به گزارش خبرنگار مهر، واقعیتی که در حال حاضر در جوامع مختلف از جمله شهرهای استان کرمان با آن روبرو هستیم وجود افرادی است که به دلایلی قادر به استفاده از امکانات معمولی در شهرها و محل سکونت خود نیستند در عین حال استفاده از خدمات شهری برای این قشر نسبت به دیگران، بسیار ضروری تر است.
اما شواهد حاکی از آن است که معلولین در بیشتر شهرهای کشور از جمله کرمان از امکانات حداقلی هم محروم بوده و بسیاری از آنها به دلیل فراهم نشدن امکانات، در خانه ها مانده و به انواع بیماری های جسمی و روحی ثانویه نیز دچار شده اند.
شهر بدون مانع در حد شعار مانده است
با وجود این ضرورت غیر قابل اغماض، "شهر بدون مانع" برای این افراد در کشور ما در حد یک رویا باقی مانده است.
در این باره با سید محمد میرحسینی، کارشناس ارشد ترافیک در کرمان به گفتگو نشستیم.
وی با بیان اینکه درصد غیر قابل انکاری از جمعیت جامعه معلولین هستند، می گوید: اما به دلیل محدودیتهایی که این افراد دارند نمی توان نگاه درصدی به آنها داشته باشم و بگوییم چون مثلا دو درصد هستند فقط باید به اندازه دو درصد امکانات و خدمات به آنها ارایه دهیم.
میرحسینی می افزاید: به دلیل محدودیت های خاصی که این افراد دارند باید بیش از درصد جمعیتی این گروه به آنها توجه کرد.
وی ادامه می دهد: هر یک از افراد جامعه باید از کلیه خدمات شهری تا حد امکان به صورت عادلانه برخوردار باشند و در این میان به معلولین باید امکانات ویژه ای ارایه شود.
میرحسینی می افزاید: یکی از مسایل خیلی مهمی که به لحاظ روحی روانی تاثیر عمده ای بر روی زندگی این قشر می گذارد بحث تردد آنهاست.
این کارشناس می گوید: این افراد به دلیل وضعیت جسمانی خود، محدودیت حرکتی دارند به همین دلیل باید برای آنها امکاناتی فراهم شود تا بتوانند با سایرافراد جامعه در شهر همراه شوند.
میرحسینی اذعان می دارد: شاید این مسئله برای یک فرد سالم چندان ضروری نباشد اما برای معلولین یک ضرورت انکارناپذیر است.
مشکل عدیده جانبازان برای تردد
وی ادامه می دهد: در کشور ما در حال حاضر دسته ای از معلولین هستند که در دوران دفاع مقدس به درجه جانبازی نایل شده اند و در ادبیات گفتاری، نوشتاری، هنری و... بسیار برای آنها ارج و ارزش قائلیم اما متاسفانه این ارزشگذاری تنها درحد حرف و سخن باقی مانده است.
این کارشناس ادامه می دهد: اینکه چندان امکانات مناسبی برای آنها در سطح شهرها در نظر نگرفته ایم خود موید این مطلب است.
میرحسینی می گوید: محدودیت معلولین در استفاده از ساده ترین و ضروری ترین خدمات شهری مانند تلفنهای عمومی، سامانه خود پرداز بانکها، ورود و خروج به بانکها، مراکز خرید و .... نمونه هایی از این کم توجهی است.
نه تنها مانع را برنداشته ایم بلکه موانعی هم ایجاد شده است
این کارشناس ارشد ترافیک در ادامه، تصریح می کند: گذری مختصر در خیابانهای شهر نشان می دهد که نه تنها تسهیلاتی برای تردد معلولین در نظر گرفته نشده بلکه سد راه آنها هم شده ایم.
وی می گوید: به عنوان نمونه برای جلوگیری از ورود موتورسیکلتها به پیاده روها، موانعی نصب شده که وقتی یک معلول با صندلی چرخدار خود به این محلها برسد معمولا"چاره ای جز انصراف از ادامه مسیر برایش باقی نمی ماند.
میرحسینی با بیان اینکه هر معلول باید برای حضور در جامعه کمترین نیاز به کمک مستقیم دیگران داشته باشد اظهار می کند: خروج از پیاده رو به سواره رو، گذر از عرض سواره رو و ورود دوباره به پیاده رو کار بسیار عادی و ساده ای است که هر یک از شهروندان بارها در طول روز آن را انجام می دهند اما همین کار ساده برای معلولین به سختی و در بسیاری از موارد غیر ممکن است.
نیاز شدید معلولین به استفاده از سیستم حمل و نقل عمومی
میرحسینی در ادامه به نیاز شدید معلولین به استفاده از سیستم حمل و نقل عمومی اشاره کرده و می گوید: این افراد به دلیل شرایط جسمانی خود از وسایل نقلیه شخصی کمترمی توانند استفاده کنند و این خود نشان می دهد که تا چه میزان وجود سیستم حمل و نقل عمومی برای تردد آنها در شهر ضروری است.
این کارشناس ادامه می دهد: با این وجود می بینیم که اتوبوس ها و سکوهای سوار و پیاده شدن آن برای معلولین قابل استفاده نبوده و این افراد به ندرت می توانند از سیستم حمل و نقل عمومی استفاده کنند.
وی در ادامه به وضعیت شهرهای کشورهای توسعه یافته برای تردد معلولین اشاره کرده و بیان می دارد: در طراحی معابر شهری با احداث شیب راهه در نقاط متعدد معابر شهری، مراکز تفریحی، خرید و کلیه اماکن عمومی شرایط خاص معلولین درنظر گرفته شده همچنین طراحی و ساخت اتوبوسها به عنوان وسیله حمل و نقل عمومی به گونه ای است که افراد مختلف با محدودیتهای حرکتی بدون احتیاج به کمک دیگران به راحتی در شهر تردد می کنند.
میر حسینی می گوید: اما در کشور ما تنها اتوبوسهای با طراحی قابل استفاده برای معلولین سامانه BRT در برخی مسیرهای شهر تهران این امکان را فراهم کرده است.
استفاده اجباری معلولین از سواره رو به جای پیاده رو
در همین حال خبرنگار مهر با یکی از معلولین ساکن شهر کرمان که برای تردد در سطح شهر مجبور به استفاده از صندلی چرخدار شارژی است گفتگو کرد.
محمدرضا کریمی با اشاره به برخی اقدامات شهرداری کرمان در زمینه مناسب سازی اماکن در شهر کرمان می گوید: بعضی از مسیرها برای تردد معلولین مناسب سازی شده اما در همین مسیرها، بسیار پیش آمده که شرکتهای آب، برق، گاز یا مخابرات اقدام به حفر کانال کرده به گونه ای که امکان هیچ گونه حرکتی برای معلولین باقی نگذاشته اند و عملا مناسب سازی هم فایده ای نداشته است.
وی می افزاید: در کنار این، اغلب مغازه های حاشیه پیاده رو هم برای ما سد معبر ایجاد می کنند و یا اینکه موتورسواران وسیله نقلیه خود را در پیاده رو پارک می کنند.
این شهروند کرمانی ادامه می دهد: در این شرایط افرادی که مثل من مجبور به استفاده از ویلچر هستند چاره ای جز استفاده از مسیر سواره رو به جای پیاده رو ندارند که این مسئله هم خطراتی را برای ما به همراه دارد.
کریمی همچنین می گوید: اگر فرد معلولی بخواهد از خودروی شخصی استفاده کند، ویلچرهای معمولی را شاید بتوان به هر شکل ممکن در خودرو جا داد ولی نوع شارژی آن را به دلیل ویژگی خاصی که دارند به هیچ وجه نمی توان در خودرو جای داد.
وی اضافه می کند: برای مسافرت هم تنها از قطار می توانیم استفاده کنیم آن هم با سختی، اگر با وسیله نقلیه هم بخواهیم جابجا شویم، حتما باید کسی باشد تا ویلچر را برایمان حرکت دهد.
تنها یک اتوبوس برای کل مسیرهای شهر
کریمی در ادامه، به اختصاص اتوبوس ویژه معلولین توسط شهرداری و بهزیستی کرمان اشاره و اظهار می کند: چندی پیش این اتفاق افتاد ولی چون محل سکونت معلولین در نقاط مختلف شهر قرار دارد، چندین ساعت طول می کشید تا هر کدام از آنها سوار سرویس شده به محل مورد نظر رسیده و پیاده شوند.
وی می گوید: این کار هم برای رفت هم برگشت معلولین باید انجام می شد که بسیار سخت و وقت گیر بود و در مجموع مشکلی از رفت و آمد این گروه حل نکرد.
این شهروند کرمانی بهترین راهکار برای حل مشکل تردد معلولین در شهر کرمان را پرداخت هزینه ایاب و ذهاب به این افراد از سوی نهادهای متولی می داند.
موتورسیکلت ویژه معلولین؛ بدون کارت و سند
خبرنگار مهر با یکی دیگر از معلولین شهر کرمان که از موتورهای ویژه معلولین برای تردد استفاده می کند هم گفتگو کرد.
وی که نمی خواهد نامی از او در گزارش آورده شود می گوید: در دور سوم سفر دولت به کرمان مقرر شد به تعدادی از معلولین موتورسیکلت های ویژه داده شود.
این شهرند ادامه می دهد: بعد از مدتی اعلام شد که برای گرفتن این وسیله نقلیه مراجعه کنیم اما قبل از آن باید حتما گواهینامه داشته باشیم.
وی می افزاید: برای گرفتن گواهینامه هم باید حتما با موتورسیکلت ویژه معلولین امتحان می دادیم که از دیگر معلولینی که این موتور را داشتند وسیله نقلیه شان را قرض گرفته و امتحان دادیم.
وی می گوید: بعد از اخذ گواهینامه و ارایه کپی آن به بهزیستی، موتورسیکلت را به همراه یک برگ سبز رنگ تحویل گرفتیم.
این شهروند کرمانی به سند ارایه شده از سوی بهزیستی هم اشاره و اظهار می کند: در این سند هم هیچ یک از مشخصات کسانی که موتورسیکلت ها را تحویل گرفته بودند، وجود نداشت و این مسئله باعث شد که وقتی برای تعویض پلاک مراجعه کردیم هیچ اقدامی برای ما انجام نشود.
وی ادامه می دهد: مسئله را با بهزیستی در میان گذاشتیم و آنها نام ما را در سند نوشتند اما پس از مراجعه مجدد به تعویض پلاک به ما گفته شد که این موتورسیکلت ها چون اموال دولتی هستند باید از سوی اداره دارایی تحویل داده شوند نه بهزیستی.
وی اضافه می کند: مجددا مسئله را با بهزیستی در میان گذاشتیم که گفته شد برای حل مشکل باید به پلیس راهنمایی و رانندگی مراجعه کنید.
این شهروند کرمانی ادامه می دهد: راهنمایی و رانندگی هم بعد از بازدید از موتورسیکلتها به ما گفت این موتورها غیرقانونی ساخته شده و حتی عنوان کرد که شما خودتان این موتورسیکلت ها از حالت دو چرخ به سه چرخ تغییر داده اید!
وی بیان می دارد: بعد از همه این اقدامات، برای بازگشت وجهی که به تعویض پلاک پرداخت کرده بودیم مراجعه کردیم که گفته شد این وجه قابل استرداد نیست.
پلاک دارند، کارت ندارند
وی اظهار می کند: این موتورسیکلتها پلاک دارند اما کارت مخصوص وسیله نقلیه و کارت سوخت ندارند.
او می گوید: وقتی به پلیس +10 مراجعه کردیم هیچ مدرکی وجود نداشت که این موتورها پلاک شده اند، اما موتوری که به ما تحویل داده شده، پلاک فلزی را دارد.
از دید پلیس، موتورسیکلتها غیرمجازند
وی اضافه می کند: با این وجود، برخی از معلولین برای تردد در سطح شهر از این موتورسیکلتها استفاده می کنند که پلیس هم همواره به آنها اعلام می کند شما موتور غیرمجاز سوار شده اید.
او می گوید: از نظر پلیس، وسیله نقلیه ای تحت عنوان موتور سه چرخ ویژه معلولین تعریف نشده است.
وی به این نکته هم اشاره می کند که وقتی پیگیر کارت موتور بودیم به ما اعلام شد که با شرکت طراح این موتورسیکلت ها تماس بگیرید که باتماس با این شرکت هم گفته شد کپی سند و بیمه نامه را مطابق اصل کنید به تعویض پلاک ببرید.
او تصریح می کند: این کار را هم انجام دادیم اما تعویض پلاک عنوان کرد که ما اصلا چنین قانونی نداریم.
ناگفته نماند دستی کردن خودروها هم روشی دیگر است که معلولین استفاده می کنند تا بتوانند لااقل برای انجام امورات شخصی خود، آن هم زمانی که در شهر هیچ امکانی برای ترددشان فراهم نشده از خودروهای شخصی خود استفاده کنند؛ اما این کار هم گفته می شود به صورت استاندارد انجام نمی شود و ممکن است منجر به حوادثی شود.
همان گونهکه عنوان شد معلولین برای تردد در سطح شهر که از ضروری ترین نیاز آنهاست، محرومند و در شرایطی که این امکان برایشان مهیا شده هم، آنقدر مانع و سد راه دارند که خیلی از آنها خانه نشینی را ترجیح داده اند؛ این مسئله، سلامت جسمی و روحی آنها را به شدت تهدید کرده و از طرفی موجب می شود استعدادها و توانایی های که آنها دارند نادیده گرفته شود.
آیا این قشر از جامعه، جزو همان سرمایه های انسانی که همواره به آن بالیده می شود، نیستند که این چنین نادیده و یا کم دیده می شوند؟! آیا تضمینی هست که فردا هر کدام از ما هم جزو این گروه قرار نگیریم؟
نظر شما