خبرگزاری مهر - اسماعیل احمدی: قلب سیامند رحمان قهرمان پارالمپیک که دارنده ۱۰ مدال طلای جهانی بود در میان بهت و ناباوری از تپش باز ایستاد و تلخ کامی این روزهای ما را دوچندان کرد.
نگاهی به کارنامه و عملکرد این قهرمان کرد فرصت دیگری را می‌طلبد، اما آنچه که از عملکرد پهلوان سیامند در این مجال به مناسبت این روزهای ایران می‌توان دشت کرد عبرت انگیز است. رحمان جوان معلولی از دور افتاده‌ترین نقاط کشور توانست با تلاش شبانه روزی و سخت کوشی مضاعف نام ایران را در عرصه جهانی بلند آوازه کند.
او یک کرد سخت کوش بود که از دل محرومیت سربلند کرد و با تکیه به همت و غیرت خود یکی پس از دیگری مدال‌های زرین را برای ایران به ارمغان آورد. محرومیت را کنار زد و بدون چشم داشتی خاص هدفش را اعتلای پرچم ایران قرار داد. برای ایران آبرو داری کرد و از قبل نام سیامند رحمان ایرانی احساس غرورمی کرد.
کیست که نداند در دنیای مدرن، ورزش فقط ورزش نیست بلکه ورزش، سیاست، اقتصاد، فرهنگ و بسیاری از ابعاد دیگر است. زمانی که کشوری در مسابقات جهانی رتبه برتر کسب می‌کند و یا رکورد جدیدی را خلق می‌کند افکار عمومی جهان به او احترام خواهد گذاشت و قدرت هژمون او را خواهند پذیرفت. در عرصه داخلی هم موفقیت‌های جهانی ورزش به نشاط اجتماعی و امید در کشور خواهد انجامید.
اینها همه دستاورد مدال‌های سیامند برای ایران است، او حتی از پوست موزهای کشورهای خارجی که زیر پای ورزشکاران در این سطح خواهند انداخت مثل خیلی‌ها سکندری نخورد و در همان دیار صفا و وفا در نقطه صفر مرزی بی حاشیه ماند.
اما نگاه می‌کنم به افرادی که این روزها و در این بحران کرونا با تمام وجود همت کرده اند که ایران را بی آبرو کنند. نمایش لیس زدن اماکن مذهبی از سوی پیروان فرقه انحرافی بزرگترین لطمه در فضای عمومی رقم زده است. یا اقدام شخص دیگری به اسم در سوزاندن کتاب پزشکی هاریسون ضربه دیگری در نزد افکار عمومی جهانیان است.
صرف نظر از حاکمیت که مسؤلیت مستقیم و مهمی دارد جامعه مدنی و نخبگان ایرانی باید بدانند در میان جوانان کرد که کولبری و مشاغلی از این دست را به اجبار برای گذران زندگی انتخاب می‌کنند اگر اندک بستری برای رشد بیابند برای سربلندی و آبرو داری ایران، وفادارتر از فلان فرد خاص خواهند بود.
نظر شما