«کفش هایم کو» و «خشم و هیاهو» متوسط بودند/نوکیسگی طبقات جدید

به گزارش خبرنگار مهر، در ادامه پانزدهمین جشنواره فیلم فجر شیراز، سه شنبه شب در حالیکه اکران «ابد و یک روز» در سینما فرهنگ در تک سانس خود، نمایش قابل قبولی داشت و خبر رسید که سانس فوق العاده آن پنجشنبه ساعت ۱۰ شب قطعی شده است، تعدادی از مخاطبان جشنواره در گفتگو با خبرنگار مهر به بیان نظرات خود درباره فیلم های «کفشهایم کو» و «خشم و هیاهو» پرداختند.

برای آنچه می پنداریم درست است

محسن یوسفی که عکاس است درباره ساخته کیومرث پوراحمد، می گوید: این فیلم زندگی همه ماست که قضاوت می کنیم و باعت می شویم مسیر دیگران ناخواسته تغییر کند. شاید برای پول باشد، شاید برای آنچه می پنداریم درست است.

وی که اغلب فیلم های جشنواره را دیده در ارزیابی این فیلم، می گوید: بهترین پیام فیلم اینکه قضاوت و تصمیم گیری درباره هر شخصی به عهده خداست

از سویی یکی از تماشاگران شیرازی ضعف فیلمنامه را مشکل این فیلم و دیگر آثار جشنواره عنوان کرده و می افزاید: به دلیل بیش از حد طولانی بودن فیلم، بیش از حد همه چیز تکرار می شد، تکرار مکررات در این فیلم بیش از اندازه بود.

امین هم معتقد است: بازی ها، روابط علت و معلولی در کفشهایم کو نامعلوم و مجهول است. نمونه آن رابطه بین مادر و دختر است. این دو می توانست رابطه طبیعی تر و صمیمی تری داشته باشند. حداقل انگلیسی صحبت کردن این دو شخص بعنوان افرادی که یک عمر بیرون از ایران باهم زندگی کردند نشانه این ارتباط است.

وی استفاده از دیالوگ فیلم جدایی نادر از سیمین را در این فیلم کاملا آماتور می داند.

از سویی دیگر، در شیراز برای چندمین بار نوید محمدزاده در فیلم های جشنواره سینمایی فجر  درحالی دیده می شود که عصبیت نقش های پیشینش را همچنان همراه دارد.

نوکیسگی طبقات جدید جامعه

او که در فیلم «خشم و هیاهو» به کارگردانی سوی هومن سیدی در نقش خواننده ترانه های پاپ بازی کرده نقشی را به عهده دارد که درگیر بحران های کاری و زندگی شخصی می شود. خسرو پارسا در «خشم و هیاهو» که بارزترین ویژگی اش نوکیسگی طبقات جدید جامعه را به تصویر کشیده در میان مثلثی عشقی گرفتار می شود و زندگی اش به فروپاشی می رسد.

او که نقش پرچالشی دارد و هر آن حس عصبیت خود را به بهانه های مختلف بروز می دهد در رابطه ای بیمار به نحوی قرار می گیرد که قصه و فیلمنامه را هم بیمار می کند. سکوت، ابهام و پرحرفی از شاخصه های این اثر سینمایی است. اما آنچه خشم و هیاهو را در بازی متفاوت می کند بازی های روان سعید چنگیزیان و رضا بهبودی است که گرچه نقش های محوری ندارند اما بخشی از بار فیلم را به دوش می کشند.