به گزارش خبرگزاری مهر، علی اصغر تجویدی پیشکسوت نگارگری شیراز افزود : با مطالعه دقیق بر روی ریشه های هنر نگارگری ایران، این مطلب مورد تایید قرار گرفته که آغاز نگارگری ایران را می توان به دوره هخامنشیان، اشکانیان و به ویژه ساسانیان مربوط دانست.
وی گفت: در نقش برجسته های تخت جمشید و در تندیسهایی که به صورت سرستون در تالارهای خزانه آپادانا، وجود دارد یک نوع اغراق همراه با ظرافت در سن ها مشاهده می شود که بعدا در نگارگری ایرانی جایگاه ارزشمندی پیدا می کند.
تجویدی ادامه داد: با این خصوصیت، نگارگری ایرانی شیوه ای است که هر چند از طبیعت و محیط اطراف تأثیر می گیرد ولی به گونه ای اغراق آمیز طبیعت را دگرگون می سازد.
وی افزود: از ویژگیهای نگارگری ایرانی در تمام دوران می توان به اغراق در طبیعت و موجودات،کاربرد رنگهای تخت بدون سایه روشن، دورگیری در اطراف رنگها برای جداسازی و تمایز دو رنگ از یکدیگر به وسیله دورگیری یا قلم گیری که در یک نقطه چند رنگ از هم تفکیک می شوند، اشاره کرد.
وی اضافه کرد: دور ماندن از طبیعت گرایی نیز یکی از شاخصه های هنر نگارگری ایرانی است که این نیز دارای سابقه ای طولانی است و در تمام آثار به جای مانده از نگارگران پیشین، نوع بعد نمایی به گونه ای حسی در آثار مشاهده می شود.
وی با بیان اینکه به دلیل یورشها و جنگهایی که در ایران صورت گرفته آثار و سند معتبری که به گذشته های دور هنر نگارگری ایرانی اشاره داشته، وجود ندارد، گفت: تنها اثری که از نقاشی ایرانی از گذشته بر جا مانده نقاشیهای کوه خواجه سیستان و همچنین نقاشی های دوره مانی است که در این دوره به نوعی نگارگری، برمی خوریم که بعدها بر روی هنر ایرانی تأثیر سازنده ای دارد.
تجویدی با اشاره به اینکه از دوره ساسانی مکتب مانوی (کتاب ارژنگ مانی) که با تصاویر زیبا ساخته شده تا قرن هفتم هجری تحول شگرفی در زمینه نگارگری بوجود نیامده است، گفت: این در حالیست که در قرن دوم مکاتبی به وجود می آید به نام مکتب بغداد و یا عباسی که در این مکتب دیوار نگاره ها و نقاشیهایی به سبک مانوی در کاخ هایی مثل کاخ جوسق الخاقانی و خورنق به تصویر کشیده شده که فراگیر نبوده است.
وی گفت: از قرن هفتم هجری به بعد و از دوره تیموریان هست که ایرانیان دوباره به این دلیل که بتوانند آثار خود را ارائه دهند به نوعی سعی کردند در نقش آفرینیهای خود چهره ها حالت مغولی داشته باشد.
تجویدی همچنین به مکتب شیراز در این دوره اشاره کرد و گفت: چون هنرمندان این دوره در پارس و شیراز کنونی از یک امنیت و آرامش بیشتری برخوردار هستند چهره ها در نگارگری هنرمندان این سرزمین از حالت مغولی خارج شده که این نیز شاهدی دیگر برای ریشه دار بودن هنر نگار گری در ایران است.
این استاد پیشکسوت نگارگری ادامه داد: نگارگری خود یک هنر اصیل است به این معنا که یک نگارگر باید معماری ،تاریخ، ادبیات و فرهنگ ایرانی را به خوبی بشناسد و اگر به هنر نگارگری توجهی که دارای اصالت و ارزش و معیارهایی که در فرهنگ ایرانی بوده صورت نپذیرد این هنر ایرانی در معرض خطر قرارجدی قرار میگیرد.
وی افزود در گذشته هنر نگارگری یا در حقیقت مینیاتور در خدمت کتاب آرایی و تصویرسازی دیوان اشعار و داستانهای تاریخی بوده که توسط اساتید و پیشکسوتان در کارگاه هایی که خودشان داشتند مورد توجه قرار می گرفته اما امروز در برخی رشته ها مثل صنایع دستی به صورت یک زیرمجموعه نگاه میشود که این نیز نگاه دقیقی نیست.
این استاد دارای نشان درجه یک هنری در پایان همجواری خود با آثار شکوهمند دوره هخامنشی و هنر ایران باستان را یکی از عوامل عشق خود به این هنر دانست و گفت: تلاش می کنم خالی از هر گونه ابتذال و نوگرایی بدون ریشه، این هنر را احیا کنم و در هر شرایطی معتقد به تحول در نگارگری ایران هستم به شرطی که ریشه های خود را حفظ کند و از ابتذال به دور باشد.
علی اصغر تجویدی به سال 1327 خورشیدی در شهر فسا زاده شد. تجویدی از همان دوران کودکی به هنر عشق می‌ورزید، منبع الهام وی در آغاز جلوه‌های طبیعت بود. در ابتدا به طراحی و بعد از کسب تجربیاتی در زمینه نقاشی، به نگارگری ایرانی (مینیاتور) پرداخت.
تجویدی در سایر رشته‌های هنری مانند نقاشی رنگ و روغن، مجسمه‌سازی، و آبرنگ نیز دستی توانا دارد. آشنایی او به تاریخ ایران باستان و مطالعه آثار هنرمندان دوران رنسانس اروپا و نگارگر چیره‌دست ایران، استاد محمود فرشچیان، تأثیر سازنده‌ای در وسعت دید و باروری ارزش‌های هنری او داشته است.
دریافت دیپلم افتخار "مینیاتور" نگارگری ایرانی از Art Addiction Sweden در سال 2002،دریافت لوح افتخار و جایزه ویژه بخاطر تابلو"نوروز در تخت جمشید" از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در سال 1376،دارای نشان درجه یک هنرمندی از سازمان میراث فرهنگی کشور در سال 1384،تدریس در دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران در سال‌های 1363-1362، تدریس در دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز و آموزشکده فنی و حرفه‌ای دختران شیراز،شرکت در نمایشگاه‌های نگارگری ایرانی پاریس، مسقط، عشق‌آباد، استکهلم، موزه هنرهای معاصر تهران، فرهنگسرای نیاوران و همچنین نمایشگاه‌های صنایع دستی شیراز، همدان، تبریز و...و چاپ دو آلبوم نگارگری ایرانی و تصویر نگاری دیوان حافظ و همچنین همکاری با فرهنگستان هنر در تصویرنگاری شاهنامه فردوسی بخشی از کارنامه هنری این هنرمند پیشکسوت استان فارس است.
نظر شما