سیر نزولی جودو و نیاز به ایجاد تغییرات اساسی / از دنیا عقب افتاده ایم

به گزارش خبرنگار مهر ، تیم شش نفره جودو ایران در حالی راهی بزرگترین آوردگاه ورزشی جهان شد که اردیبهشت ماه عنوان قهرمانی آسیا را کسب کرده بود و پس از آن نیز با تدارک وسیع از جمله حضور در تورنمنت بین المللی روسیه و اردوهای بلاروس و آلمان خود را مهیای حضور در این میدان بزرگ کرده بود.

اعضای تیم اعزامی ایران به خصوص کادر فنی از آمادگی آرمانی تیم و کسب حداقل دو مدال در پکن سخن گفتند که متاسفانه این آرزو محقق نشد تا جودو ایران چهارمین حضور خود در المپیک را با دست خالی ترک کند.

اینکه چرا کادر فنی با توجه به شناختی که از سطح توانایی بازیکنان خود داشته و شناختی که از سطح جودو جهان با توجه به حضور چندین ساله در راس امور تیم ملی دارند قول مدال می دهند سئوالی است که باید پاسخی منطقی برای آن وجود داشته باشد.

جودو المپیک نشان داد که تیم ایران نمی تواند در این سطح مدالی کسب کند و این را کادر فنی تیم ملی به خوبی می دانستند. در واقع سطح توانایی جودو ایران همانی بود که در پکن به نمایش درآمد و دو عنوان پنجمی که در آتن به دست آمده بود در پکن هم تکرار شد.

اعضای تیم ایران در مبارزات خود روی تاتامی پهن شده در پکن به لحاظ بدنی دچار مشکل شده و از مبارزه دوم به بعد به نوعی کم می آوردند که این مشکل هم برمی گردد به نوع بدنسازی که باید به دقت بررسی شود.

از سوی دیگر به نظر می رسد آنالیز در تیم ملی جودو معنایی ندارد چرا که آخوندزاده و میراسماعیلی به حریفانی باختند که پیش از این آنها را شکست داده بودند و باخت با همین رقبا گویای همین ادعاست. ضمن اینکه سایر نفرات هم به رقبای اصلی و شناخته شده باختند که در مبارزات آنها هیچ تاکتیک مشخصی برای شکست حریفان دیده نشد.

کادرفنی تیم ملی باید جوابگوی آن باشد که چرا معلومات دوبار با امتیاز فنی بازنده شده و مدال برنز را از دست می دهد که نقطه ضعف اوست و یا رودکی چرا به آن زیبایی تمنوف روس را ضربه فنی می کند ولی مقابل حریف کوبایی که در حد جودوکار روس نیست دوبار از روی یک فن امتیاز از دست می  دهد که دومی منجر به شکست او می شود.

مسعود حاجی آخوندزاده و آرش میراسماعیلی دو امید تیم جودو ایران برای کسب مدال بودند که اولی به دلایل مختلف که از قبل هم قابل پیش بینی بود ضعیف ظاهر شد و دومی هم در روزی به میدان رفت که عوامل محیطی و بدنی با او یاری نکرد.
در مورد آخوندزاده ذکر برخی نکات ضروری است که او با سنی بالای 30 سال برای حضور در وزن 60- کیلوگرم باید حداقل 8 کیلو وزن کم کند و این کاهش وزن روی او تاثیر منفی می گذارد، نمونه آنچه در برزیل اتفاق افتاد و کادر فنی از کنار آن بسادگی گذشت و از همان زمان وی را نفر اصلی برای حضور در المپیک معرفی کردند. در پکن هم همین مساله به نوعی دیگر گریبان وی را گرفت. 

علی معلومات و محمدرضا رودکی دو چهره درخشان تیم ایران در این دوره بودند که تا یکقدمی کسب مدال پیش رفتند ولی به عنوانی بهتر از پنجمی دست پیدا نکردند معلومات اگر کمی بیشتر خود را باور داشت و رودکی اگر مصدوم نبود رسیدن به این مهم دور از دسترس نبود.

در تیم 6 نفره ایران حسین قمی و حامد ملک محمدی هم تلاش خود را کردند ولی نتوانستند مقابل جودو پیشرفته دنیا کاری از پیش ببرند.

ازسوی دیگر سطح بالای جودو در رقابتهای المپیک نشان داد که جودو ایران برای رسیدن به این سطح نیازمند تحول اساسی در تیم ملی می باشد. تیمی که می خواهد در این سطح از جودو مدال کسب کند باید جهانی فکر کرده و جهانی  تمرین کند.

به نظر می رسد تحول باید از کادر فنی آغاز شود. چرا که در طول سالهای اخیر از المپیک سیدنی تا آتن و از آتن تا پکن این مربیان هرچه در توان داشته اند را به کار گرفته اند. زمان آن فرا رسیده که مربیان زبده خارجی را در کنار مربیان سازنده  داخلی بکار گیریم.

این مسائل را رضوی رئیس فدراسیون جودو که وارد پنجمین ماه ریاست خود شده  بیش از هرکسی می داند. رئیس فدراسیون جودو اگر تاکنون اقدامی اساسی  انجام نداد تنها به دلیل بازیهای المپیک بود که همین شکست ها به نام او تمام نشود و از همین فردای بازگشت تیم از پکن باید منتظر تصمیمات او بود. هرچند او مدیری مشورتی است که پس از بررسی و مشورت با کارشناسان امر تصیم گیری می کند ولی خانه تکانی در انتظار جودو ایران خواهد بود.