به گزارش خبرنگار مهر، مریم رضایی پور ظهر سه شنبه در نشست تخصصی با عنوان "رهیافت‌های تاریخی فرهنگی زیباشناسی منظر در معماری دورۀ اسلامی ایران: بر اساس متون نظم دورۀ نخست از 370 تا 432 هجری قمری " که در محل پژوهشکده هنرهای سنتی اسلامی، برگزار شد با اشاره به مطالعۀ شعر عنصری، فرخی و منوچهری بیان داشت: با مطالعه این اشعار انتقال اطلاعاتی در خصوص منظر به ذهن خواننده نکته‌ای است که وجود دارد اما با توجه به اینکه این سه شاعر همزمان با یکدیگر می‌زیسته‌اند اطلاعات در شعر هر یک از آن‌ها متفاوت است که این موضوع خود حاصل نوع نگرش هر یک از این شاعران به منظر است.
این استاد دانشگاه ادامه داد: بنابراین، هرکدام از آن‌ها با قرارگیری در منظر وجهی از آن را دریافت نموده‌اند و از طریق زبان شعر سعی در باز ترسیم آن داشته اند.
رضایی پور تصریح کرد: البته این سه شاعر ویژگی های مشترک نیز داشته‌اند چنانچه عنصری، فرخی و منوچهری هر سه، طبیعت را زیبا و نه مقدس و متعالی می دانستند و همۀ آن‌ها در شعرشان، چنانچه یک عنصر را غیرطبیعی را توصیف کرده اند، همواره پس از توصیف طبیعت، به آن‌ها پرداخته اند.
این استاد دانشگاه بیان داشت: گرایش این سه شاعر به طبیعت، خود مبین و بیانگر نوعی از ادراک فضا است که از طریق حواس قابل‌ادراک است و آنان هیچ کاری به ابعاد فرا مادی و فرازمینی نه در عناصر و نه در تشبیه های صورت گرفته ندارند.
وی در ادامه سخنان خود به تشریح وجوه افتراق این سه شاعر نیز پرداخت و اظهار داشت: بارزترین تفاوت در شعرهای عنصری، منوچهری و فرخی، تبیین تصویریِ آن‌ها در خصوص مناظری است که در آن حضور پیدا کرده اند.
رضایی پور ادامه داد: به طور مثال، عنصری منظری را به تصویر میکشد که در آن حرکت بسیار کم است و برخلاف عنصری، فرخی علاوه بر آنکه خود مدام در مناظر حرکت می کند، منظری را به تصویر می کشد که بسیار پویاست.
این استاد دانشگاه در خصوص منوچهری نیز بیان داشت نگاه او نیز کاملاً متفاوت است چنانچه او زیبایی منظر را در فرآیندها میداند و تصویری که او ارائه میدهد، پویا است؛ اما شباهت زیادی به تصویر پویای فرخی ندارد.
نظر شما