عرفه، مقدمه قربانی کردن/روزی که ثواب عبادت آن همتراز با شب‌های قدراست

به گزارش خبرنگار مهر، عرفه بهانه ای است برای یادآوری و مرور آنچه در طول یک سال انجام داده‌ایم، آری یادآوری هرآنچه انجام داده ایم و نشد که در شب‌های قدر مرورشان کنیم.

عرفه بهانه ای است برای احیای آنچه می‌توانیم باشیم. انسانیت از دست رفته‌ای که شاید دیگران و یا شاید خودمان مقصرش باشیم، عرفه به یادمان می‌آورد که چه خلقتی هستیم و جایگاهمان در میان سایر آفریده‌ها چیست.

عرفه به یادمان می‌آورد که برای بنده بودن باید به شناخت رسید. به شناخت خود و خدای خود. به شناخت هر آنچه برای ما، برای انسان‌های نا سپاس گذاشته شده تا بتوانند راه حقیقت خود را درک کنند.

آری عرفه بهانه‌ای برای مرور هرآنچه است که می‌تواند منشأ خوبی‌ها و نابود کننده بدی‌های خواسته و ناخواسته آدمی شود.

به راستی که روز منت خداوند بر سر بندگان نیازمند خود است، اگر نبود که چهارمین امام شیعیان تأکید نمی‌کرد بر طلب هر آنچه می‌خواهیم از خدای آسمان‌ها. اگر منت خداوند را نداشت که نمی‌شد مقدمه‌ای برای عید قربان.

ای کاش این روز را همه بندگان خدا، به هرشکلی که می‌توانند و به هر صورتی که در اجتماعشان می‌توانست ظاهر شود، پاس می‌داشتند.

ای کاش نه فقط عرفه که تمامی روزهای خداوند را درک می‌کردیم و به راحتی از سر آنچه می‌توانستیم به دست آوریم نمی گذشتیم.

شاید درک فطرت انسانی به نظر مشکل برسد اما اگر در معانی سطر به سطر دعای سیدالشهدا(ع) در این روز دقت شود، اگر بند بند این فرایض و گوهرهای مقدس از هم شکافته شده و درک شود، می‌توان فطرت انسانی را بسیار ساده تر از آنچه به نظر می‌رسد درک کرد.

می‌توان این فطرت پاک را که جهان را زیرو رو می‌کند درک کرد. جامه‌ای از برکاتش دوخت که برای همه بشریت قبایی مناسب و در خور باشد. می‌توان به سهم خود انسانیت را رعایت کرد.

آری عرفه چنین روزی است... مقدمه واصل شدن به تمام خوبی‌ها و قربانی کردن همه آنچه می‌توان بدی خواند ....