فضای مجازی هرگز نمی‌تواند جای کتاب را پر کند

به گزارش خبرگزاری مهر، رضا اسماعیلی شاعر و منتقد ادبی با حضور در برنامه تلویزیونی شابک با اشاره به اولین گام‌های خود در حوزه ادبیات گفت: مادرم در دوران کودکی من رباعی‌های باباطاهر را دایما با خود زمزمه می‌کرد و همین ضرب‌آهنگ حزن‌انگیز مادرم در گوش من باقی ماند و به صورت ناخودآگاه باعث شد که به ادبیات علاقمند شوم و در این وادی قدم بگذارم و بعد ها هم انقلاب اسلامی اتفاق افتاد باعث شد من با جدیت و انگیزه بیشتری با حوزه هنری همکاری کنم و گام های بلندتری در مسیر ادبیات برداشتم.

وی در معرفی آثار خود گفت: اولین مجموعه ای که از من منتشر شد «حنجره سرخ عشق» نام داشت که توسط حوزه هنری چاپ شد و بعد از آن اولین آثار آیینی من توسط روزنامه اطلاعات منتشر شد و یک سری مجموعه های گردآوری هم از من به صورت پراکنده منتشر شده و چند اثر تحقیقی.

اسماعیلی با اشاره به جایگاه کتاب در جامعه اظهار داشت: کتاب در هر شرایطی جایگاه خود را حفظ خواهد کرد. فضای مجازی هرگز نمی تواند جای کتاب را پر کند چراکه کتاب انسان را به تعمق و تفکر وا می دارد و انسان در یک خلوت و آرامش با کتاب انس می گیرد و با تمرکز حواس می توان با کتاب خلوتی دلچسب را پدیدآورد و فضای مجازی نمی توان به صورت اصیل تولید اندیشه کند و بیشتر نوعی تفنن و بازیچه است.

این منتقد ادبی در ادامه با بیان علاقمندی های خود رد حوزه شعر و داستان گفت: از شاعران معاصر شاعر خوب زیاد هستند اما در حوزه شعر سپید بنده ارادت ویژه ای به اشعار خانم طاهره صفارزاده دارم و ایشان را به عنوان شاعر اندیشه و معنا می  شناسم و در حوزه شعر کلاسیک هم به استاد مشفق کاشانی علاقمندم و از شاعران جوان تر هم آقایان علیرضا قزوه و فاضل نظری به نظرم از شاعران موفق هستند. در حوزه رمان و داستان هم آثار هوشنگ مردای کرمانی را بسیار دوست و در کنار آن از آثار جلال آل احمد هم بسیار لذت می برم.

اسماعیلی با اشاره به روند شعر معاصر گفت: روند شعر امروز در حوزه ساختار و فرم روند روبه رشد و قابل تاملی است و پیشرفت های درخشانی در این حوزه داشه ایم اما من احساس می کنم در حوزه محتوا ما همچنان عقب هستیم و شعر ما از این ناحیه همچنان دچار آسیب هست و کاستی هایی داریم و این به دلیل عدم مطالعه است.

وی در پایان گفت: شعر ما بیشتر از احساسات مایه می گیرد تا اندیشه لذا شعر ما باید بیشتر به از لهجه توصیفی فاصله بگیرد و این فقر اندیشه را جبران کند تا مضامین ارجمندتری پرداخته شود. آرزو می کنم کتاب در جامعه به جایگاه اصیل خود دست پیدا کند و روزی برسد که کتاب در سبد خانواده جایگاه خود را پیدا کند و همچنان که مردم به سایر موارد توجه می کنند کتاب را هم قدر بشناسند و با کتاب انس و الفت بیشتری پیدا کنند.