به گزارش خبرنگار مهر، همه اش اشتیاق است برای لحظه ای راه رفتن، ایستادن، دویدن آنقدر که به نفس نفس بیفتد، برای زمان هایی که دوست دارد فرزندش به دلگرمی بودنش تاتی تاتی کنان راه رفتن بیاموزد، بی قرار لحظه هایی است که وزن کودکش را بر روی پاهایش احساس کند.
حالا همه اشتیاقش را بر روی صندلی چرخ دارش نشانده و حرکت قدم هایش را نیز به حرکت دستانش سپرده است. من و تو حسابمان را جدا کردیم وقتی به آنها گفتیم معلول. وقتی راه رفتن در کوچه و خیابان را فقط برای خود خواستیم و همه تفریح ها را تنها برای خودمان ساختیم.
به آنها گفتیم معلول و برایشان دل سوزاندیم اما فقط زمان هایی که خواستند از خیابان عبور کنند و از پله ای بالا روند. شاید فکر می کردیم حقشان از زندگی همان چرخ دستی است، همان راه نرفتن ها همان حسرت خوردن ها برای دویدن.....
آری شاید اینگونه فکر می کردیم که یادمان رفت می توانیم خیابان ها را برایشان به گونه ای مناسب سازی کنیم تا آنها هم در کنارمان نه با پاهایشان که با شوق ندیدن تفاوت هایشان قدم بزنند.
وقتی در خیابان ها نمی بینمشان احساس می کنم به راستی یادمان رفته تعالی انسان ها داشتن دست و پا نیست. یادمان رفته آنها که اسمشان را در دنیای خود معلول گذاشتیم، معلولیت را نداشتن دست و پا نمی دانند که ایمان دارند معلولیت فقط و فقط عاجز بودن از خلق لحظه های زیباست...
آنها که به تقدیر خداوند دست و پاهایشان به یاریشان نمی آید و قدم هایشان نیز میهمان زمین نشده است، بر همه نمی توانم هایشان غلبه کردند و باورشان شد که هستند.
آنها می خواهند به موانع بخندند و از سختی ها گذر کنند. باور کردند زندگی زیبا، بزرگ و بسیار پیچیده است.
به این یقین رسیدند که زندگی فقط راه رفتن با پا نیست. آنها من و تو را دیدند و چشم به یاری مان دوختند و خواستند به آنکه ترحم کنیم دوستشان بداریم و قبول کنیم آنها هم از جنس ما هستند و بی تحرکی شان مانعی برای دوری جستن شان از ما نیست.
درگیریها و کشمکشهای ناشی از جنگ گرسنگی، ژنتیک، امراض و بیماریهای مختلف، مصائب و مشقات زندگی در کشورهای در حال توسعه، تصادفات، عدم استفاده صحیح از دارو در کشورهای صنعتی همه روز باعث بروز معلولیتهای جدید می شود.
وجود قشر معلول در جامعه لزوم فراهم آوردن پیش زمینه های اجتماعی مناسبی را که با تکیه بر آن فرصتهای یکسانی برای زندگی و فعالیت معلولان در اجتماع را مهیا شود را دو چندان می کند زیرا معلولان نیز به حکم انسان بودنشان حق زندگی راحت و رسیدن به خودکفایی در جامعه مدنی را دارند.
آنچه از شواهد پیداست، این روز برای نخستین بار در سال 1992 میلادی به منظور گرامیداشت سالروز تصویب قانون برنامه جهانی در ارتباط با معلولین از سوی مجمع عمومی سازمان ملل متحد اعلام شد.
هدف از این اقدام ارتقاء رشد اذهان عمومی درباره مسائل مربوط به معلولیتهای مختلف و افزایش آگاهیهایی بوده است که می باید از مسئله پیوستن افراد معلول در تمامی جنبه های سیاسی؛ اجتماعی؛ اقتصادی و فرهنگی زندگی منتج شود. این وضع به همین منوال طی شد تا در سال 1999 شعاری با مضمون "امکان دسترسی برای همه در هزاره جدید" برگزیده شد و سرلوحه امور قرار گرفت.
طبق برخی بررسی های انجام شده از سوی کارشناسان بیش از 500 میلیون نفر به دلیل نقص در سیستم روحی و مغزی جسمی و حسی از معلولیت رنج می برند. اینان هر کجا که باشند و در هر نقطه ای از دنیا که به سر برند به دلیل موانع ظاهری و یا اجتماعی با محدودیتهایی در زندگی خود مواجه می شوند.
طی سال های اخیر کوشش های چشمگیری در شناساندن و معرفی اشخاص معلول به جامعه انسانی صورت گرفته است .یکی ازمواردی که می توان از آن به عنوان نقطه عطفی در این زمینه نام برد اعلام سال 1981 میلادی به عنوان سال جهانی معلولین است که توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد صورت پذیرفت.
مرکز ملی آمار در سرشماری سال 85 آمار مربوطه را بیش از یک میلیون نفر اعلام کرده اما سازمان بهزیستی با رد این آمار تعداد افراد معلول درسراسر کشور را سه میلیون نفر برآورد کرده است. با این وجود بدون داشتن بانک اطلاعاتی مشخص و معتبر نمی توان برنامه ریزی درستی در ارتباط با معلولان انجام داد.
از تفاوت آمار معلولان بگذریم و توجه کنیم به اینکه، معلولان شناسایی شده و حتی آنهایی که تحت پوشش نهاد های حمایتی قرار گرفته اند با مشکلات جدی رو به رو هستند.
این مشکلات مربوط به هزینه های بالای معلولان، بیکاری آنها و همچنین حقوق نادیده گرفته شده آنها توسط افراد حقیقی و حقوقی، ادارات، نهادها و وزارتخانه ها می شود.
از سویی دیگر عدم خودباوری و اعتماد به نفس و غفلت‌ها و کم‌لطفی‌های جامعه و مسئولان نسبت به حقوق شهروندی از مهمترین مشکلاتی است که معلولان با آن مواجه اند.
آمار منتشر شده سازمان ملل نشان می دهد حدود 10 درصد از جوانان دنیا یعنی 200 میلیون نفر دارای معلولیت در شش گروه جسمانی حرکتی، ذهنی، بینایی، شنوایی، گفتاری و روانی هستند. از سوی دیگر براساس استانداردهای سازمان بهداشت جهانی (Who) سه تا چهار درصد معلولان را در جامعه، معلول بارز یا شدید تشکیل می دهد که بین 0.8 تا 1.2 درصد از این معلولان نابینایان هستند.
نظر شما