تنها کاروانسرای سنگی ایران در مهجوریت/ در چوبی بنا کنده شد

به گزارش خبرنگار مهر، کاروانسرای میان کتل در فاصله 25کیلومتری شمال شرق کازرون و در ارتفاعات دشت برم و دقیقا در منطقه حفاظت شده گوزن زرد قرار دارد.

این کاروانسرا در دوره پهلوی به عنوان مرکز نظامی مورد استفاده قرار گرفته بود و پس از آن به طور کامل به حال خود رها شد.

عضو شورای مرکزی انجمن هم اندیشان جوان در این خصوص به خبرنگار مهر گفت: درب چوبی تنها کاروانسرای سنگی ایران که در منطقه میان کتل در ارتفاعات دشت برم کازرون واقع شده توسط عده ای از جا کنده شد.

محسن عباسپور افزود: این درب چوبی که به دلیل قرارگیری در معبر ورودی کاروانسرای میانکتل از ابعاد قابل توجهی برخوردار بود از قابل توجه ترین دربهای در نوع خود بود که علاوه بر جدا شدن از چارچوب درب، صدماتی نیز به آن وارد شده است.

وی اظهار داشت: علاوه بر کنده شدن این درب در برخی نقاط دیگر این کاروانسرای تاریخی نیز شاهد تشدید تخریبها و جدا شدن برخی قطعات سنگی از نماهای دیواره ها و همچنین برخی حفاریهای غیرمجاز در سطح آن هستیم.

این فعال میراث فرهنگی گفت: با مقایسه تطبیقی عکسهای مربوط به سالهای گذشته و وضعیت امروز این کاروانسرا، به وضوح شاهد شدت گرفتن تخریبها در این کاروانسرا هستیم.

وی بیان کرد: گرچه برخی از تخریبهای به وجود آمده ناشی از عوامل فرسایش جوی هستند، اما شواهد موجود حاکی از آن است که بسیاری دیگر از تخریبهایی که متوجه این کاروانسرای زیبا و منحصر به فرد شده، عوامل انسانی دارد از جمله این تخریبها می توان به حفاریهای متعدد غیرمجاز صورت گرفته در آن اشاره کرد.

عباسپور افزود: سال گذشته که فعالان میراث فرهنگی شهرستان کازرون نسبت به وضعیت آشفته این کاروانسرا اعتراض کردند و خواستار ساماندهی هرچه سریعتر آن شدند مسئولان اعلام کردند که ترمیم این کاروانسرا در اولویت کاری آنها قرار ندارد و با این کار به نوعی از زیربار مسئولیت در قبال آن شانه خالی کردند.

وی بیان کرد: در صورتیکه وجود چنین کاروانسرای ارزشمندی گنجینه ای ارزشمند برای مطالعات تاریخی و پژوهشی و جذب گردشگر محسوب می شود که امروز با بی مهریهای دستگاه های ذی ربط مواجه شده است.

عضو شورای مرکزی انجمن هم اندیشان جوان ادامه داد: از جمله نگرانیهای عمده ای که باعث تشدید تخریبها در آثار پرشمار تاریخی کازرون شده، کمبود مشهود نیروهای یگان حفاظت میراث فرهنگی است گرچه ماموران فعلی تمامی تلاش خود را برای حفاظت از این آثار به کار می برند اما گستردگی و پراکندگی این آثار در کنار کمبود نیرو و تجهیزات باعث شده که اداره میراث فرهنگی نتواند کنترل مناسب و قابل قبولی را بر روی این آثار داشته باشد.