به گزارش خبرنگار مهر، مراسم اختتامیه پنجمین دوره جشنواره داستان انقلاب چهارشنبه شب 18 بهمن، با حضور محسن مومنی شریف رئیس حوزه هنری، علی اسماعیلی سرپرست معاونت فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، امیرحسین فردی دبیر هنری این جشنواره و جمعی از نویسندگان انقلاب در تالار سوره حوزه هنری برگزار شد.
امیرحسین فردی دبیر هنری این جشنواره و مدیر بخش آفرینش‌های ادبی حوزه هنری در این مراسم گفت: می‌خواهم از شب‌های بهمن 57 حرف بزنم که قرار بود امام به تهران بیاید. حکومت پهلوی با این موضوع مخالفت کرده بود و تب دیدار مردم با امام هم بالا گرفته بود. شب‌های بهمن 57، شب‌های الله اکبر بود. شهر خاموش بود. حکومت نظامی اعلام شده بود و تانک‌ها در خیابان‌ها در حرکت بودند. اما طنین الله اکبر زمین و آسمان را به هم می‌دوخت.
وی افزود: بالاخره معلوم نشد چه کسی گفته بود عکس امام را در ماه می‌بینم که همه مردم به هم می‌گفتند من هم می‌بینم و ماه را به هم نشان می‌دادند. فضایی به وجود آمده بود که واقعا شگفت‌انگیز بود. شاه می‌خواست مانع از ورود امام شود ولی مردم یار خود را در ماه جستجو می‌کردند. بعضی از بزرگان انتقاد می‌کردند و می‌گفتند این کارها خرافات است. حرفشان هم کاملا درست بود ولی این تمنای مردم بود که جمال یار را در ماه ببینند. اما امروز بسیاری از حوادث فراموش شده‌اند.
این نویسنده در ادامه گفت: در پاسخ به این سوال که چرا جشنواره داستان انقلاب را بعد از این همه سال شروع کردیم، باید بگویم که نویسندگانی که قبل از انقلاب می‌نوشتند و شهرتی داشتند، بعد از وقوع انقلاب، به میدان نیامدند و اگر هم چیزی می‌نوشتند درباره انقلاب نبود. چهره‌های چپ هم که اساسا مطالب را تحریف می‌کردند و گویی از مسکو آمده بودند. نویسندگان دیگری هم که امید و آمالشان در غرب بود، شروع به هجو انقلاب کردند و آدم‌های خوش‌خیالی مثل من هم منتظر آینده و این روزها شدند. سپس جنگ شد و دیدیم که متاسفانه کانون نویسندگان بیانیه‌ای منتشر کرد که در آن هم ایران و هم صدام را محکوم کرده بودند. این هم مثل آب سردی بود که روی سر ما ریخت و فهمیدیم که از این جماعت خیری به ما نمی‌رسد.
فردی گفت: سپس نویسندگان جوان ما وارد میدان شدند و اول هم از خاطره‌نویسی شروع کردند و قبل از کارهای این نویسندگان، تقریبا چیزی به نام ادبیات انقلاب نداریم که قابل توجه باشد. امروز ادبیات انقلاب ما در جایگاه بالایی ایستاده است اما اگر انتقادی می‌کنیم به این دلیل است که انقلاب، خود بزرگ است و در مقابلش کاری انجام نداده‌ایم. این انقلاب با زندگی ما آغشته شده و اگر جنگی هم صورت گرفت به خاطر همین انقلاب بود. چون اگر انقلاب نمی‌شد، همچنان تعریف ایران را می‌کردند. ما با انقلاب، حقیقتا این کشور را از حلقوم امپریالیسم بیرون کشیدیم. ما هم امروز در فضای انقلاب هستیم تنها با این تفاوت که شرایط مان با شرایط ساعت 13 روز 22 بهمن فرق می‌کند.
مدیر بخش آفرینش‌های ادبی حوزه هنری در ادامه گفت: اولین بار که صدای گوینده عزیز را شنیدم که می‌گفت این صدای انقلاب است، دلم فرو ریخت و تنها کاری که کردم این بود که به مسجد رفتم و نماز خواندم؛ همین مسجد جوادالائمه و چقدر هم آن نماز به من چسبید! آن‌چه درباره انقلاب در سینه ماست امانتی است که باید به دیگران بسپاریم. پس نگران نباشیم و بنویسیم. همه که توانایی نوشتن ندارند و خدا هم به همه این استعداد را نداده است. پس عده‌ای که استعداد نوشتن دارند به همان اندازه اگر ننویسند، زیر سوال می‌روند.
وی در ادامه افزود: یک تفاوت بین جشنواره‌ای مثل جشنواره داستان انقلاب و جشنواره شهید غنی‌پور وجود دارد و آن این است که جشنواره داستان انقلاب، اول اثر تولید می‌کند و بعد داوری می‌کند و این با جشنواره‌ای که روی آثار چاپ‌شده قضاوت می‌کند، متفاوت است. ما حمایت از چنین جشنواره‌ای در واقع ادبیات خودمان را حمایت کرده‌ایم. نمی‌خواهیم خودمان را فریب بدهیم و در حال طی کردن گام‌های اول هستیم. سطح ما متوسط است. باید پایه‌ها را محکم کنیم و این کار هم به تنهایی از عهده حوزه هنری بر نمی‌آید.
دبیر هنری جشنواره داستان انقلاب در پایان سخنانش گفت: اما یک موضوع مهم که نویسندگان جوان باید به آن دقت کنند، این است که درباره کدام انقلاب می‌خواهند بنویسند. این موضوع کوچکی نیست و عزم بزرگی می‌طلبد. نمی‌شود با نشست و برخاست و دوسه هفته نوشتن و «می‌خواهم کار را برسانم» گفتن، حق مطلب را ادا کرد. وقتی می‌خواهیم درباره انقلاب بنویسیم، این عهد را ببندیم که این آخرین اثری است که می‌خواهم بنویسم.
نظر شما