عباس چراغ چشم مدیر گروه تربیت دانشنامه سیره نبوی و پژوهشگر پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی در گفتگو با خبرنگار مهر در رابطه با تربیت دینی در جامعه اسلامی معاصر گفت: دین نیاز فطری بشر است و روح و روان انسان با دین آمیخته است. با توجه به اینکه توجه به پروردگار منان باعث آرامش در فرد می شود لذا دیدگاه ما درباره تربیت دینی براساس پرورش دانش آموزان در تمام ابعاد زندگی چون اخلاقی، ارزشی، اجتماعی و مناسک متجلی می شود تا شخص را به معنای حقیقی خود دین باور بدانیم.
وی افزود: امام باقر(ع) در رابطه با تربیت دینی کودکان راهکاری ارائه کرده و می گویند کودک را از 3 سالگی با مفهوم توحید و در سن چهار سالگی با نبوت پیامبر آشنا کرده، در 5 سالگی کودک را به روی قبله نشانده و سجده در پیشگاه خداوند را به او آموزش دهیم، همچنین در در 6 سالگی رکوع و سجود و نهایتاً در هفت سالگی می توان وضو با نماز کامل را به کودک آموزش داد. مقصود اصلی این است که با افزایش سن کودک سه گونه احساس مذهبی در کودک می توان به وجود آورد.
رشد و گسترش حس مذهبی، ترتیب و پیدایش آموخته های مذهبی مرحله سوم پیدایش پرسشهای مذهبی نشأت گرفته از مرحله دوم در کودک است که پاسخ دادن به این آموخته های مذهبی می تواند در جهت تربیت دینی کودکان مؤثر باشد.
چراغ چشم بهترین شیوه های آموزش را الگوسازی دانست و گفت: این الگوسازی به نوع الگو سازی شخصیتی و دیگری الگو سازی رفتاری تعریف می شود. در مرحله الگوسازی شخصیتی می توان شخصیتهای دینی اسلامی و تاریخی و اجتماعی را به کودکان معرفی می کنیم، در الگوسازی رفتار اولیا، مربیان و سایر محیطها را می تواند در جهت آموزش تربیت دینی مبتنی بر الگو سازی موثر تلقی شود.
وی بالابردن استعدادهای کودکان را در تربیت دینی کارآمد دانست و یادآور شد که این استعدادها می تواند در چهار بعد اخلاقی، عقلی، دینی و هنری شکوفا شود.
مدیر گروه تربیت دانشنامه سیره نبوی تربیت مبتنی بر محبت، خوش رفتاری و روی خوش را از بهترین روشهای تربیت دینی دانست و گفت: به کارگیری جنبه های معرفتی در تربیت دینی به منظور بالابردن قدرت تعقل کودکان، انتخاب آموزگاران با تجربه و کتابهایی با محتوای غنی از دیگر روشهای تأثیرگذار در تربیت دینی کودکان است.
وی تصریح کرد : متولیان امر تربیت دینی برنامه جامع تربیت دینی طراحی کنند و از شیوه های کمک آموزشی بهره مند شده، ایجاد هماهنگی میان نظامها و اهداف آموزشی ، توجه به آموزه ها، گزاره ها و احکام دینی به منظور فهمیدن نه حفظ کردن و آشنا کردن با مفاهیم قرآنی و حدیثی از دیگر راهکارهایی است می تواند در تربیت دینی کودکان در جامعه اسلامی معاصر مورد استفاده قرار گیرد.
پژوهشگر پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی در میان آسیبهایی که می توانند به منزله تهدیدی برای تحقق صحیح تربیت دینی مورد استناد قرار گیرند به مواردی چون تکیه بر محفوظات، تناقض میان ایده‌آلها و آرمانها، تعارض پنهان و گاه آشکار بین متون مستقیم آموزش و سایر متون مبانی، ناهنماهنگی در هدایت فرد، عدم پرورش قدرت تعقل، عدم آشنایی با زبان و مفاهیم معارف دینی و وجود تعارض کلی میان روشهای معلمین اشاره کرد.
نظر شما