۱۹ دی ۱۴۰۲، ۱۶:۴۰

در گفت‌وگو با مهر مطرح شد؛

روایت یک عکاس از «برای زنی که نمی‌شناسم»/ نگاه عکاسانه صرف نداشتم

روایت یک عکاس از «برای زنی که نمی‌شناسم»/ نگاه عکاسانه صرف نداشتم

نازلی عباسی با اشاره به این‌که نگاهش در نمایشگاه «برای زنی که نمی‌شناسم» یک نگاه عکاسانه صرف نبوده است، بیان کرد سعی داشته با کمی دخل و تصرف در عکاسی به بیان ایده و احساس خود بپردازد.

به گزارش خبرنگار مهر، گالری شیدایی از از ۸ تا ۲۲ دی ماه میزبان نمایشگاه عکس و چیدمان نازلی عباسی با عنوان «برای زنی که نمی‌شناسم» است. عباسی که در سال‌های گذشته به پژوهش هنر و عکاسی مشغول بوده است، این بار تجربه مفهومی تازه‌ای را با میانجی‌گری رسانه عکس به نمایش گذاشته است. این نمایش، ترکیب چیدمان اشیا و فتومونتاژ و در واقع شامل یک چیدمان به نام «خاطرات معلق» است و ۱۶ عکس چاپ شده به علاوه ۶ فریم عکس قدیمی سوزن دوزی شده را در بر می‌گیرد. چیدمان این نمایش از ۲۵ بطری شیشه که حاوی گل‌های خشک، عکس، دکمه و نخ است، تشکیل شده است.

خاطرات زن که عکس‌هایش هستند، در بطری محبوس شده و درِ چوب پنبه‌ای از گریختن آن‌ها جلوگیری می‌کند! گویی تمام زندگی زن در یک بطری جا گرفته است. مخاطب می‌تواند با دقت در بطری‌ها، عکس‌ها و محتویات آن را کاوش کند. نازلی عباسی متولد ۱۳۵۶ در آبادان است و کارشناسی ارشد پژوهش هنر از دانشکده هنر و معماری تهران دارد. او منتخب سیزدهمین بی‌ینال عکس ایران (۱۳۹۳) است و تألیف کتابی پژوهشی درباره عکاسی جنگ در کارنامه‌اش دیده می‌شود. عباسی در کنار شرکت در نمایشگاه‌های گروهی، کیوریتور چند نمایشگاه گروهی عکس نیز بوده است.

عباسی درباره دلیل تلفیق عکاسی و هنرهای مفهومی در این نمایشگاه به خبرنگار مهر توضیح داد: امروز و در جریان هنر معاصر بیان هنری با مدیوم‌های مختلفی صورت می‌گیرد که نمی‌توان آن‌ها را به طور کامل از هم تفکیک کرد. هنر امروز در شاخه‌های مخلتف خود، هم‌پوشانی دارد و تفکیک آن‌ها از هم موضوع هنر امروز نیست. من عکاسی، فتومونتاژ، کلاژ و سوزن دوزی را در این مجموعه ترکیب کردم، چرا که نگاهم در این مجموعه یک نگاه عکاسانه صرف نبود بلکه سعی داشتم با کمی دخل و تصرف در عکاسی به بیان ایده و احساس خود بپردازم؛ ضمن اینکه احساس می‌کنم این تنوعِ بیان به جذابیت بصری نمایشگاه کمک خواهد کرد.

روایت یک عکاس از «برای زنی که نمی‌شناسم»/ نگاه عکاسانه صرف نداشتم

عکس‌های خانوادگی هم اسناد تاریخی هستند

وی در پاسخ به این پرسش که آیا نگاهشدر عکاسی همچون نگاه عکاسان و پژوهشگران عکاسی به آلبوم‌های خانوادگی، عکس‌های پرسنلی و خاطرات شخصی است، گفت: آن‌گونه که سوزان سانتاگ می‌گوید «عکاسی هنری سوگوار است». هر پرتره‌ای که توسط دوربین ثبت می‌شود با گذشت زمان بوی مرگ و سوگ می‌گیرد. هر عکس لحظه‌ای را ثبت می‌کند که دیگر قابل تکرار نیست و وقتی از شخصی عکس می‌گیریم او را در همان لحظه خاص ثبت و تمام می‌کنیم. عکس‌های خانوادگی که شاید هنگام ثبت چندان جدی و مهم به نظر نمی‌رسند به عقیده من، اسناد تاریخی هستند که می‌توانند به طور جدی در مطالعات اجتماعی و جامعه شناسی و تاریخی مورد توجه پژوهشگران واقع شوند.

حس احترام و قداست برای عکس‌های خانوادگی

عباسی درباره این‌که تا چه حد قایل به محتوای شمایل نگارانه عکس‌های خانوادگی است، اظهار کرد: عکاسی در فلسفه و جایگاه وجودی خود خصلت شمایل نگاری در گذشته را تداوم داده و بر اصالت آن تاکید می‌کند. عکس‌ها به ویژه پرتره انسان‌هایی که از دنیا رفته‌اند، گاه درون یک قاب جنبه شمایلی دارند که بسیار مورد احترام و توجه بستگان است. صحنه غبار روبی از قاب عکس فردی متوفی را بارها در سینما و تلویزیون مشاهده کردیم و حس قداست و احترام را دیده‌ایم. همچنین، این جنبه از عکس را در سال‌های جنگ تحمیلی در مورد عکس شهدا از سوی مردم و خانواده‌هایشان بسیار لمس کرده‌ایم.

وی در توضیح اتفاقی کشف کردن عکس‌های آلبوم خانوادگی که در استیتمنت نمایشگاه به آن اشاره کرده است، گفت: یکی از دوستان من در شهر نورنبرگ آلمان تحصیل می‌کند و از علاقه من به عکس‌های خانوادگی قدیمی باخبر است. او این عکس‌ها را در سه هفته از بساط یک دستفروش خریداری کرده و تلاش کرده بود صرفاً عکس‌های یک زن را از میان انبوه عکس‌ها جدا کند و عکس‌های دوران نوجوانی تا پیری او را خریداری کرد، به ایران آورد و به من داد.

این هنرمند عکاس درباره تعداد بطری‌های شیشه‌ای که حاوی گل‌های خشک، عکس، دکمه و نخ هستند، نیز بیان کرد: ۲۵ بطری شیشه‌ای به لحاظ تعداد، فلسفه خاصی ندارند و من صرفاً به جنبه چیدمان آن‌ها دقت کردم؛ چون از قبل می‌دانستم در کدام قسمت گالری نصب خواهند شد، بنابراین یک ردیف ۱۲ تایی و یک ردیف ۱۳ تایی در نظر گرفتم.

وی در پایان درباره وضعیت امروز عکاسی جنگ توضیح داد: آن‌چه من در کتابم بررسی کردم، وضعیت عکاسی در سال‌های جنگ تحمیلی عراق علیه ایران بود و عکس‌هایی در مطبوعات چاپ می‌شد که هیچ تشابهی با عکاسی جنگ امروز ندارد. عکاس جنگ امروز علاوه بر دوربین دیجیتال به موبایل و اینترنت دسترسی دارد، عکاس جنگ امروز با وجود فضای مجازی، خود صاحب رسانه است. بزرگ‌ترین مسأله در بازه زمانی که من بررسی کردم ارسال فیلم ظهور نشده و عکس‌ها به روزنامه و مجله مربوطه بود. یعنی در این نوع عکاسی عنصر «زمان» به شدت تغییر کرده است.

کد خبر 5987272

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
  • نظرات حاوی توهین و هرگونه نسبت ناروا به اشخاص حقیقی و حقوقی منتشر نمی‌شود.
  • نظراتی که غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نمی‌شود.
  • captcha