به گزارش خبرنگار مهر، این آلبوم که شامل 2 سی دی است 35 قطعه از اجرا های طاهرزاده به همراه هنرمندان دیگری چون درویش خان(تار)، مشیر همایون شهردار(پیانو)، باقر خان رامشگر(کمانچه)، حسین هنگ آفرین(ویلن)، اسدالله خان(سنتور)و اکبر خان(فلوت) را در بردارد و توسط کمپانی های انگلیسی ضبط صفحات گرامافون در سالهاى ۱۲۹۳ و ۱۳۰۸ پر شده است.
در مقدمه روی جلد این آلبوم آمده است: اغلب منابع تاریخ موسیقی ایران طاهرزاده را استادی بزرگ و صاحب سبکی منحصر به فرد توصیف می کنند. بی شک این ادعا اغرق نیست و گواه آن نمونه هایی است که در این مجموعه منتشر شده است.
در بخش دیگری از این مقدمه در توصیف شیوه آوازخوانی این خواننده نوشته شده است : به نظر می رسد تاثیر پذیری صحیح از ردیف سازی، نحوه خواندن شعر، توجه به فرم و لاجرم به کارگیری عنصر تکرار، توجه به محدوده صوتی و استفاده بهینه از آن را طاهرزاده مدیون روش انتقادی خود است. از این بین تنوع تحریرها و توجه به فرم در توالی تحریر و شعر در هنر آواز خوانی طاهرزاده بیش از هر چیز خود نمایی می کند. از سوی دیگر تلاش وی- آنچنان که خالقی از قولش نقل می کند- برای رعایت حالات خبری، پرسشی و ندایی شعر، با مراجه به این آثار، بیش از هر چیز مدیون فرم حاصل از تکرار عناصر هنر خوانندگی است.
همچنین در بخش دیگری از این متن آمده است : در واقع طاهرزاده به جای آنکه همانند خوانندگان امروز، سعی بر دکلمه شعر داشته باشد آن را به عنوان یک عنصر هنری به کار می گیرد و محتوای شعر را نیز بیشتر از طریق نحوه استفاده اش در فرم موسیقایی اثر بیان می کند. البته استفاده از امکانات دیگری چون به کارگیری مکث های درست و ایجاد بهتر تاکیدها از راه تغییر ارتفاع صوت را نباید از یاد برد. اما همه اینها تا آنجا به کار می روند که اثر، بر خلاف آنچه امروزه بیشتر می بینیم، همچنان در حوزه موسیقی قابل بررسی باشد و نه در حوزه شعرخوانی.
نظر شما