به گزارش خبرنگار مهر، اغلب می‌گوییم که موسیقی وصف ناپذیر است و به هیچ چیز خارج از خودش اشاره ندارد. اما اگر موسیقی با تمام سیلانات لذتبخش‌اش معنای هیچ چیز به خصوصی نباشد، ممکن است نوع خاصی از فلسفه باشد؟
در کتاب «بازتاب‌های عمیق» نظریاتی از آرتور شوپنهاور، نیچه، ارنست بلچ، تئودور آدرنو، ولادیمیر جنکولیتویچ، ژیل دلوز، و فیلیکس گواتاری، به منظور بازنویسی این سؤال قدیمی در مورد وصف ناپذیری موسیقی از دیدگاهی مدرن مورد بررسی قرار میگیرند.
برای این فیلسوفان اروپایی قرن نوزدهم و بیستم، وصفناپذیری موسیقی، پدیده پیچیده‌ای است که موجب برانگیختگی فکری میشود. آنها با نگاهی دقیق‌تر به شرایط تاریخی و جهت‌گیری‌های فلسفی‌شان، توجه عمیق‌تر به استفاده‌های زبانی‌شان و تفاسیر جدید از ترکیبات موسیقی که بر کارشان تاثیرگذار است و بازتاب‌های عمیقاش، اولین دیدگاه کلی در مورد موسیقی را در آثارشان به تصویر می‌کشند. گالوپ چنین نتیجه می‌گیرد که وصف ناپذیری موسیقی نه پدیده‌ای محافظه‌کارانه و نه پاسخی وارسته به سکوت است. در عوض این فیلسوفان از ما می‌خواهند در مورد راه‌هایی که نیروی تهییج کننده موسیقی به لحاظ اخلاقی مورد توجه قرار می‌گیرد و سؤالات پیچیده فلسفی خاص دنیای مدرن ایجاد میکند، فکر کنیم.
این کتاب در 336 صفحه در سال 2017 توسط انتشارات دانشگاه شیکاگو منتشر شده است.
نظر شما