به گزارش خبرگزاری مهر، کنفرانس سالیانه کمیته امور عمومی آمریکا- اسرائیل موسوم به "ایپک" بزرگترین لابی اسرائیل در آمریکا با فروغی نه چندان قابل توجه به پایان رسید و این کمیته به سبب رویکردهای خود در قبال مسئله اسرائیل و فلسطین نتوانست اجماعی را در بین گروههای سیاسی مختلف در آمریکا بوجود آورد.
ایپک که لابی رسمی اسرائیل در صحن کنگره آمریکا بشمار می رود، بزرگترین گروه فشار در صحنه سیاست خارجی آمریکا تلقی می شود که وظیفه خود را خط دهی به سیاستمداران این کشور برای حمایت بدون قید شرط از تل آویو می داند.
معرفی ایپک:
ایپک یا کمیته امورعمومی آمریکا-اسرائیل بیش از50 سال است که برای کسب حمایت آمریکا از اسرائیل درکنگره این کشور فعالیت می کند . این کمیته درراستای بهبود هرچه بیشترروابط واشنگتن -تل آویو درحوزه نظامی، اقتصادی، علمی و همکاری فرهنگی تلاش می کند. نشست سالیانه در آمریکا بزرگترین تلاش سیاسی این لابی صهیونیستی است که هر ساله برای حمایت از رژیم صهیونیستی کنفرانس سالیانه را برگزار می کند.
کنفرانس سالانه کمیته:
نکته مهمی که در نشست سال جاری اهمیت داشت آن اختلاف نظری بود که بین مقام های آمریکایی و دولت لیکودی بنیامین نتانیاهو وجود داشت و کاملاً بر نشست سال جاری سایه افکنده بود.
ایپک سالانه یک کنفرانس برگزارمی نماید که درآن به تعیین خط مشی کلی کمیته می پردازد. این خط مشیها با جلسات و برنامه -های آموزشی توام است. اعضاء شرکتکننده درکنفرانس که تقریباً 2 الی 3 روز بطول میانجامد و معمولاً محل آن در واشنگتن است از مناطق مختلف هستند ولی این کنفرانس چه در کاپیتال هیل باشد چه در هر جای دیگر موضوع آن به تحولات منطقه خاورمیانه و سیاست خارجی آمریکا در قبال اسرائیل مربوط میشود و در بیشتر مواقع رئیس جمهور آمریکا و نخست وزیر رژیم صهیونیستی یکی از سخنرانان مهم آن هستند که در آن رئیس جمهور آمریکا هر سال تعهد ایالات متحده را برای حمایت از اسرائیل اعلام می کند.
اما نکته مهمی که در نشست سال جاری اهمیت داشت آن اختلاف نظری بود که بین مقام های آمریکایی و دولت لیکودی بنیامین نتانیاهو وجود داشت و کاملاً بر نشست سال جاری سایه افکنده بود.
دولت اوباما از ابتدای روی کار آمدن بر آن بود تا با رویکردی تازه و نسبتاً متمایز از دولت قبلی (بوش) مسئله فلسطین و اسرائیل را در دوره خود به مسیری قابل حرکت سوق دهد، اما دولت جدید آمریکا با یک بدشانسی بزرگی رو به رو شد و آن پیروزی لیکودی ها در سرزمین های اشغالی بود. حزبی که حقی برای فلسطینی ها قائل نیست و اسرائیل را دولت یهودی می داند. این مسئله سبب شد تا حرکت دولت آمریکا در مسیر راه حل دو دولت با مشکل مواجه شود.
اظهارات نسنجیده آویگدور لیبرمن وزیر خارجه نتانیاهو که بارها راه حل دو دولت را رد کرده و اظهارات منفی او علیه اعراب سبب شد تا مشکلات دو همپیمان قدیمی بیش از گذشته پیچیده تر شود تا جائیکه آمریکا اسرائیل را تهدید به تحریم کند.
همچنین واکنش های منفی آویگدور لیبرمن وزیر خارجه نتانیاهو به باراک اوباما رئیس جمهوری آمریکا سبب گردید تا دولت دموکرات به این نکته توجه داشته باشد که رویکرد سنتی حزبی یا سمپاتی دموکراتها در قبال اسرائیل با سیاست لیکودی، شاید به اندازه که انتظار می رفت کارساز نباشد.
این مسئله یکی از دلایل کم رونق بودن کنفرانس ایپک در سال جاری بود.
اما این بی رونقی دلیل دیگری نیز داشت. جاسوسی اسرائیل از آمریکا یکی دیگر از موارد چسب دار در سیاست بین دو طرف است. گرچه این مسئله در طول تاریخ آمریکا بارها تکرار شده اما تاثیر گذاری آن به به اندازه زمانی که دو نفر از اعضای همین کمیته (ایپک) در اوایل شهریور 1383 به جاسوسی برای اسرائیل متهم شدند، نبوده است.
در آن زمان "استیو روزن" مدیر مسائل سیاست خارجی و "کیت وایسمن" تحلیلگر مسائل ایران و یکی از اعضای ایپک متهم به جاسوسی برای اسرائیل شدند و این رویداد نقطه عطفی در تاریخ فعالیت های سیاسی این کمیته در آمریکا شد و از آن به بعد شرکت مقام های ارشد آمریکا در نشست های ایپک کم رنگ تر شد.
گرچه دولت اوباما چند روز پیش اعلام کرده که بر آن است تا این دو نفر را از اتهام نقض قوانین جاسوسی و انتشار نامناسب اطلاعات مربوط به امنیت ملی تبرئه کند، اما این مسائل سبب اعتماد سازی نگردید و نه تنها باراک اوباما ، فردی که 78 درصد از آرا یهودیان را در انتخابات بدست آورد،بلکه هیلاری کلینتون وزیر خارجه آمریکا نیز که سمپاتی بیشتری با یهودیان بروکلین و اسرائیل دارد از شرکت در آن خود داری کردند و آمریکا تنها به فرستادن برخی مقام های خود از جمله رئیس کارکنان کاخ سفید، معاون اول رئیس جمهوری و برخی از نمایندگان کنگره بسنده کند تا بتواند در دیدارهای پس از این نشست در سطوح رسمی نارضایتی خود را از رویکرد تل آویو در قبال "صلح بدون پذیرش راه حل دو دولت" ابراز کند.
----------------------
نگارش از حسین امیری
نظر شما