ورود وی به مباحث تخصصی دینی و اعتقادی که معمولا نیز همراه با واکنش تند و جدی دینداران و مومنان روبرو می شود نشان از علاقه زائد الوصف وی به مسائل دینی و مذهبی دارد و همچنین اظهار نظر وی درباره مسائل بسیار کلان حاکمیتی و تجربه عدول از مبانی انقلاب اسلامی در خصوص رژیم صهیونیستی نیز موید این نکته می باشد که جناب مشائی بی علاقه به ساختار شکنی و عبور از خطوط قرمز نظام اسلامی نیست.
دیگر بر هیچ ایرانی آگاه و هوشیاری پوشیده نیست که معاون رئیس دولت نهم و رئیس دفتر رئیس دولت دهم مسیری را انتخاب کرده است که نمی تواند آن را در مدار قانون و شرع توصیف کرد وبا این وصف رئیس جمهور نیز باید به وضوح و شفافیت موضع خود را در قبال یار دوست داشتنی اش بیان کند.
علاقه رئیس جمهور به مشائی هر میزان نیز عمق داشته باشد به نظر نمی رسد بر توجه و التزام رئیس جمهور به سوگند خود در برابر قرآن کریم و ملت ایران ارجحیت داشته باشد ، جناب آقای احمدی نژاد بدون تعارف و دلبستگی باید اعلام نماید آیا مواضع آقای مشائی با موازین و بنیان های فکری و اعتقادی ایشان منطبق است و ایشان نیر همانند آقای مشائی می اندیشند و اگر مجالی نیز داشته باشند هم نشینی با برخی چهره های سینمایی را می پسندند و اگر جواب جناب آقای رئیس جمهور منفی است ، چه برخوردی با ایشان را به مصلحت خود و دولت می دانند.
شاید اگر آقای رئیس جمهور با همان شجاعتی که در سخنرانی ها و مصاحبه های خود به افشاگری اقدام می کنند به توصیه مشفقانه و دلسوزانه رهبر معظم انقلاب نیز توجه داشتند این چنین خود را درگیر گرداب ساختار شکنی های برخی دوستان خود نمی گذاشتند . رهبر فرزانه و دوراندیش انقلاب در جریان انتصاب آقای مشائی به عنوان معاون اول رئیس جمهور در نامه ای به آقای رئیس جمهور اینگونه پدرانه متذکر شدند: "انتصاب جناب آقای اسفندیار رحیم مشایی به معاونت رئیس جمهور بر خلاف مصلحت جنابعالی و دولت و موجب اختلاف و سرخوردگی میان علاقمندان به شما است."
جا دارد رئیس جمهور سکوت خود را در این خصوص بشکند و با صراحت مواضع خود را بیان دارد که آیا حمایت ایشان از آقای مشائی مرزی دارد ؟ آیا آن بخش از اظهارات و مواضع و رفتار ایشان را که موجبات تاثر و ناراحتی جامعه دیندار و متدین را فراهم ساخته است را قبول دارند و اگر قبول ندارند آیا جناب مشائی صلاحیت حضور و نزدیکی با ر ئیس جمهوری اسلامی ایران را دارند ؟
و نکته آخر اینکه در ساختار شکنی چه تفاوتی میان بازنده و برنده است ، به بیانی واضح تر آیا حضور در حاکمیت جواز عبور از خطوط قرمز را برای صاحبان پست و مقام فراهم می کند ؟ اگر ولایت ستیزی و توهین به مقامات در کشور موضوعی مذموم و غیر قابل پذیرش است و بر هیچ مبانی عقل و شرع و قانون منطبق نیست، آیا نسبت نادرست دادن به ائمه و اولیاء الهی و دست اندازی به حریم اعتقادی جامعه اسلامی قابل پذیرش است ؟
------------------------------------
نویسنده : دکتر روح الله جمعه ای استاد دانشگاه و کارشناس ارشد رسانه
نظر شما