دکتر محمدعلی آذرشب در گفتگو با خبرنگار مهر درباره تفاوتهای نوگرایی دینی در جهان جدید و جهان قدیم گفت: اسلام همیشه به دنبال این است که برخی اصول ثابت که مربوط به فطرت انسانهاست را حفظ کند و این حرکت باید منطبق با شرایط زمان و مکان باشد. درقدیم مسائل جدیدی که مطرح می شد در جامعه ، محدود بود یعنی نوگرایی محدود بود اما در عصر ما به قدری مسائل جدید روبه افزونی است که اسلام نیاز دارد به طور مستمر در رابطه با این مسائل نظر بدهد.
رئیس مرکز مطالعات فرهنگی ایران و عرب مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی تصریح کرد: بنابراین فقها که مسئولیت نوگرایی دینی را برعهده دارند یعنی باید پاسخ به مسائل جدید و نیازهای روز را بدهند امروز مسئولیت آنها نسبت به سابق فوق العاده زیادتر شده است، چون مسائل جدیدی که در جامعه مطرح می شود زیاد است و به نظر می رسد اگر چنانچه فقها نظر نو را ارائه ندهند متأسفانه نوگرایی به دست کسانی که ریشه در اسلام ندارند می افتد و نظرات انحرافی یا التقاطی ارائه می دهند.
آذرشب درباره تفاوتهای احیاگری دینی با اصلاح گری دینی اظهار داشت: اصلاح همیشه لازمه اسلام است یعنی اصلاح به تعبیر دیگر امر به معروف و نهی از منکر است. امر به معروف یعنی تمام مسائل مثبت را باید وارد محدوده جامعه اسلامی بشود و نهی از منکر یعنی زدودن مسائل منفی و مضر از جامعه.
وی تأکید کرد: بنابراین اصلاح همیشه در جامعه است چون امر به معروف و نهی از منکر است ولی احیاگری موقعی است که منحنی زندگی و حیات در جامعه به حد خیلی پایینی رسیده است و روحیه دینی که باید در جامعه باشد و مردم و جامعه را به سمت کمال سوق دهد تضعیف شده و روبه مرگ است.
این محقق و پژوهشگر در مورد نوگرایی دینی در عصر پسامدرن یادآور شد: نوگرایی دینی به معنای تجدید در مسائل دینی براساس نیازهای روز، این همواره مطرح است و در شرایط پسامدرن هم فرقی نمی کند. یعنی این شرایط جدید که دراین چارچوب به وجود آمده مسئولیتهای مهمتر و بزرگتری بر اصحاب نظر و آنهایی که باید اسلام را با نیاز روز تطبیق کنند تحمیل می کند، مسئولیت آنها بیشتر خواهد بود و باید شرایطی که در جامعه به وجود می آید براساس ریشه هایی که در مسائل دینی و فهمی که از شرایط روز دارند کاملاً بفهمند و درک کنند و طرح اسلام را برای آن زندگی ارائه بدهند.
نظر شما