به گزارش خبرگزاری مهر، حوادث و رويدادهايي است كه از آغاز آفرينش انسان و پيدايش اجتماعات بشري تا كنون به وقوع پيوسته و تاريخ آن را به ثبت رسانده است. چه بسيار مصيبتها و قتل و غارتها و هتك حرمت ها كه روزگار بشر را سياه كرده است. همچنين حوادث طبيعي فراواني، ملتها را به ديار نيستي فرستاده است. بعيد است كه در اين حوادث انسانهاي با تقوا و صالح قرباني نشده باشند يا دستكم گرفتار رنجها و مشقتهاي فراوان نشده باشند گرچه بسياري هم نجات پيدا كرده اند.
نكته شايان توجه اينكه، فتنه ها و مصائبي كه در اثر عصيان ديگران به اهل تقوا مي رسد و لازمه جدا نشدني از جهان ماده است، گرچه از جهتي براي آنها مصيبت است، اما از جهت ديگر داراي آثار و بر كات معنوي فراوان است. اولا موجب بخشيده شدن گناهان آنها مي شود و ثانيا در صورتي كه صبرپيشه كنند، موجب علو درجات آنها نزد خداي متعال مي شود. پس آنچه براي گنهكاران و تبهكاران عذاب و نقمت است، در واقع براي مومنان نعمت است.
مرحوم علامه طباطبايي در اين زمينه مي فرمايد؛ هر وقت مصائب و بلايا بر قوم يا فردي فرود آيد اگر آن قوم يا فرد صالح باشند، اين مصيبت، فتنه و بلايي است كه خدا به واسطه آن بندگانش را مي آزمايد تا پاك را از ناپاك جدا سازد. چنانكه خداوند در سوره عنكبوت آیات 1و2 می فرماید و اگر آن امت صالح نباشند، اين فتنه و مصيبت كيفر اعمال آنهاست و همان آيات اين مطلب را روشن مي كند كه اين نتيجه عمل در عالم وجود است و به صاحب عمل منعكس مي شود.
همان گونه كه اهل معصيت در اين دنيا اسباب گرفتاري صالحان را فراهم مي آورند، افراد صالح يك جامعه بسياري از مصيبت ها را از دامن اهل معصيت كوتاه مي كنند. يعني در جامعه اي كه اهل تقوا وجود دارد خدا نعمت هايي را به جهت آنها مي فرستد و عذاب هايي از آن جامعه دفع مي كند و در اين ميان اهل معصيت هم از نعمت ها بهرهمند مي گردند و گرفتار عذاب نمي شوند.
خداوند درباره كساني كه از خدا درخواست عذاب مي كردند در انفال آیات 32و33 چنين مي فرمايد؛ و ( به خاطر بیاور ) زمانی را که گفتند: «پروردگارا! اگر این حق است و از طرف توست ، بارانی از سنگ از آسمان بر ما فرود آر! یا عذاب دردناکی برای ما بفرست!» ولی ( ای پیامبر! ) تا تو در میان آنها هستی، خداوند آنها را مجازات نخواهد کرد و ( نیز ) تا استغفار می کنند، خدا عذابشان نمی کند.
طبق اين آيات وجود مبارک پيامبر اكرم(ص) در ميان مردم مانع فرود آمدن عذاب است،همانگونه كه توبه و استغفار هم مانع نزول عذاب است. يكي از اقوامي كه به سبب توبه و استغفار عذاب ازآنها برداشته شد قوم حضرت يونس(ع)بود. اينها نافرماني كردند ولي هنگامي كه علائم و نشانه هاي عذاب را مشاهده كردند دسته جمعي توبه و انابه كردند، خدا هم عذاب را از آنها برداشت. قرآن كريم در آیه 28 سوره یونس در اين باره مي فرمايد؛ چرا از هيچ شهر و قوم پيغمبري جز يونس در وقتي كه ايمانشان سود مي بخشد، ايمان نياوردند و تنها قوم يونس بودند كه وقتي ايمان آوردند، عذاب ذلت بار را از آنها كنار زديم و تا مدتي آنها را از زندگي بهره مند ساختيم.
روايات هم دلالت دارند بر اينكه خدا به واسطه صالحان عذاب را دفع مي كند، حتي گاهي به جهت وجود حيوانات عذاب از جامعه برداشته مي شود. امام هفتم(ع)فرمود؛ در هر روز و شب براي خدا ندا دهنده اي است كه ندا مي دهد؛ بندگان خدا! ازمعصيت خدا دست برداريد،اگر حيوانات علفخوار، كودكان شيرخوار و پيران نمازگزار نبودند، بر شما عذاب سختي فرود مي آمد و شما را سركوب مي كرد.
نيز امام صادق(ع)فرمود؛ به تحقيق خدا بلا را به واسطه نمازگزاران شيعه از غير نمازگزاران شيعه دفع مي كند و اگر همه نماز را ترك مي كردند، هلاك مي شدند و خدا بلا را به واسطه زكات دهندگان شيعه از غير زكات دهندگان شيعه دفع مي كند و اگر همه از دادن زكات خودداري مي كردند،هلاك مي شدند و خدا به واسطه حج كنندگان شيعه،عذاب را از بي اعتنايان به حج دفع مي كند و اگر همه حج را رها مي ساختند،هلاك مي شدند.*
---------------
* اصول كافي، ج2 ، ص 451
نظر شما