به گزارش خبرنگار مهر، تئاتر «شنیدن» خیلی ساده است؛ در تعطیلات نوروز در خوابگاه دانشجویان دختر از یک اتاق صدای پسری شنیده می‌شود که در پی آن با فراگیر شدن موضوع میان دختران، کار به کمیته انضباطی کشیده می‌شود.
امیررضا کوهستانی در این تئاتر به شیوه‌ای آوانگارد موضوعی ساده را به صحنه آورده و با تلفیق ویدئو و اجرای زنده ترفندی برای شکستن زمان و مکان بکار بسته تا حس تعلیق را خارج از داستان در فرم ارائه کند؛ ترفندی که پیشتر با «ایوانف» از آن جواب گرفت و داستانی کلاسیک از آنتون چخوف را به زبان امروزی در آورد.
ندا (آیناز آذرهوش) و سمانه (مونا احمدی) درگیر بازخواست‌های ارشد خوابگاه دچار سردرگمی و اتهامی هستند که در پیچ و خم روایت‌های متفاوتی که در خوابگاه دختران شنیده می‌شود به زبانی متفاوت در زمان و مکان گم می‌شوند و در پس سال‌ها گذشت زمانی نامشخص در کالبدی متضاد پدیدار می‌شوند. هریک زنانی شده‌اند که یکی در قامت بانویی در آستانه تولد فرزند دوم (الهام کردا) قرار گرفته اما همچنان وجدانش از نوشتن گزارش روزی که ندا در خوابگاه با پسری هم زبان شده، در عذاب است. اما این ندا است که در جایگاه ارشد خوابگاه (مهین صدری) نشسته تا دیگر بار در قامت قاضی به محاکمه وجدان سمانه بپردازد. ندا که خودکشی کرده با همان عینکی تک چشمی به داوری نشسته که یادآور روزهای نخست برملا شدن آمدن امیرحسین به خوابگاه دختران است.
کوهستانی ایده این نمایشنامه را برای نخستین بار بعد از شنیدن نمایشنامه «ما پانزده نفر» به ذهن سپرد؛ نمایشنامه‌ای که حامد نجابت آن را برای جشنواره دانش آموزی نوشته بود؛ داستان پانزده دختر دبیرستانی که چون همگی نمره امتحان شیمی شأن خوب شده، متهم شده‌اند که سوال‌ها را دزدیده‌اند. حالا آنها در مقابل پرسش‌های ناظم مدرسه قرار گرفته‌اند و باید از خود دفاع کنند.
اول قرار بود همان نمایشنامه را با هم بازنویسی کنند، اما هر روز آن قدر ایده نو بر آن اضافه شد که از نمایشنامه اصلی بسیار دور گشت تا رسید به نمایشی که اکنون روی صحنه است.
بر اساس آنچه به باور امیررضا کوهستانی، «هر نمایش، بیش و پیش از هر چیز درباره یادآوری و زمان است»؛ اگر بخواهیم به این پرسش «الی دورینگ» که «آیا می‌شود از یک سیاست "تئاتر بدون تئاتر" هم حرف زد؟» نمی‌شود از نظر دور داشت که بنابه گفته دورینگ «تئاتر آوانگارد صحنه را با ترفیع جایگاهش از میان بر می‌دارد، یعنی با تبدیل آن به یک عرصه انضمامی فیزیکی که در آن چیدمان بدن‌ها از متن اهمیت بیشتری دارد، به عبارت دیگر با ارتقای آن به یک عرصه منحصر به فرد که فاقد هر نوع مرز یا مانعی است و شکل دهنده تئاتر خود کنش است.
با این حال، کوهستانی در این نمایشنامه که خود نوشته بر خلاف موج شنا کرده و از چیدمان متن همپای تصاویر از اهمیت بدن و حتی بیان کاسته و کنش را در اختیار مخاطب قرار داده است.
به گزارش خبرنگار مهر، در ادامه اجرای محدود «شنیدن» در سالن سبز مجموعه هنرشهر آفتاب که از ۲۰ تا ۲۳ فروردین ماه جاری بود، از ۲۶ تا ۳۰ فروردین جاری، تئاتر «بی تابستان» از این کارگردان شیرازی به صحنه می‌رود.
نظر شما