زیردریایی سرخ فولاد آرام در حرکت/ نفت در پی ریسمان پیروزی

فولاد با 13 بازی بدون شکست

در حالی که سه بازی از نیم فصل دوم بازی های لیگ برتر فوتبال انجام شده فولاد همچنان، داغ یک برد خانگی را بر دل حریفان خود گذاشته و بیش از یک امتیاز در مقابل هیچ تیمی از دست نداده است. با بازگشت آرش افشین هم تیم در خط حمله کمبودی احساس نمی کند. این را در هر سه بازی نشان داد. هم در بازی با ملوان بعد از تعویض در اواسط نیمه دوم و هم در بازی با سپاهان که یک بر صفر با گل دقیقه 71 پریرا به برتری رسید همین ترکیب خطرناک خط حمله بود که باعث برد سرخ پوشان اهوازی شد. در بازی با سایپا هم که بسیاری فکر می کردند فولاد برنده میدان خواهد بود سایپا با یک نمایش خوب توانست تنها یک امتیاز از این بازی خانگی کسب کند.

حالا که فولاد سیزدهمین بازی خود را هم بدون شکست در مقابل سایپا به پایان برده است، از این پس هر بازی به مثابه یک فینال است. نزدیکی تیم ها به هم در بالای جدول آنقدر زیاد است که کافی است تیمی در یک بازی بلغزد تا جایش را به تیمی دیگر بدهد. همان اتفاقی که فولاد را در یک بازی از رده دوم به رده سوم جدول تنزل داد.

 

سال گذشته نفت آبادان در مقابل تیمهای بزرگ خیلی خوب ظاهر شد همین کاری را که حالا فولاد با بازیکنان جوان خود انجام می دهد اما با این تفاوت که فولاد خود یکی از تیم های مدعی این فصل است. اما تنها برد مقابل تیم های بزرگی چون استقلال، سپاهان، تراکتور و ملوان کافی نیست. باید مقابل تیم های پایین جدول امتیازی از دست ندهد. همان کاری را که در بازی با گهر در نیم فصل اول و داماش در نیم فصل دوم انجام داد و در سینی زر یک امتیاز تقدیمشان کرد.

فرکی؛ مربی کارکشته یا مدیر قوی؟

در لابه لای همه این بایدها و نباید ها یک سوال پیش می آید. چه شد که فولاد این فصل و آن هم از بازی نهم به بعد دیگر در هیچ بازی ای شکست نخورد و تیم اینچنین دگرگون شد؟

از نظر منطقی دو عامل بیش از بقیه در این مسئله دخالت دارد. یکی قدرت مربیگری سرمربی سرخ پوشان است. فرکی به فولاد آمد و چند بازیکن به جمع سرخ پوشان اضافه کرد. او تیم جوان و خام فصل های گذشته را با آوردن چند بازیکن با تجربه به یک مدعی تبدیل کرد که در هر بازی پختگی اش پشت دست خیلی از مربی ها داغ گذاشت. تمرینات منظم، برنامه ریزی دقیق در هفته های تعطیلی لیگ و انتخاب دستیاران خوب و به دور از تعصبات و حلقه های دوستی می تواند از علل موفقیت این تیم باشد.

اما مگر هیچ سرمربی دیگری این مسئله را انجام نداده است که فرکی با همین چند کار ساده و بدیهی تغییر بزرگی در روند تیم ایجاد کرد؟ و چرا این تغییر از ابتدای فصل اتفاق نیافتاد؟

اینجاست که پای مسئله ای مهمتر به میان می آید. آن هم قدرت مدیریت فرکی است. فرکی یک شخصیت در فوتبال کشور است که با بخشی از تاریخ فوتبال کشور گره خورده است. کاراکتری مشخص دارد که با دو عامل جدیت و واقع گرایی گره خورده است. این را در گفته های این فصلش کاملا می توان حس کرد. در جایی که بعد از بازی های آخر نیم فصل اول بسیاری منتظر خط و نشان کشیدن وی برای تیمهایی چون استقلال و سپاهان بودند اما او با زیرکی خاص خود از این جنجال دوری کرد. همه حواس خود را روی زمان حال متمرکز کرد و بازی به بازی پیش رفت. آرمان گرایی ای که در بسیاری از سرمربیان کشور وجود دارد در این مربی جای خود را به واقع گرایی داده. صفت «جنجالی» که پسوند اسم بسیاری از مربیان هست در کنار نام او جایی ندارد.

از طرفی دو عامل شخصیت قوی و انعطاف پذیری فرکی، جوانان فولاد را وادار کرد که حرفهای او را که دست آن ها را هم برای نشان دادن توانایی هایشان باز می گذاشت، گوش کنند و تیمی کم حاشیه را بسازند. فرکی در ابتدای فصل با بازی ندادن به بازیکنی مانند افشین نشان داد که در کار خود جدی است و به نامها اهمیتی نمی‌دهد و این مسئله باعث شد که تیم خود به خود از حاشیه فاصله بگیرد و به بازی بپردازد. از طرفی بین فولادی ها که کم حرف می زنند و بیشتر گل می زنند، رفاقتی ایجاد شد که این مسئله را در حین بگو مگو های بازیکنان در طول بازی می توان متوجه شد. هر دو بازیکن بعد از اینکه کمی به هم غر می زنند که از حالت چهره ها مشخص است که از روی ناراحتی است نه عصبانیت، چنان به پستهای خود بر می گردند و در هر گل همدیگر را در آغوش می کشند که انگار بحثی میان آنها نبوده. این نشان از همدلی‌ای دارد که از نظر فرکی در تیم ملی وجود ندارد.

نفت در چاه با تنها یک چاره

 

وضعیت نفت اما در ذهن سئوالی ایجاد نمی کند. نفت با این چاهی که دلال بازیها در ابتدای فصل و برنامه ریزی ضعیف کاستا برایش کنده، برای فرار از سقوط هیچ راه چاره ای جز کسب هر چه بیشتر امتیازهای 14 بازی آخر است.

 

نفت از ابتدای فصل با تغییر و تحولات زیادی رو به رو بوده. دلال بازیهای یک دلال اهوازی که صدای خیلی ها از جمله تماشاچی های زرد پوشان را در آورد، رمقی برای این تیم باقی نگذاشت. کاستا هم که به نظر می رسد در فصل گذشته بسیاری از نقشه هایش تنها روی محور کلید طلایی اش که همان فونیکه سی بود کشیده می شد، با از دست دادن او برای این فصل حرفی برای گفتن نداشت.

کاسیمیرو به نفت آمد با هزار امید و آرزو تا شاید دوباره منجی نفت شود. اما با وجود اینکه بازی های نفت از نظر کیفی نسبت به ابتدای فصل خیلی بهتر شده اما هنوز نتیجه نگرفتن تیم حتی در آبادان یک معضل است که فرصتها یکی پس از دیگری از دست می روند و وقت در رو به اتمام است.

تنها راه چاره کسب حداکثر امتیاز در هر بازی است. دیگر وقت آن نیست که به عقب نگاه کرد یا ترکیبهای جدید را امتحان کرد. دیگر برای تعویض هیئت رئیسه و مدیرعامل وقتی نمانده. فقط همه باید با یکدلی به یک چیز فکر کنند و آن ماندن نفت در لیگ برتر است.