به گزارش خبرگزاری مهر، "یوهان برگناس" دستیار تحقیق در "مرکز هنری استیمسون" با اشاره به تبلیغات غرب علیه برنامه هسته ای ایران برای تهدید نشان دادن آن می نویسد: این گونه تبلیغ می شود که اگر کشوری در یک منطقه به فناوری هسته ای و تسلیحات اتمی دست این روند می تواند دیگر کشورها را هم تشویق به دستیابی به فناوری هسته ای کرده و ودر واقع یک "دومینو"ی هسته ای را در بین کشورها ایجاد می کند، اما درباره سناریوی دومینوی هسته ای یک مشکل وجود دارد و این است که سابقه تاریخی نشان می دهد این سناریو درست نیست.
یوهان برگناس در ادامه این مطلب می نویسد: از آغاز پیدایش عصر اتمی بسیاری از اشاعه این گونه تسلیحات بیم داشتند، اما پس از گذشت 65 سال تنها 9 کشور به توسعه تسلیحات هسته ای اقدام کرده اند. نخستین کشور یعنی آمریکا در سال 1945 و پنجمین آن چین 1964 بوده است که به تسلیحات دست یافته و قریب به 20 کشور هم در حال ظهور به عنوان یک قدرت اتمی هستند.
در ادامه این نویسنده آورده است: طی 40 سال بعد از ظهور آخرین قدرت اتمی تنها 5 عضو هند، پاکستان، اسرائیل، آفریقای جنوبی، و کره شمالی بودند که به جرگه دارندگان تسلیحات اتمی پیوسته اند. اما آفریقای جنوبی در دهه 1990 بطور داوطلبانه خود را خلع سلاح کرد و این شیوه ای بود که قزاقستان، بلاروس و اوکراین هم پس از فروپاشی شوروی از آن پیروی کردند.
فارین افرز در ادامه درباره "تئوری دومینو هسته ای" می نویسد: اسرائیل در اواخر دهه 1960 تسلیحات اتمی خود را توسعه داد اما در ادامه هیچ واکنش زنجیره ای در این باره بوجود نیامد و هیچ کشور رقیبی در این منطقه از آن پیروی نکرد و هیچ مسابقه تسلیحاتی هم بین دو کشور بوجود نیامد و این موضوع درباره کره شمالی هم صادق است. این کشور 4 سال است که اتمی است اما نه کره جنوبی و نه ژاپن با وجود توانایی این دو کشور برای دستیابی به مواد لازم شکاف پذیر برای ساخت تسلیحات اتمی از آن پیروی نکرده اند. لذا از این موارد می توان اینگونه نتیجه گرفت که دومینو هسته ای یک افسانه است و هیچ نشانه ای مبنی بر اینکه در خاورمیانه چنین روندی آغاز خواهد شد به چشم نمی خورد و این در حالی است که آمریکا در سال 2009 اقدام به ایجاد یک چتر دفاعی را در منطقه آغاز کرده است.
در بخش دیگری از این مطلب با اشاره به برگزاری کنفرانس بازنگری ان. پی. تی. در سال 2010 و دستاوردهای آن می نویسد: گرچه برنامه اتمی اسرائیل یک معضل به شمار می رود اما قرار است کنفرانسی با همین عنوان در سال 2012 برگزار شود و این می تواند گام دیگری برای خدمت به فرهنگ منع اشاعه تسلیحات اتمی در خاورمیانه باشد. اینها دستاوردهای عمده در ممانعت از تکثیر تسلیحات اتمی در خاورمیانه است و آنها بر خلاف معمول بدترین مورد سناریو درباره یک ایران اتمی را مطرح می کنند.
در پایان این مطلب فارین افرز می نویسد: چنین باورهای اشتباهی به خاطر درک ضعیف غرب از ایران است. پس از 30 سال روابط بسیار سخت آموزشی، دیپلماتیک و فرهنگی با ایران؛ غرب از رهبری ایران، آمال ملی و فرهنگ این کشور شناخت اندکی دارد. زیرا که تصمیم گیران سیاسی زمان کمی برای تفکر درباره پیامدهای یک ایران هسته ای دارند و از ایران ترس اغراق آمیزی را بوجود آورده اند. اگر آمریکا آمال هسته ای ایران را در ابهام و تاریکی قرار نداده بود جلب حمایت بین المللی برای چهارمین دور تحریم های ایران برای واشنگتن غیر ممکن بود.
نظر شما