فرسودگی جسمی و روحی پرستاران بیماران روانپزشکی

به گزارش خبرگزاری مهر، علیرضا معماری، در بیان سختی مضاعف کار پرستاران در بیمارستان روانپزشکی، افزود: پرستاری در بخش‌های روان، فرسودگی شغلی زیادی دارد، به علاوه در معرض انواع صدمات و آسیب‌های جسمی و روانی ناشی از تحریکات و بی قراری بیماران هستند و در درازمدت، خود نیز فرسوده و آسیب پذیر می‌شوند.

وی شرایط بیماران بخش‌های روان را در مقایسه با بیماران بخش‌های عادی بیمارستان‌ها، بسیار متفاوت ذکر کرد و اظهار داشت: تفاوت شرایط بیماران بخش‌های روان، سختی کار پرستاران این بخش‌ها را دو چندان کرده است، بطوری که بیماران روان، اغلب دچار ناآرامی، بی قراری و پرخاشگری هستند و اکثر آنان به خود، دیگران و حتی پرستاران و مراقبان در بخش‌ها، آسیب جسمی و روانی وارد می‌کنند.

سوپروایزر بالینی بیمارستان روانپزشکی رازی همچنین گفت: این بیماران اغلب به علت ماهیت بیماری خود، به ایستگاه پرستاری مراجعه می‌کنند و بیشتر وقت خود را به جای روی تخت بودن، در جلو و در کنار ایستگاه پرستاری و پرستاران می‌گذرانند.

معماری افزود: این در حالی است که بیماران در بخش‌های روانپزشکی، به دلیل عوارض بیماری، در معرض خودکشی، دگرکشی، آسیب به اموال و … می‌باشند، و به علت توهمات مختلف و هذیانات عجیب و غریب، و با به زبان آوردن آنها، پرستار را در مراقبت از خود، به چالش کشیده، و یا به دلیل عدم آگاهی به بیماری خود و با توجه به وضعیت آشفته روانی ایشان، بطور مکرر، درخواست‌های تکراری مطرح می‌کنند.

وی در عین حال تاکید کرد: به دلیل مشکلات نگهداری و پرستاری از بیماران روان، برخی از خانواده‌ها با سپردن بیمارشان به مرکز روانپزشکی، آدرس محل سکونت خود را تغییر می‌دهند و یا با بهانه‌های مختلف از ترخیص و برگرداندن بیمار سر باز می‌زنند و لذا، تنها پناهگاه و حامی این بیماران، فقط پرستاران و کادر درمان مراکز روانپزشکی هستند که به صورت ۲۴ ساعته در کنار بیمار بوده و با او ارتباط تنگاتنگ دارند.

معماری که از پرستاران با تجربه بیمارستان‌های مختلف است، کاهش سختی کار «روان پرستاران» را در جابجایی دوره‌ای پرستاران بین بخش‌های روان و بخش‌های عادی، جهت تجدید قوا و تقویت روحیه برای کار مجدد در بخش‌های روان ذکر کرد، و افزود: متأسفانه این راه چاره نیز در بیمارستان‌های تک تخصصی مانند بیمارستان روانپزشکی رازی (امین آباد)، مقدور نیست.

وی همچنین با اشاره به حضور بیماران آسایشگاهی در مرکز روانپزشکی رازی که بیش از نیمی از ۱۱۰۰ بیمار این مرکز آموزشی و درمانی را شامل می‌شود، اظهار داشت: بیمارانی که بیش از ۳۰ سال به دلیل مجهول الهویه بودن و یا نداشتن نام و نشانی از خانواده‌هایشان، در این مرکز نگهداری می‌شوند، حس وابستگی اعضای خانواده، در آنان و در پرستاران این بخش‌ها که سال‌ها است با چهره‌های این بیماران آشنا هستند، ایجاد کرده است.

سوپروایزر بالینی بیمارستان روانپزشکی رازی افزود: شرایط بیماران آسایشگاهی که بیمارستان را خانه خود می‌دانند و همه دوران جوانی، میان سالی و سالمندی خود را در اینجا می‌گذرانند، خستگی مضاعف بر روان آنان و فرسودگی دو چندان برای پرستاران این بخش‌ها نیز ایجاد می‌کند، بویژه اینکه باید بار مشکلات مربوط به کمبود مایحتاج یک زندگی با تمام وسایل مورد نیاز این افراد را نیز به دوش بکشند.

وی با اشاره به شرایط زندگی دسته جمعی در طول روزها و سال‌های متمادی و مواجهه با مشکلاتی مانند شیوع بیماری کرونا، گفت: دوران کرونا برای کادر درمان روانپزشکی رازی، دوران سخت‌تری بود، بیمارانی که درک درستی از کنترل مسائل بهداشتی و رعایت پروتکل‌های بهداشتی ندارند و کادر پرستاری می‌بایست با توجه به شرایط این بیماران، آنان را از ابتلاء به کرونا محفوظ نگه دارند، کار در این دوران را بسیار سخت کرد، اما جای شکر دارد که پرستاران این مرکز درمانی و آسایشگاهی، از این بحران نیز به سلامت عبور کردند و سال گذشته همزمان با اولین مرحله از واکسیناسیون کادر درمان، واکسیناسیون همه بیماران این مرکز روانپزشکی نیز انجام شد.