطه سینمای کودک در آن رخ داده و یک شهر شناخته شده در سراسر جهان محسوب می شود که نامش  به اعتبار جشنواره نیز کمک می کند."

بیرنگ تاکید کرده است: "این جابجایی بیشتر به دلیل مهیا نبودن شرایط برگزاری جشنواره در اصفهان صورت پذیرفت. اصفهانی ها یک موقعیت خوب را از دست دادند. در تمام دنیا شهرها سعی می کنند با برگزاری یک جشنواره یا یک رویداد فرهنگی خودشان را به سایر کشورها بشناسانند، اما در کشور ما وقایع به نحو دیگری انجام می گیرد."

دامادی نیز گفت: "این تغییر بیشتر به این دلیل صورت گرفت که حمایت کنندگان برگزاری جشنواره در اصفهان در این مورد اقدامی نکردند و شهر همدان با توجه به جذب این حمایت کنندگان توانست میزبان جشنواره باشد. آنچه مسلم است شهر اصفهان به دلیل شهرت و موقعیت جهانی برای برگزاری یک جشنواره بین المللی مناسب است. هر چند برگزاری این جشنواره در همدان که دارای یکی از قدیمی ترین تمدن های بشری است می تواند باعث توجه به این شهر کهن در مجامع جهانی باشد."

شریفی با مثبت ارزیابی کردن تغییر محل برگزاری جشنواره اظهار داشت: "
به نظرم این تغییر مکان می تواند منشاء تاثیرات زیادی باشد و باعث شود کودکان سایر شهرهای ایران از نزدیک با سینمای کودک و تولیدات داخلی و خارجی آشنا شوند."

حیدرنژاد با این تغییر به شدت مخالف است و می گوید: "هر جشنواره ای با نام شهر برگزارکننده شناخته می شود. جشنواره کودک هم با شهر اصفهان در طول این سال ها عجین شده است و این تغییر مکان چندان درست به نظر نمی رسد. اگر رویکرد مسئولان به دوره ای برگزار کردن جشنواره است، باید در سال های آینده جشنواره به صورت گردشی در سایر شهرهای کشور هم برگزار شود."

مقدس تاکید می کند: "تغییر محل برگزاری به جشنواره فیلم کودک آسیب می زند. به این خاطر که نام این جشنواره با شهر برگزارکننده گره خورده است. در تمام کشورهای جهان نام جشنواره های معتبر بین المللی با محل برگزاری آن گره خورده است. البته اینکه جشنواره فیلم کودکان و نوجوانان در شهر همدان برگزار شود، هیچ ایرادی ندارد."

منوچهر اکبرلو نیز با ابراز مخالفت خود می گوید: "هویت یک جشنواره به مکان برگزاری آن وابسته است و کسی نمی گوید جشنواره کودکان و نوجوانان ایران، بلکه آن را با اصفهان یا هر شهر دیگر می شناسند. واقعیت های موجود مبنی بر این است که جشنواره فیلم کودک ردیف بودجه خاص، مسئول و دبیرخانه ثابت ندارد. بنابراین جشنواره و محل برگزاری آن در حال تغییر است و همین که مدیری در یک شهر یا ارگان تغییر می کند، طبیعی است سیاست های جدیدی را دنبال می کند."

معیری اعتقاد دیگری دارد: "قرار نیست فقط بچه های اصفهانی بتوانند با فیلم ها و تولیدات روز دنیا و ایران آشنا شوند. با برپایی جشنواره در سایر شهرهای ایران است که فیلم دیدن در میان سایر کودکان شهرستانی شکلی جدی تر به خود می گیرد."

سرتیپی این تغییر را مثبت می داند: "برگزاری جشنواره فرصت مغتنمی است برای بچه های همدانی تا با آثار روز سینمای کودک ایرانی و خارجی آشنا شوند و یک تبادل فرهنگی با سایر کودکان ایرانی داشته باشند. در عین حال، فضاهای آموزشی و تخصصی برای سینماگران جوان همدانی شکل می گیرد و باعث تجهیز و به روز شدن سالن های نمایشی همدان نیز خواهد شد."

جواهریان با ارزیابی مختصری می گوید: "این جابجایی باعث به وجود آمدن یکسری تبعات منفی و مثبت می شود. جشنواره چندین سال در اصفهان برگزار می شد و باز هم کمبودهایی داشت. حالا همدان که در این عرصه تجربه ای ندارد احتمالاً در برگزاری جشنواره با مشکلاتی رو به رو خواهد شد. البته برگزاری جشنواره در شهر جدید باعث رشد فرهنگ کودکان و نوجوانان آن شهر می شود."