کفش‌هایت بود، پاهایت را از کجا پیدا کنم؟

خبرگزاری مهر؛ مجله مهر _ مرضیه کیان: امسال خیلی از دختران در این کشور بخت برگشته مثل اناری که از خورجین بیفتد، افتادند و دانه دانه شدند. کلی آرزو داشتند که پرپر شد، کلی لالایی با عروسکشان تمرین کرده بودند که می‌خواستند به وقتش مادرانه برای دخترکان و پسرکانشان دم گهواره‌شان زمزمه کنند و از دیدن خنده کودکانه‌شان مست شوند، اما حیف که اجل مهلتشان نداد؛ از دانشجویان دانشگاه کابل گرفته تا دانش‌آموزان مدرسه سیدالشهداء...

دیروز حول و حوش ساعت ۱۷ بود که خبر ۳ انفجار پی‌درپی در پایتخت افغانستان به نقل از خبرگزاری مهر در شبکه‌های مجازی وایرال شد. شاید اگر یک سر سوزن این اتفاق در یکی از کشورهای آمریکایی یا آن‌ور آبی اتفاق افتاده بوده به کمتر از ۱۰ دقیقه نمی‌رسید که باکیفیت‌ترین عکس‌ها و فیلم‌هایش به کل دنیا مخابره می‌شد، اما اینجا افغانستان است و حتی برای اینکه مطمئن شد این خبر فاجعه‌بار اتفاق افتاده است یا نه هم باید منتظر بود که آیا انفجار تروریستی مقابل یک مدرسه دخترانه صحت دارد یا نه؟!

معلوم نیست بعد از اینکه دود غلیظی که ناشی از انفجار خودروی بمب‌گذاری شده در نزدیکی مدرسه دخترانه «سیدالشهداء» آسمان دشت برچی را پر کرد چند ناله و فغان «جان پدر کجاستی؟» را دل خود جا داد؟ بچه‌ها همه دخترکان زیر ۱۸ سال بودند که از مدرسه تعطیل شده بودند و خیلی‌ها روزه بودند. یکی در دفترش نوشته بود: «خدایا برایت روزه گرفتیم و بر روزی‌ات افطار می‌کنیم و بر تو توکل می‌کنیم. ای بخشنده گناهان مرا ببخش.» اما به افطار نرسید...

امروز صبح ترند توئیتر هشتگ «دشت برچی» و «شیعیان هزاره» بود با عکس‌هایی که اگرچه کم‌بود و کمی بی‌کیفیت ولی خنجی را که باید به دل می‌کشید، کشید؛ ۵۸ شهید نتیجه آن خبری شد که در ابتدا تأیید و تردیدش توأمان به موازات هم می‌رفتند، با اینکه سرعت تردیدش از تاییدش کمتر بود ولی «تأیید» به مرحله نهایی رسید.

بیشتر قربانیان غیرنظامیان و دانش‌آموزان دختر بودند و انفجار زمانی رخ داده که دانش‌آموزان در حال ترک مدرسه بودند. انفجار در منطقه شیعه نشین و در روزهای منتهی به عید فطر از فاکتورهایی است که نمی‌توان به راحتی روی آن‌ها چشم بست.

وزارت داخله افغانستان انفجار در مرکز آموزشی را از جرایم جنگی دانسته و گفته که مراکز آموزشی مصونیت جنگی دارند.

با تمام این اوصاف تعداد زیادی از طفل‌های بی‌گناه و معصوم قربانی شدند و حال خیلی از آن‌ها هم وخیم است، خیلی از خانواده‌ها داغ چند عزیز را همزمان با هم دیده‌اند، خیلی از خانواده‌ها هنوز نتوانسته‌اند پیکر دلبندشان را پیدا کنند و لابلای وسایلی که گوشه و کنار خیابان و مدرسه پرت شده دنبال ردی از جگر گوشه‌هایشان می‌گردند. هنوز کسی مسئولیت این جنایت را گردن نگرفته، نه دولت، نه طالبان و نه داعش! این وسط فقط مردم بی‌گناه هستند که مثل ۲۰ سال گذشته قربانی می‌شوند و هر بار دلخراش‌تر...