واکسیناسیون ورزشکاران المپیکی؛ «افتخار ملی» یا «شکست اخلاقی»؟

رضا شجیع در یادداشتی برای گروه ورزشی خبرگزاری مهر نوشت: «سازمان بهداشت جهانی در مورد روند واکسیناسیون نگران است و بارها تأکید کرده است که کشورها در موضوع واکسیناسیون باید «ملی گرایی افراطی» خود را کنار بگذارند. آنها بر این باورند که واکسینه نشدن حتی یک نفر در دورترین نقطه جهان هم می تواند برای همه کشورها خطرآفرین باشد. در چنین شرایطی واژه «عدالت تزریقی» به کلیدواژه ای در گفتمان عمومی تبدیل شده و هر روز اخبار متناقضی در مورد سوء استفاده برخی مدیران دولتی و نقض قوانین و سیاست های تزریق واکسن به گوش می رسد.

دو هفته پیش بود که عملیات تزریق واکسن به ورزشکاران المپیکی ایران با شور و حرارت خاصی رسانه ای شد. ورزشکارانی که می شد ابهام و خرسندی را همزمان در چهره هایشان مشاهده کرد. روزهای دور از خانواده، تمرین های طاقت فرسا، اردوهای طولانی و در نهایت ابهام‌ از برگزاری یا لغو بازی ها، ... ملغمه ای از سختی ها که به آن کرونا و هراس از دست دادن المپیک‌ را هم می توانید اضافه کنید.

سه روز بعد یکی از خبرگزاری های رسمی کشور از این اتفاق به‌ عنوان یک «شرمساری و شکست اخلاقی» برای ورزشکاران یاد می کند. نویسنده در این نوشتار عنوان کرده بود؛ «چطور وقتی تزریق کادر درمان تکمیل نشده، ورزشکاران حاضر شدند این واکسن را تزریق کنند؟» و نویسنده کشورهایی (مثل ژاپن و ایتالیا) را مثال می زند که ورزشکاران المپیکی اش صراحتا در زمره گروه های دارای اولویت قرار نگرفته اند. در مقابل، رسانه های دیگر از این اتفاق به عنوان «افتخار ملی» یاد می کنند؛ کشوری که به توصیه کمیته بین المللی المپیک توجه کرده و سلامتی ورزشکارانش در اولویت قرار دارد. 

به نظر می رسد واکسن هم مثل تمامی پدیده های اجتماعی عصر ما با خوانش های سیاسی عجین شده است و امروز این واکسن نیست که به رگ های ما تزریق می شود؛ بلکه این پیامی سیاسی است که مشخصا اولویت، مختصات، طبقه اجتماعی و شأن و منزلتمان را به ما تفهیم می کند. 

متعجبم از کسانی که ورزشکاران ملی را از اولویت واکسن خارج می دانند، ولی از آن طرف، به محض نتیجه نگرفتن و شکست ورزشکاران در بازی های المپیک فریاد می زنند: «شرمساری برای ایران». یکی به این عزیزان بگوید اگر کشوری ورزشکارانش را از فهرست تزریق واکسن خارج می کند، از آن طرف ورزشکارش را هم به خاطر مدال نگرفتن «شرمسار» خطاب نمی کند. این است داستان ما در جایی که همه مسیرها به شرمساری ختم می شود.»