به گزارش خبرنگار مهر، شاید به جرات بتوان نرفتن تیم ملی فوتبال ایران به جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی را بزرگترین ناکامی ورزش کشورمان در سال 88 بنامیم که تبعات و تاثیرات آن خصوصا خردادماه سال 89 و با آغاز این رویداد بزرگ در کشورمان نمایان خواهد شد.
سال 88 برای ورزش ایران با شکست تیم ملی فوتبال برابر عربستان آنهم در ورزشگاه آزادی آغاز شد و در ماههای بعد تیم ملی روند نزولی خود را ادامه داد تا در نهایت از رسیدن به این رویداد بزرگ بازماند.
صحنه ای از دیدار تیم ملی فوتبال کشورمان برابر عربستان
اما این تنها ناکامی ورزش ایران در سال 88 نبود و در برخی رشته های دیگر از جمله وزنه برداری و هندبال نیز ناکامی هایی رقم خورد که تبعات سنگینی را برای ورزش کشورمان به همراه خواهد داشت.
مثبت اعلام شده آزمایش دوپینگ چهار وزنه بردار ایران از سوی فدراسیون جهانی و افشاگریهایی که این وزنه برداران علیه حسین رضازاده و برخی اهالی این رشته انجام دادند عملا این ورزش مدال آور را تا آستانه نابودی کامل پیش برد و اگر نبود رایزنی های رضازاده و دست اندرکاران ایران و صد البته مساعدت های! تاماش آیان - رئیس فدراسیون جهانی- مشخص نبود چه میزان محرومیت برای وزنه برداری ایران لحاظ می شد.
هندبال ایران نیز که مشخص نیست سال آینده چه سرنوشتی خواهد داشت در رقابتهای جام ملتهای آسیا به عنوانی بهتر از هفتم دست پیدا نکرد تا در روزهای پایانی سال علیرضا رحیمی رئیس این فدراسیون از سمتش استعفا کند و هنوز مشخص نیست سازمان تربیت بدنی با این استعفا موافقت می کند یا رحیمی را همچنان در فدراسیون هندبال حفظ خواهد کرد.
اما ورزش ایران در سال 88 تنها ناکامی و شکست نبود و چند رشته ای که تعدادشان از انگشتان یک دست هم کمتر است توانستند طعم شیرین را به این جامعه ناکام و سردرگریبان تزریق کند.
حضور تیم ملی والیبال ایران در فینال آسیا و البته کسب عنوان نایب قهرمانی و گرفتن جواز حضور در مسابقات جهانی یکی از موفقیت های خوب ورزش ایران در سال 88 بود که در ادامه روند خوب والیبال رقم خورد.
اما بسکتبال نیز در ادامه روند خوب و همراه با موفقیت خود برای دومین بار به فینال مسابقات جام ملتهای آسیا راه یافت و با پیروزی برابر چین عنوان قهرمانی قاره کهن را به خود اختصاص داد و برای اولین بار به مسابقات جهانی راه یافت.
بازگشت تیم ملی بسکتبال به ایران پس از قهرمانی در آسیا
کشتی فرنگی ایران نیز سال رویایی را پشت سرگذاشت و برای نخستین بار عنوان قهرمانی جهان را به خود اختصاص داد. تیم ملی کشتی آزاد نیز در ماه پایانی سال عنوان نایب قهرمانی جهان را به خود اختصاص داد تا ورزش گوش شکسته ها نیز سال پرفروغی را پشت سربگذارد.
تیم تکواندو نوجوانان ایران نیز توانست در ماه آخر سال این رشته را به عنوان یکی از موفق های سال معرفی کند و در مسابقات جهانی مکزیک عنوان قهرانی را برای ایران به ارمغان آورد.
در رشته هایی مثل ووشو ، شمشیربازی ، تنیس روی میز و ... نیز ورزش ایران نسبتا عملکرد موفقی داشت و نسبت به سایر رشته ها حضور پررنگ تری در میادین بین المللی داشتند.
اما از 49 فدراسیون ورزشی ایران که زیر نظر سازمان تربیت بدنی فعالیت می کنند بخش عمده ای با مشکلات بسیاری مواجه بودند که اداره شدن 25 فدراسیون با سرپرست خود نشان از بهم ریختگی اوضاع ورزش می داد.
البته با حضور علی سعیدلو تکلیف بخشی از این فدراسیون ها مشخص شد و تعداد فدراسیون های "سرپرست " دار به 14 فدراسیون کاهش پیدا کرد اما برای ورزشی که می خواهد در کمتر از 8 ماه دیگر در رویداد بزرگ بازیهای آسیایی گوانگژو حضور داشته باشد این به هیچ وجه امیدوار کننده نیست.
به این موج ناامیدی باید فاصله کم حضور در بازیهای المپیک 2012 لندن را نیز اضافه کرد. جایی که کشورهای مدعی کسب مدال از چهار سال پیش برنامه ریزی منسجم خود را آغاز کرده اند اما ورزش ایران هنوز روزهای رکود و بی برنامه را سپری می کند.
سال 89 برای ورزش ایران سال سخت و دشواری خواهد بود که می طلبد مسئولان سازمان تربیت بدنی و روسای فدراسیون های مختلف همت کنند و شرایطی را به وجود بیاورند که در پایان این سال از ورزش ایران به عنوان دارنده یک کارنامه موفق در بین نهادهای دیگر یاد شود. بازهم مثل همیشه و مثل همه سالهای گذشته باید به آینده امیدوار بود. آینده ای که در سالهای گذشته بارها آمده و رفته است اما ورزش ایران به آنچه مد نظرش بوده و استحقاقش را داشته دست نیافته است!
نظر شما