به گزارش خبرگزاری مهر، حاكمان ظالمی بودند كه كربلا و مرقد حضرت حسین (ع) را خطری برای خود می‌دانستند و علاقه مندان اهل بیت (ع) را از زیارت كربلا منع كرده و مشكلات بسیاری برای آنان ایجاد می‌كردند. بنی امیه پس از واقعه كربلا متعرض قبر امام حسین (ع) نشدند؛ زیرا از عواقب جنایتی كه كرده بودند همواره در هراس به سر می‌بردند. بنی امیه سختگیری می‌كردند، اما نمی‌توانستند مانع زیارت كربلا شوند. آنان می‌خواستند یاد و خاطره حسین (ع) از ذهن مردم فراموش شود.
موضع گیری حاكمان ظالم در قبال مرقد حسینی
حكومت بنی امیه پس از مدتی منقرض شد و پس از آن دوران فترتی پیش آمد كه دوستداران اهلبیت (ع) اندكی آسوده شدند و فرصتی برای زیارت مرقد شریف امام حسین (ع) برای آنان فراهم آمد. این دوران فترت میان سالهای ۱۱۴ تا ۱۴۸ هجری بود؛ امّا پس از گذشت این سه دهه، بنی عباس با مرقد حسین (ع) كاری كردند كه اموی‌ها نكرده بودند. آنان در قتل امام حسین (ع) شركت نداشتند، امّا از اهانت به مرقد شریف چیزی كم نگذاشتند. اولین خلیفه عباسی‌ای كه در این راه گام برداشت، منصور عباسی بود كه كینه عجیبی نسبت به فرزندان امیرالمؤمنین داشت و دستور تخریب قبر مطهر را اوّلین بار او صادر كرد. (شیخ عباس قمی، تتمة المنتهی، ص ۱۶۵)
پس از او هارون الرشید در سال ۱۹۳ هجری دستور انهدام ساختمان حرم مطهر را داد و درخت سدری را كه نشانه قبر منور حضرت بود، قطع كرد. (محمد هاشم خراسانی، منتخب التواریخ، ص ۵۰۳)
نزدیك به چهل سال بعد، متوكّل عباسی كه نوه دختری هارون الرشید بود، بر مسند خلافت نشست و سیاست بسیار سختگیرانه‌ای را نسبت به شیعیان در پیش گرفت. نقل است او چهار بار مرقد مطهر امام حسین را ویران كرد و زمینش را به آب بست و در آن زراعت كرد تا اثری از آن حرم شریف باقی نماند و مردم آن را فراموش كنند؛ اما هرگز در این امر موفق نشد.
جلال الدین سیوطی در این باره می‌نویسد: متوكل در سال ۲۳۶ هجری دستور تخریب قبر حسین (ع) و بناهای اطرافش را صادر كرد و دستور داد تا همه زمین را شخم بزنند و بذر بكارند. متوكل به ضدیت شدید با اهلبیت رسول خدا معروف بود و مسلمانان از این بابت رنج می‌بردند... حتی اهل بغداد روی دیوارهای شهر به متوكل دشنام می‌نوشتند و برخی شعرا در هجو او می‌سرودند.
برای نمونه چنین می‌گفتند: متوكل تأسف می‌خورد كه چرا با بنی امیه در كشتن حسین شركت نداشته؛ به همین دلیل قبر حسین را تخریب می‌كند! (جلالالدین سیوطی، تاریخ الخلفاء، ص ۳۴۷)
ابن اثیر در «كامل فی التاریخ» می‌نویسد: متوكل مردم را از زیارت حسین (ع) محروم نمود و اطلاعیه داد كه هر كسی را نزد قبر حسین بیابیم، سه روز حبس كرده و سپس او را می‌كشیم. بدین وسیله بسیاری را از اطراف مرقد شریف دور كردند. متوكل بغض زیادی نسبت به علی بن ابیطالب داشت و دستور می‌داد تا اموال دوستان آن بزرگوار را ضبط و خودشان را سر به نیست كنند. نقل است كه مرقد حسین (ع) تا هفت مرتبه تخریب و بازسازی شد؛ البته تخریب توسط دشمنان و بازسازی توسط دوستان. ابن اثیر جزری، الكامل فی التاریخ، ج ۲، ص ۱۲۵
در سال ۵۱۲ هجری خلیفه وقت عباسی «مسترشد» و فرزندش «راشد» به خزانه حرم حسینی دستبرد زدند و اموال و اشیای گرانقیمتی را كه شامل موقوفات و غیر موقوفات بود، غارت كردند. (اخبار الدولة العباسیة، ص ۱۴۵)
در سال ۱۲۲۶ ق نیز وهّابی‌ها به سركردگی «سعود بن عبدالعزیز» با لشكری دوازده هزار نفری به كربلا حمله كردند؛ در حالی كه مردم به مناسبت عید غدیر به نجف اشرف رفته بودند و تقریباً كسی جز كودكان و زنان و پیران در شهر حضور نداشت. وهّابی‌ها صد‌ها تن را به خاك و خون كشیدند و اهانت‌ها نسبت به مرقد مطهر حسین (ع) مرتكب شدند. چوبهای ضریح مطهر را شكسته و از آن در پخت غذا و قهوه به عنوان هیزم آتش استفاده كردند. این واقعه آنقدر جانسوز بود كه به «طف ثانی» یعنی كربلای دوم شهره گشت. (سید جواد عاملی، مفتاح الكرامة، خاتمه جلد پنجم)
دكتر دوایت دونالدسون در كتابی كه درباره عقاید شیعه و تاریخش نوشته می‌گوید: از فاجعه كربلا بیش از هزار سال می‌گذرد، امّا زائران همچنان به سوی آن سفر می‌كنند و تعدادشان روزافزون است. (دوایت دونالدسون، مذهب شیعه، ص ۷۷)
این همان است كه امیرمؤمنان علی در روایت شیخ صدوق آن را پیش بینی فرموده است. حضرت می‌فرماید: «گویا می‌بینم بناهایی روی قبر حسین ساخته شده و می‌بینم كه محملهایی به سوی قبر حسین می‌رود و شبی و روزی نمی‌گذرد، مگر اینكه از سراسر آفاق به سوی آن می‌آیند. (منتخب التواریخ، ص ۴۱۷)
نظر شما