موسیقی کودک باید بر مبنای نظام موسیقایی ایرانی بنا شود

 به گزارش خبرنگار مهر، این نشست از ساعت 17 با حضور دکتر ساسان فاطمی(به عنوان منتقد)، فریبرز رستمی(آهنگساز و طراح اثر) و سید ابوالحسن مختاباد(به عنوان کارشناس‌مجری مجری) و علاقمندان موسیقی کودک برگزار شد.

در ابتدای این برنامه  سیدابوالحسن مختاباد ضمن ابراز خشنودی از استمرار جلسات نقد موسیقی شهر کتاب، به معرفی فریبرز رستمی و آلبوم قصه های حرکتی پرداخت. مختاباد در این باره گفت: فریبرز رستمی در سال 1344 در کرمانشاه متولد شده است. او دوره کارشناسی موسیقی را در دانشکده موسیقی دانشگاه هنر گذرانده است. او دوره های مختلفی را نزد اساتیدی چون هوشنگ ظریف، داریوش طلایی، محسن نفر، مسعود شعاری، محمد فیروزی، شریف لطفی، روشن روان، هوشنگ کامکار، فرهاد فخرالدینی و محمدرضا درویشی طی کرده است.

مجری کارشناس برنامه در ادامه افزود: رستمی در آلبوم"قصه های حرکتی" نگاهی منظومه ای و کارشناسانه به موسیقی کودک داشته است. به این معنا که چیزی را به تصادف برگزار نکرده است،همه اجزای کاری که ایشان نزدیک به 12 سال روی‌آن انرژی و وقت صرف کرده از مباحث تکنیکی و درون موسیقایی چون فواصل خاصی که برای موسیقی کودک با تکیه بر موسیقی ایرانی تدارک دید،تا سازها و ملودی‌های محلی و بازی‌های محلی و حتی بروشوریکه برای این اثر تهیه شد،نشان می‌دهد که آقای رستمی با برنامه‌ای مدون و البته منسجم کار را به پیش برده است.

فریبرز رستمی در مورد نحوه شکل گیری آلبوم"قصه های حرکتی" گفت: روزی پشت تریبونی در این مملکت شنیدم کسی می گفت موسیقی ایرانی برای کودکان ضرر دارد. من بعد از سخنرانی این فرد از او درباره دلایل این گفته اش سئوال کردم اما پاسخی به من نداد.

رستمی تاکید کرد: من درباره وجوه کاربردی موسیقی ایرانی کار کرده بودم و همانجا تلنگری در من ایجاد شد تا در زمینه موسیقی ایرانی و وجوه کاربردی آن برای کودکان به فعالیت بپردازم. متکی بر این ایده فعالیت هایی انجام دادم و به تئوری در این زمینه دست پیدا کردم که 6 شاخصه داشت.

آهنگساز"قصه های حرکتی" همچنین گفت: این شش شاخصه ای که به دست پیدا کردم عبارت از"بداهه پردازی"، "صوت"، "ریتم"، "حرکت"، "ساز شناسی" و "قصه" بود. این شش شاخصه به من کمک کرد تا به زیر مجموعه های ریزتری در این زمینه برسم و در ادامه یک پروسه طولانی در نهایت به تکنیکی رسیدم که بتوان از آن برای موسیقی مناسب کودک ایرانی استفاده کرد.

ساسان فاطمی نیز در بخش دیگری از این نشست وارد بحث شد و گفت: من صحبت هایم را با مسائل کلی تری آغاز می کنم. کاری که فریبرز رستمی در آلبوم"قصه های حرکتی" انجام داده از دو منظر حیاتی و قابل بررسی است؛ اول از منظر"موسیقی ایرانی" و دوم از منظر"موسیقی کودک".

این منتقد در ادامه افزود: من در زمینه موسیقی کودک شخصا صاحب تجربه نیستم اما ایده هایی دارم. موسیقی کودک را به دو نوع"موسیقی برای کودک" و "موسیقی آموزشی به کودکان" می توان بررسی کرد.

وی همچنین گفت: تا پیش از دوران مدرن هرگز جامعه ما به فکر آموزش موسیقی به کودکان نیفتاده است. از این رو هیچ روشی نیز در این زمینه وجود نداشت و به مرور برخی موسیقیدان ها روش هایی را در حوزه آموزش موسیقی به کودک تدوین کردند.
فاطمی تصریح کرد: در ایران نیز از حدود 40 – 50 سال قبل روش ارف متداول شد. هدف از این روش آموزش موسیقی به کودکان با این پیش فرض بود که آنها لزوما این آموزش را برای موسیقیدان شدن فرا نمی گیرند. بلکه آموزش موسیقی می بینند تا توانایی های شنیداری موسیقایی شان افزایش پیدا کند. البته در این روش موسیقیدان هایی نیز پرورش پیدا می کنند. 

وی افزود: شما شاید نمونه هایی از موسیقی ایرانی مانند آثار شجریان را برای یکی از دوستان تان پخش کنید و او اصلا به جز مقداری سر و صدای آزار دهنده چیزی دیگری نشنود؛ یا شاید موسیقی برامس و موتزارت را برای دوست دیگرتان پخش کنید و او اصلا نتواند آن را بفهمد و تحمل کند. از این رو است که معتقدم اتفاقا موسیقی زبانی جهانی ندارد.

این منتقد تاکید کرد: شما برای فهم هر نوع موسیقی می بایست شنیدارتان برای آن تربیت شود و آن را یاد بگیرید. در زبان شما می توانید با ترجمه مشکل تان را حل کنید؛ اما در موسیقی چیزی به اسم ترجمه نداریم و شما برای فهم هر موسیقی باید با آن ارتباط مستقیم بگیرید. از این رو آموزش موسیقی کودک و به ویژه موسیقی ایرانی به کودکان امر بسیار ضروری است.

طبق برنامه اعلام شده جلسه بعدی نشست نقد و بررسی موسیقی شهر کتاب 21 آبان با حضور حسین علیزاده برگزار می شود.