"سم"؛ بهشتی برای غارنوردان

از زمان اکتشاف این غار و خواندن اخبار پیمایش آن توسط فدراسیون، غارنوردان گرگان و غارنوردان گنبد، بدنبال فرصتی برای رفتن به این غار بودند و تاکنون گروه هایی نیز موفق به پیمایش آن شدند.
 

غار سم در مقایسه با اغلب غارهای فنی و زیبای ایران، به اصطلاح غارنوردان غاری پاک به شمار می آید که غارنوردان را برای پیمایش آن وسوسه می کند.
 

برای پیمایش این غار، نجات یدک، بلوز و شلوار استرچ، پلار اضافه، دستکش اضافه، کلاه گرم، کیت کمکهای اولیه، طنابچه انفرادی، چند عدد پروسیک، قرقره، مواد غذایی، فلاکس چای، الکل جامد، کبریت، باتری اضافه و ... نیاز است.

 

تنها پس از چند متر از پیمایش این غار، مسیر معروف خرچنگ رو ها آغاز می شود ولی برخلاف خرچنگ رو های غار پروا( اولین غار عمیق ایران)، تنگناهای این غار تمامی ندارد و اغلب مسیر را باید به یک سمت حرکت کرد و حتی امکان برگرداندن سر وجود ندارد.

 

غارشناسان تاکید می کنند، قبل از حرکت باید دقت کنید که تسمه یا طنابچه اضافه ای به کیسه بارتان متصل نکرده باشید زیرا دو طرف خرچنگ روها کاملا ناهموار و پوشیده از ساختار های آهکی سوزنی و گل کلمی است که در صورت گیر کردن کیسه بار یا ابزارتان، با توجه به تنگی مسیر، انرژی زیادی را باید برای رهاسازی آن هدر دهید.

 

 

بیشتر مسیرهای این غار، به شکل تراورس و عبور عرضی به صورت پا گستر در امتداد شکاف است و برای حفظ تعادل و راحتی در این مسیرها می توان کیسه بار را با تسمه به پایین میلون هارنس متصل کرد و از تراورس ها و شکاف ها عبور کرد.

 

از چاه 19 به بعد دمای هوای درون غار کاهش می یابد و به شش درجه سانتیگراد می رسد و باید برای گرم کردن بدن برنامه ریزی کرد و با یک پتوی نجات براحتی می توان جلوی اتلاف حرارت بدن را گرفت و در مدت اقامت در یک محل خود را گرم نگه داشت.
 

به باور غارنوردان، امداد رسانی در این غار، به علت دشواری مسیرها، بسیار سخت و در برخی شرایط غیر ممکن است بنابراین تیمهای بازدید کننده باید از آمادگی فنی بالایی برخوردار باشند.

 

یک حادثه ساده و یک دررفتگی جزیی در این غار می تواند به یک فاجعه تبدیل شود، معابر و تراورس ها، به قدری تنگ و پر پیچ و خم بوده که تنها یک فرد می تواند خود و کیسه بارش را عبور دهد و امکان کمک رسانی یا حتی همراهی نفر دوم وجود ندارد.

امدادرسانی در این غار، تنها با وجود یک تیم بزرگ و کاملا آماده، مدت زمان طولانی امکان پذیر خواهد بود.

 

گروههای که تاکنون این غار را پیمایش کردند، پیشنهاد می کنند کیت کمکهای اولیه کاملی به همراه داشته باشید و از افراد آشنا به کمکهای اولیه در ترکیب تیم استفاده کنید.

 

 

غارنوردانی که قصد پیمایش و طناب گذاری این غار را دارند، می توانند با نصب انحرافی در محل مناسب، برخی از کارگاه های مجدد را حذف کند.

 

یکی از زیبایی های این غار، پاک بودن آن است، هدیه ای ارزشمند که غارنوردان به یکدیگر ارزانی می کنند و باید تلاش شود فاجعه، پیکره دومین غار عمیق ایران را خدشه دار نکند.

 

کاشفان غار تاکید کرده اند که به دلیل حجم زیاد آب، تنگی معابر و نبود شرایط امدادرسانی در صورت بروز حادثه و آماده نبودن کارگاه هایی بر اساس اصول SRT تا زمان پایان کار مطالعاتی و تجهیزاتی غار، پیمایش این غار به هیچ وجه توصیه نمی شود.

 

این غار با 21 حلقه چاه از 5 تا 40 متر با دهلیزها، طاق های زیبا و وجود آب در آن و 375 متر عمق در کوه خواجه قنبر مینودشت واقع شده است.
 
عمیق ترین غار ایران با عنوان پروا با عمق 752 متر در کرمانشاه قرار دارد که یک گروه از غارنوردان انگلیس در سال 1351 آن را به نام خود ثبت کردند.