نوشتن از حاشیه‌های جنگی که ما شروعش نکرده‌ایم، هراسی ندارد

نرگس آبیار که در کارنامه نویسندگی‌اش چندین مورد اثر داستانی درباره جنگ نیز به چشم می‌خورد در گفتگو با خبرنگار مهر درباره ادبیات منسوب به دفاع مقدس و خواندن و نوشتن در این حوزه اینگونه گفت: به نظر من ادبیات جنگ اصطلاح بهتری از ادبیات دفاع مقدس است؛ چرا که از اساس ما آغازکننده و ادامه‌دهنده جنگ نبودیم و بدیهی است که آنچه ما در قبال این تجاوز انجام دادیم، یک دفاع بود.

وی ادامه داد: و اما اینکه چه آثاری از ادبیات جنگ را مطالعه می‌کنم، باید بگویم همواره به دنبال آثاری بوده‌ام که از کلیشه‌ها و ساختارهای رایج این سال‌ها که بیشتر از سوی نهادهای متولی ادبیات جنگ به نویسندگان گفته شده، پرهیز کرده است.

نویسنده «کلاه‌خود» با اشاره به اینکه کلیشه‌های رایج به ادبیات جنگ لطمه زده است، بیان کرد: متاسفانه ما در ادبیات جنگمان آثاری تاثیرگذار که از آنها به عنوان شاهکاری همه جانبه نام ببریم، نداریم.

آبیار افزود: جنگ در هر حال تبعات خاص خود را دارد و نباید آنقدر با آن کلیشه‌ای برخورد کرد بلکه باید به تبعات منفی و سیاهی‌هایی که به دنبال داشته است، توجه کنیم. وقتی ما جنگی را آغاز و ادامه نداده‌ایم چرا باید از نشان دادن تاثیرات منفی آن بر جامعه و مردم هراس داشته باشیم؟

وی با تاکید بر اینکه نباید چنین ترسی در نهادهای بانی ادبیات جنگ وجود داشته باشد، عنوان کرد: نشان دادن این تبعات لازم است و باید بدانیم این هم بخشی از واقعیت آن اتفاق است.

نویسنده «روزی روزگاری» اضافه کرد: من همواره سعی می‌کنم آثاری را بخوانم که در آن نویسنده از پیش‌داوری پرهیز کرده باشد و موضعگیری خاصی هم نسبت به واقعیت نداشته باشد و به اصطلاح روایتی عریان از جنگ ارائه کند.

آبیار درباره نمونه‌های موفق داخلی و خارجی ادبیات جنگ اینگونه مثال زد: مجموعه داستان «من قاتل پسرتان هستم» نوشته احمد دهقان را فارغ از سبک و ساختار نویسندگی و به دلیل روایت عریان از جنگ و پرهیز از پیش‌داوری درباره جنگ می‌پسندم. 

وی در پایان گفت: در ادبیات جهان نیز آثار ولفگانگ بورشرت نویسنده آلمانی که خیلی تلخ به جنگ می‌پردازد، می‌خوانم. این نویسنده در سن 26 سالگی بر اثر عوارض جنگ از دنیا می‌رود و یکی از آثار شاخصش «اندوه عیسی» است.