دکارت

خبرگزاری مهر- گروه دین و اندیشه: میان افسانه‌هایی که درباره بزرگان بر سر زبانهاست و سرگذشت آنها همواره همخوانی وجود ندارد. از ذهن ما با رضا و رغبت اسطوره می‌تراود؛ این شیوه طبیعی ذهن ماست تا خود را با آنچه از آن فراتر می‌رود یا فوق طاقت آن است منطبق سازد.

وقتی سخن از دکارت به میان می‌آید، نیازی به این نیست که علم را به خدمت بگیریم تا دریابیم که او تا چه اندازه با مکتب پرآوازه دکارتی‌اش بیگانه است. برای دریافت این موضوع کافی است آثارش را توأم با حسن نیت، سادگی و انعطاف‌پذیری بخوانیم.

دکارت خود می‌گوید که کتاب اصول فلسفه را از سر اجبار و به قصد بحث و جدل نخوانند: می‌خواهم که آن را همانند رمان با نظری اجمالی به کلش بخوانند بدون آنکه بیش از اندازه دقت و توجه به خرج دهند.

بخش عمده‌ای از آثار دکارت در واقع اختصاص دارد به "زنجیره‌های حقایقی" که به ادعای خود او بر مابقی حقایق حاکمند، به جمله‌هایی از این دست: "چنین می‌پندارم که از این راه افلاک و ... را یافتم ..."؛ گفته‌ای که پگی را مجذوب خود می‌کند.

به اعتقاد نویسنده در مورد جایگاه استنتاج متافیزیکی در کل آثار دکارت و در حیات تفکر پویای او اشتباه می‌کنند و گاه میل دارند که اشتباه کنند.

جناب رنه دکارت، سرگردانی روشی، میزان نامیزان بودن، درباره خود، صحنه‌هایی از زندگی خصوصی، قهرمان به منزله راهنما و جدایی نفس و بدن فهرست عناوین این کتاب به شمار می‌روند. در پایان کتاب گاهشمار زندگی دکارت به پیوست ارائه شده است.