خبرگزاری مهر، گروه استانها- وحید محمدی یکتا: با آغاز ماه محرم حال و هوای کشور و استان تهران محرمی شده است و می‌توان حزن و اندوه عاشقان و دلدادگان اباعبدالله (ع) را از چهره‌های عزاداران، هیأتی ها، در دیوارهای شهر و خانه‌ها خواند، اما رمز ماندگاری عاشورا چیست و چرا امروز پس از گذشته حدود ۱۴ قرن از این واقعه، عاشورا همچنان زنده است. درس‌ها و عبرت‌های عاشورا برای عبور از برهه‌های حساس کنونی چیست، سوال‌هایی است، که برای پاسخ به آنها با آیت الله سید مرتضی محمودی گلپایگانی، با سابقه ترین امام جمعه کشور و از علمای برجسته استان تهران به گفتگو نشستیم، که حاصل این گفتگو در ادامه می‌آید:
* همانطور که می‌دانید، واقعه عاشورا در طول قرون گذشته زنده مانده است، سوال اینجا است، که رمز این ماندگاری چیست؟
حقیقت عاشورا سبب ماندگاری این قیام شده است، یعنی عاشورا قیامی واقعی در جهت پاسداشت ارزش‌های انسانی، نیکی‌ها و دفاع از حق در برابر ظالم زورگو بوده است، این حقایق آن چنان با روح و فطرت انسان‌ها در هم آمیخته شده که سبب ماندگاری این قیام شده است و قطعاً بدانید، هرچه از این واقعه بگذرد، نه تنها رنگ کهنگی به خود نمی‌گیرد، بلکه هر روز تازه‌تر از قبل می‌شود.
کار اگر برای خدا و خالص باشد، ماندگار خواهد شد و به خوبی می‌توان اخلاص را یکی از رموز ماندگاری قیام عاشورا دانست.
رمز دیگر ماندگاری قیام عاشورا تبلیغ مستمر آن توسط اهل بیت (ع) بود، خاندان نبوت به شیوه‌های مختلف به تبلیغ و احیا عاشورا مبادرت می‌کردند، چرا که همه معتقدیم، خون امام حسین (ع) تازه و در طول تاریخ در جریان است و هرگز کهنه نمی‌شود.
برگزاری مجالس عزاداری برای امام حسین (ع)، زیارت آن حضرت، بیان و تشریح واقعه عاشورا برای دیگران و گریه کردن برای امام حسین (ع) بسیار در منابع روایی از اهل بیت (ع) مورد تاکید قرار دارد، تا جایی که سفارش شده حتی اگر گریه نیز ممکن نبود، انسان اقدام به تباکی کند، اینها مسائل تبلیغاتی است، که بسیار مورد توجه قرار گرفته است.
* فلسفه و هدف قیام عاشورا را چه می‌دانید؟
هدف اصلی قیام امام حسین (ع) مقابله با نادانی و گمراهی ایجاد شده در آن برهه از زمان بود، در واقع آن حضرت به قصد نجات مردم قیام کرد و در اینجا و با در نظر گرفتن این هدف، به خوبی معنای حدیث نبوی «ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه» را متوجه می‌شویم، بله آن حضرت ضلالت و گمراهی امت رسول خدا (ص) را تاب نیاورد و حماسه حسینی را در روز عاشورا رقم زد.
بنی امیه در آن زمان با تبلیغات مسموم در پی مسخ چهره اسلام بود، اما قیام امام حسین (ع) اسلام را زنده کرد و قیام آن حضرت چنان چهره‌ای از اسلام ناب محمدی (ص) ارائه داد که هرکس که در پی حقیقت باشد، می‌تواند از طریق آن حق را یافته از جهل و ضلالت رها شده و به ساحل معرفت باز آید.
امام حسین (ع) در چنین شرایطی نه تنها اسلام را از خطر مسخ و نابودی نجات داد، که چهره واقعی آن را برای همیشه به جهانیان ارائه کرد.
* به چه دلیل زیارت امام حسین (ع) مورد تاکید فراوان قرار دارد؟
در واقع زیارت، نوعی بیعت و اعلام وفاداری و وعده برای تداوم راه، مسیر و حرکت به عنوان یک اقدام تبلیغاتی و مرامی است و زیارت امام حسین (ع) تاکید بر تداوم مشی آن حضرت است، تا جایی که می‌بینیم بسیاری از افراد اهل دینداری نبودند اما پس از زیارت امام حسین (ع) تاثیرات مثبتی در زندگی خود حس کرده و در ادامه زندگی خود از افراد دیندار بودند و زندگی آنها با زیارت امام حسین (ع) ساخته شد.
* چرا عزاداری برای امام حسین (ع) از روز اول محرم و پیش از شهادت ایشان آغاز می‌شود؟
دلایل مختلفی برای این امر ذکر شده است، که از جمله آن می‌توان به کسب آمادگی برای عزاداری در روز عاشورا اشاره کرد، عاشورا مصیبت کمی برای دوستداران اهل بیت عصمت و طهارت نبوده است، برای عظمت مصیبت عاشورا همین حدیث نبوی بس که می‌فرمایند: «إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ حَرَارَةً فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لَا تَبْرُدُ أَبَداً»، یعنی «برای شهادت حسین علیه السلام، حرارت و گرمایی در دل‌های مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمی‌شود.»
پس چنین حرارت و گرمایی ایجاد آمادگی می‌خواهد، توجه لازم دارد و دهه اول محرم صرف ایجاد توجه و آمادگی برای روز مصیبت بزرگ و روز عاشورا می‌شود.
از سویی دیگر در کتب اسلامی مواردی آمده است، که نشان می‌دهد، اهل بیت علیهم السلام از روز اول محرم عزاداری می‌کردند و این عزاداری‌ها در روز عاشورا به او می‌رسید، به عنوان مثال از امام رضا (ع) حدیث داریم مبنی بر اینکه: «انَ اَبی اِذا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لا یُری ضاحِکاً وَ کانَتِ الْکِاَّبَةُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتّی یَمْضِیَ مِنْهُ عَشْرَةُ اَیّامٍ، فَاِذا کانَ الْیَوْمُ العْاشِرُ کانَ ذلِکَ الْیَوْمُ یَوْمَ مُصیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ....» که البته حدیث ادامه دار است و معنای آن چنین است: «هرگاه ماه محرّم فرا می‌رسید، پدرم دیگر خندان دیده نمی‌شد و غم و افسردگی بر او غلبه می‌یافت تا آنکه ده روز از محرّم می‌گذشت، روز دهم محرّم که می‌شد، آن روز، روز مصیبت و اندوه و گریه پدرم بود.»
مشخص است، وقتی ما شیعه اهل بیت باشیم و امام هفتم چنین حزن و اندوهی را از روز اول محرم داشتند، هرگز نمی‌توانیم نسبت به این غم عظما ساکت باشیم و باید پیرو بزرگان و ائمه هدی حرکت کرده و از روز اول محرم به عزاداری بپردازیم.
شما دقت کنید، برای یک مسابقه مهم از قبل از آن آماده می‌شوید، تمرین می‌کنید، برای نماز قبل از آن وضو می‌گیرید، کسب آمادگی می‌کنید، خوب عزاداری اماممان نیز نیاز به آمادگی دارد.
نظر شما