پدر و مادرها در آثار نمایشی پشت پرده رفتند

به گزارش خبرنگار مهر، با نگاهی به سالهای گذشته به ویژه در دهه 60 و 70 فیلم و مجموعه هایی که تهیه می‌شد نقش پدر و مادرها خیلی پررنگ بود و به نوعی می‌توان گفت پدر و مادرها نقش مثمر ثمری برای فرزندان جوان شان داشتند.

در این باره می‌توان به مجموعه‌های تلویزیونی همچون "پدر سالار"، "این خانه دور است" و ... اشاره کرد که همواره مادر و پدر با عملکردشان در زندگی به فرزندانشان یاد می‌دادند چگونه در هنگام بحران باید رفتار کنند؟ چگونه باید زندگی شان را هدایت کنند؟ حتی در این سریال‌ها نشان داده می‌شد که اگر پدری مستبد باشد چگونه می تواند منجر به از هم پاشیدن یک خانواده شود.

مسلماً تهیه و پخش چنین مجموعه‌هایی نه تنها جنبه سرگرم‌کنندگی برای مخاطبان داشته، بلکه برای آنها جنبه آموزشی هم داشت. چه بسا که الان هم اگر مخاطبان تلویزیون بخواهند خاطرات گذشته شان را یادآوری کنند نوستالوژی بسیاری نسبت به آثار نمایشی قدیمی دارند. در مجموع دیدن چنین مجموعه هایی برایشان جذابیت های فراوانی به همراه داشت.

اما به مرور زمان و و تغییر نیازهای افراد جامعه و رفتن به سمت جوان‌گرایی دیگر تولید چنین آثار نمایشی که پدر و مادرها نقش اساسی را ایفا کند، کم و کمتر شد و محور مجموعه‌ها و فیلم‌های تلویزیونی جوانان شده است. البته تهیه چنین آثاری و پرداخت به مشکلات و دغدغه‌های جوانان خوب است، اما مسئولان می‌توانند در کنار تهیه چنین آثاری سفارش مجموعه‌هایی هم به فیلمسازان بدهند که پدر و مادر حضور پررنگی داشته باشد.

در میان رنگین‌کمان آثار نمایشی تلویزیون نقش پدر و مادرها کمرنگ است و در واقع پشت پرده قاب تلویزیون پنهان شدند. در حالی که می‌تواند در طول سال دو یا سه مجموعه هم با این مضامین ساخته شود. گرچه در میان آثار نمایشی مثل "ستایش"، "اولین شب آرامش" و یا طنزهایی که رضا عطاران می سازد، پدر حضور داشته، اما بیشتر نقش حمایت وپشتیبانی دارند.

در واقع پدرها و مادرها در آثاری که تهیه و پخش می‌شود، همراه فرزندشان بودند، نه اینکه نقش کلیدی را ایفا کنند. در این مجموعه‌ها باز هم جوانان نقش محوری را بر عهده داشتند و پدر و مادرها فقط در حدی یک سایه هستند. مسلماً مسئولان می‌توانند در این باره تدابیری داشته تا حضور پررنگ پدر و مادرها در آثار نمایشی حس شود.

خانواده‌های سالم بنیان اصلی جوامع محسوب می‌شوند، اما گاهی دوستان فیلمساز تصور می‌کنند که اگر به موضوع‌ها تلخ نگاه کرده و مرتب خانواده‌هایی پر از اختلاف را به تصویر بکشند بیشتر می‌توانند نظر مخاطبان را به خودشان جلب کنند. تهیه و پخش چنین آثاری هم کم نبوده و حتی فراتر از انگشتان دست هستند.

گرچه دیگر این نگاه از سوی علی دارابی معاون سیمای سازمان صدا و سیما ممنوع شده است، اما انتظار می رود معاونت سیما به فیلمسازان تاکید کند تا در میان آثاری که با موضوع جوانان می‌سازنند نگاهی هم به ساخت آثاری داشته باشند که نقش والدین رنگ و لعاب دیگری به آثار نمایشی بدهد تا برای مخاطبان به ویژه جوانان نقش آموزشی داشته و اگر هم والدینی رفتار اشتباهی نسبت به فرزندانشان دارند، آن را اصلاح کنند.

فقط نشان دادن خانواده‌های شلوغ و پر از داد و فریاد نمی تواند کمکی به بهبود سازندگی در جامعه داشته باشد. می‌توان به دور از جیغ و داد برخی پدر و مادرها بر سر فرزندان شان که بیشتر هم در مجموعه های طنز شاهد این نوع رفتارها هستیم نکات آموزنده‌ای را به بینندگان تلویزیون آموزش داد و به جوانان یاد بدهیم که نباید احترام به بزرگترها را فراموش کنند، احترامی که این روزها گاهی به فراموشی سپرده می‌شود.

به گفته روانشناسان و جامعه شناسان نمایش بهترین قالبی است که می‌توان حرف‌های خوب را به طور غیر مستقیم زد. بنابراین افرادی که در شوراهای تایید فیلمنامه نویسی هستند باید این نکات را به فیلمنامه نویسان تاکید کنند که هنوز هم می‌توان مجموعه‌هایی نوشت که به دور از اختلافات و دعواهای خانوادگی باشد و یادآور سنت های قدیمی باشند، سنت هایی که احترام به بزرگترها سر لوحه آن قرار دارد.

--------------

فاطمه عودباشی